Dat zijn er maar liefst drie, want Ranne Hovius las en besprak drie boeken over dementie die nu eens niet alleen maar de ontluistering en het gebrek aan goede zorg beschrijven. Het woord ‘opbeurend’ valt zelfs, in haar recensie van Iemand die ik kende van Wendy Mitchell, die op haar 58ste hoorde dat ze aan alzheimer lijdt en zich strijdvaardig concentreert op wat ze nog wél kan. Ook in het interview-boek Mag ik gaan laten Herman van Hoogdalem en Constance de Vries zien hoe een dementerende relatieve rust kan krijgen door het tekenen van een euthanasie-verklaring – óók als hij of zij er uiteindelijk geen gebruik van maakt. Ouderenpsycholoog en actrice Sarah Blom bewijst met Jij bent toch mijn dochter? dat er zelfs in een verzorgingshuis nog veel te winnen is – een aanbeveling aan verzorgers, naaste familie én aan de politiek, want Bloms enthousiasmerende methode heeft alleen kans van slagen als er ‘flink wordt geïnvesteerd in het personeel’.