Direct naar artikelinhoud
reportageEK veldlopen

Te grote ambitie kost Krumins een medaille bij EK cross

Susan Krumins voorop in het duel met Karoline Bjerkeli Grøvdal in haar kielzog. De Noorse zal later bij haar weglopen.Beeld Klaas Jan van der Weij / de Volkskrant

Het zat Susan Krumins helemaal niet lekker. Ze ging bij de EK cross in Hilvarenbeek voor het goud, maar het werd zelfs geen podiumplek. ‘Ik loop elke wedstrijd alsof het mijn laatste is. Ik wil laten zien wat ik kan.’

Ze bleven na de finish voorovergebogen in de modder staan, happend naar adem, het bovenlichaam als een blaasbalg opzwellend en inkrimpend in een rechte hoek met de gepijnigde benen: Susan Krumins, Jip Vastenburg, Maureen Koster en Julia van Velthoven. Rondom de oranje delegatie op de Europese Kampioenschappen cross in Tilburg zeeg een enkeling na een lichte aarzeling toch maar uitgeput neer in de blubber. Het parcours langs het wildpark De Beekse Bergen over zuigende zandstroken, glibberige bosgrond en doorweekt grasland had zijn tol geëist.

Krumins, Vastenburg, Koster en Van Velthoven pakten met respectievelijk de vierde, vijfde, elfde en 21ste plek het goud in het klassement voor de landenteams. Dat ze niet alleen voor zichzelf maar ook voor elkaar hadden gelopen, bewees Jill Holterman, die als 68ste en een-na-laatste eindigde, op ruim drieënhalve minuut na winnares Yasemin Can uit Turkije. ‘Niet normaal, zo zwaar was het. Maar je zit met de stervende zwaan in het team, dan kun je het niet maken over de finish te komen met het idee dat je nog wat over hebt.’

Susan Krumins won afgelopen zomer zilver op de 10.000 meter van de EK in Berlijn. Het stempel van de nimmer versagende atleet heeft ze overgehouden aan haar laatste wankele passen in de Duitse hoofdstad. Ze vond het teamgoud nu een mooie troostprijs. ‘Iedereen werkt keihard. Dan is het mooi dat je met z’n allen op de hoogste trede van het podium staat.’

Haar eigen ambities in het zicht van jachtluipaarden en blesbokken hadden er evenmin om gelogen: ze was voor de winst gegaan. Haar belangrijkste concurrent uit eigen land, Sifan Hassan, had zich met een virusinfectie afgemeld. Maar de pogingen van Krumins om Yasemin Can al vroeg in de race bij te benen, braken haar in de laatste van de ruim 8 kilometer op. Op een versnelling van de Noorse Karoline Grøvdal had ze geen antwoord meer. Het ereschavot bleef buiten bereik.

Brons of geen brons

Ze zag het niet als een misrekening. ‘Ik zou de wedstrijd weer zo hebben gelopen. Ik had ook voor brons kunnen gaan. Maar als je dan met het brons om je nek staat, heb je toch het gevoel dat er misschien wat meer in had gezeten.’

Meteen na de start, meldde ze zich vooraan, pal achter Can, en pal voor Grøvdal en de Zwitserse Fabienne Schlumpf. Maar gaandeweg begon ze van vermoeidheid te trekkebekken en kort daarop groeide het gat met de koplopers, Can, Schlumpf en uiteindelijk ook de Noorse.

Krumins: ‘Het was heel lastig. Soms stond ik bijna stil, er zaten veel korte bochtjes in. Ik moest me telkens weer op gang trekken.’ Die krachten waren op het laatst weg. Dat ze na een afwezigheid van negen jaar op de cross – eind 2009 was ze in de categorie onder de 23 jaar in Brussel nog Europees kampioen geworden – de krachten kon meten met meervoudig kampioen Can en steeplechase-loper Schlumpf, was ook achteraf geen pleister op de wonde. ‘Ik ben intussen wel een betere atleet geworden. Ik moest van mezelf verwachten dat ik op het podium zou komen. Voor een vierde plek had ik van tevoren niet getekend.’

Dat Grøvdal zich vrijwel de hele wedstrijd in haar kielzog had vastgezet, kon bij haar op weinig begrip rekenen, al kwam het niet als een verrassing. ‘Ik heb races van de afgelopen drie jaar bekeken. Ze bleef alleen maar achter de nummer drie hangen om het brons te pakken. Ik snap niet dat ze daar vrede mee heeft. Dat zou ik niet kunnen. Dan push je jezelf niet tot het maximale. Ik loop elke wedstrijd alsof het mijn laatste is. Ik wil laten zien wat ik kan.’

Extra lange spikes

Of het bij een eenmalige terugkeer in het veld blijft, is nog niet zeker. Krumins mijdt de ongebaande paden uit angst voor blessures die haar seizoen op de weg kunnen vergallen. Maar de hernieuwde kennismaking smaakt naar meer. ‘De sfeer was fantastisch, met het publiek dat zo dichtbij staat, de variëteit in het parcours – het was toch weer erg leuk.’ Na de finish liep ze wat moeizaam. Het waren vooral de extra lange spikes – ze had gekozen voor 12 millimeter. ‘Maar ik weet ook weer waarom ik dit niet te vaak moet doen.’

Dat achter haar Vastenburg en Koster voor Nederland het goud aan het veiligstellen waren, had haar niet verbaasd. ‘We hebben elkaar bij de start nog eens goed aangekeken. Let’s do this. We wisten dat er een medaille moest komen.’ Koster zei dat ze in eerste aanleg vooral met haar eigen prestatie bezig was geweest en dat het klassement bijzaak was. ‘Maar toen Jip me passeerde, wist ik dat het erin zat.’

Voor Vastenburg voelde de vijfde positie als een bevrijding. Het was alweer drie jaar geleden dat ze voor haar gevoel een goed toernooi had gelopen. In 2015 won ze op de EK onder de 23 jaar goud op de 10.000 meter. ‘Daarna was het teleurstelling op teleurstelling.’ Na een reeks blessures, soms onverklaarbaar optredend energietekort en een trainerswissel, heeft ze het gevoel dat ‘alles op de rit’ staat. ‘Dat is een grote opluchting.’

Susan Krumins kijkt verder. Ze vertrekt binnenkort naar Australië, waar ze met haar coach Nic Bideau op hoogte gaat trainen met het oog op de WK in Doha, volgend jaar haar belangrijkste doel. Er is nog wel een pauze ingelast, een strandvakantie in Vietnam. Maar ze heeft gekeken of het resort over een fatsoenlijke loopband beschikt. Wie geen genoegen neemt met brons, mag nergens wat laten liggen.

Butter en Choukoud in achterhoede EK

De Nederlandse mannen hebben op de EK cross in eigen land geen potten kunnen breken. Michel Butter eindigde op 28ste plek, Khalid Choukoud werd 38ste. Butter had moeite in de blubber zijn ritme te vinden. Maar hij was niet ontevreden. ‘Het zat erg dicht bij elkaar. In zo’n wedstrijd doe je toch weer hardheid op, die je kunt gebruiken in de marathon.’ Voor Choukoud was de EK-wedstrijd een belangrijk doel. De vele regenbuien hadden de omstandigheden volgens hem nog niet zwaar genoeg gemaakt. ‘38 is mijn plaats niet. Misschien had ik voorzichtiger moeten starten. Maar als je voor een plek in de toptien gaat, moet je risico nemen. Dit is echt niet mijn parcours.’