‘Het is tijd dat het taboe rond verslaving een beetje verdwijnt. Kom op, het is 2018. Wat? 2019! Kak. Gelukkig Nieuwjaar!’

Drank of drugs?

‘Harddrugs of softdrugs? Haha. Nee, eh, wacht... Dan toch drugs. Ja, maar wel psychedelische drugs. Heel af en toe. Paddestoelen vind ik te gek. En soms een pilletje, een of twee keer per jaar.

Het zijn allebei sluipmoordenaartjes natuurlijk. Dat is me wel duidelijk geworden tijdens het repeteren van dit stuk. Want ik ben – thank God – een recreatieve gebruiker en geen verslaafde. Maar die lijn is dun. Ik weet sinds onze research echt heel zeker dat een verslaving niet iemands fout is. Iedereen kan verslaafd raken.

Bij Toneelgroep Oostpool kwam iemand van JellinekMinnesota langs om te vertellen over de beloningssystemen in ons brein, hoe je die als mens ontwikkelt en hoe je ze in stand houdt. En je zag dat toen bij iedereen het kwartje viel. We herkenden allemaal dat mechanisme. Allemaal! Want iedereen is wel ergens verslaafd aan. Aan liefde, aan werk, aan sociale media. Ik heb ook een keer cocaïne gesnoven en toen dacht ik: dit is waanzinnig. Dit is he-le-maal te gek. Dus daar moet ik ver bij uit de buurt blijven, anders ben ik morgen verslaafd.

We moeten het open over dit soort dingen kunnen hebben, vind ik. Het is tijd dat het taboe rond verslaving een beetje verdwijnt. Kom op, het is 2018. Wat? 2019! Kak. Gelukkig Nieuwjaar!’

Elektra of Emma?

‘Vorig jaar was ik Elektra in de Oresteia bij het Nationale Theater. Maar met die huilerige Elektra heb ik het wel een beetje gehad. Dus ik kies nu voor Emma.

Het is zo’n toffe rol. Ik ben een actrice die een actrice speelt, die aan het begin van het stuk een rol in een voorstelling speelt, en later in de afkickkliniek weer allemaal andere rollen aanneemt. Dat is zo supermeta, echt heel vet.

Het is óók fokking eng. Hup, 120 pagina’s Hannah Hoekstra aan zet. Ik print de tekst uit en dan ga ik lopen, door de stad, door het park. Dan spreek ik de zinnen hardop uit; voorbijgangers denken vaak dat ik een gekkie ben. Zo leer ik mijn tekst, stukje bij beetje. Maar ik droom elke nacht dat ik alles vergeet.

Mooi aan de rol is dat Emma heel manipulatief en destructief is. Als verslaafde kun je echt iedereen om je heen mee naar beneden sleuren. ‘Mensen met een verslaving denken dat ze het gebroken middelpunt zijn van het universum’, dat staat in het stuk.

Wat ik snap aan de hang naar drank en drugs, is dat je het leven graag hoekig, edgy en heftig wil beleven. Dat herken ik wel – ik heb van die neiging mijn werk gemaakt... Voor mij is mijn vak een gezonde manier om die gevoelens te kanaliseren.

Emma zegt ook mooie dingen over acteur-zijn. Dat je op toneel de meest intense momenten van een mensenleven kunt ervaren, en dat de saaie stukken gewoon worden weggelaten. Zij kan niet omgaan met die saaie stukken, met het gewone leven. Maar ik geniet daar juist van: om gewoon lekker met m’n vrienden aan een tafel te zitten. Dan voel ik me gezegend. Ik ben een heel dankbaar vrouwtje.’

Motorrijden zoals in App of paardrijden in een baljurk zoals in Assepoester?

‘Dat vind ik de leuke dilemma’s! Al sinds ik kan lopen, wil ik motorrijden. Ik heb een paar lessen gehad voor de film App en ik had het wel snel te pakken, dat was supervet.

Persoonlijk heb ik het niet zo op baljurken. Al is het wel tof om je een keer voor een film in zo’n hele toestand te hijsen. In dat opzicht heb ik de vetste baan van de wereld.

Het paardrijden in Assepoester vond ik magisch. Wat zou ik dát graag willen leren. Paarden voelen je energie; je kunt bij hen niet liegen, niet nep zijn. Zij zouden Emma echt niet trekken.

Dus ik kies toch voor het paard, ook vanwege de planeet. En dan doe ik ook wel weer die baljurk aan.’

Assepoester of Aloy uit de game Horizon Zero Dawn?

‘Ja, dan sowieso Aloy! Het zijn allebei stoere chicks, hoor, maar bij Aloy is het toch wat meer actie in de tent. Ze hebben mijn gezicht voor die game gebruikt, maar verder heb ik er niets voor hoeven doen. Dus ik zou haar nog graag echt een keer spelen. Als die game ooit wordt verfilmd... Dat zou me toch een feest zijn! Ik mag hopen dat ze mij dan bellen.

Bizar, dat dat spel over de hele wereld wordt gespeeld met mijn hoofd erop. Ik heb er veel meer Instagram-volgers door gekregen. Allemaal bijzondere Russen die dan sturen: ‘Aloy! More selfies please!’ Je ziet de overeenkomsten trouwens alleen als je het weet (wijst op haar wenkbrauw): zij heeft deze kruin ook.

Het stomme is dat ik het zelf nog nooit heb gespeeld. Ik kreeg die game en een Playstation cadeau, maar die heb ik aan een kennis uitgeleend die lang in het ziekenhuis lag.’

Pitbullmeisje of showbizzpoes?

‘Pitbullmeisje. Ik moet natuurlijk af en toe een beetje een showbizzpoes zijn, op zo’n rode loper, voor de camera’s. Maar ik vind mezelf verkopen niet het leukste aspect van mijn werk. Bizar dat dat nu een vak op zich is geworden, met vloggers en influencers. Chicks van 16 willen geen actrice meer worden, maar influencer – dat vind ik wel zorgwekkend. Als actrice vertel je tenminste nog mooie verhalen. Ik ben niet alleen maar mijn eigen verveling aan het etaleren.

Intussen ken ik het circus wel een beetje en ik kan best even mooi lachen naar het vogeltje. Maar ik trek liever een tof pak aan dan een jurk. Toen ik voor Hemel een Gouden Kalf won, was ik nog de enige vrouw op dat gala die een pak droeg. Nu zie je dat gelukkig veel meer. Het is wachten op de eerste man in een jurk.

Zo’n pitbullmeisje spelen is altijd nog een droom. Zo’n aso met opgeschoren haar, een trainingspak en een blik bier. Ik ben er nog steeds niet voor gevraagd, maar ik houd me nog altijd aanbevolen. In een aflevering van Joardy Film van Jim Deddes speel ik Chelsea Scoutgroen, een soort geflipte kunstenares, die komt wel een beetje in de buurt. Iedereen moet die serie trouwens zien, vind ik. Kunnen we daar nog een dilemma van maken? Absurdisme of realisme? Dan kies ik voor absurdisme.’

Hemel of Helleveeg?

‘Zo, dat is er weer één in de categorie kutdilemma’s. Weet je waarom ik keuzen haat? Omdat bij mij alles paradoxaal is. Hoe kan ik hier nou tussen kiezen? Het zijn twee superdierbare rollen, maar zó totaal anders. Dit is echt yin en yang, twee totaal verschillende kanten van mij, en de een kan niet zonder de ander. Is dat ook een antwoord?’

14 of 60?

‘Omdat ik in De helleveeg een vrouw van 14 tot 60 speel? Instinctief zou ik geneigd zijn om 14 te roepen, want dan ben je jong en mag je nog van alles meemaken, maar nee, ik zeg nu toch 60.

Met mijn moeder heb ik het weleens over ouder worden, zij is in de zestig. En ze kan zo enorm genieten: van schoonheid, van de natuur. Dat is iets wat ze op latere leeftijd heeft geleerd, en dat vind ik zo’n grote rijkdom. Ik zou graag willen dat we het ouder worden wat meer gingen waarderen. Ik probeer zelf ook te vechten tegen mijn angst voor fysiek verval. Waarom vinden we dat zo moeilijk? Waar zijn we bang voor? Ik hoop heel erg dat we gaan inzien dat een bloem niet alleen maar mooi is als-ie net uit het knopje piept. Meryl Streep in The Devil Wears Prada... En zij wordt dit jaar 70! Kom op, dat is toch fenomenaal.’

Duivel of engel?

‘Mijn personage in de Duitse serie You Are Wanted heet Angel. En ik heb een minirolletje in die nieuwe Charlie’s Angels-film, als secretaresse van ene Mr. Flemming. Ik moest heel veel dingen zeggen, in het Engels, heel snel, terwijl ik een cappuccino vasthield en ook nog iets van de grond pakte, op zúlke hoge hakken. Die film komt eind dit jaar in de bioscoop, maar het kan heel goed zijn dat ze me er nog helemaal uitknippen.

Maar engel of duivel... Ik voel wel vaak een soort duivel in mij, die me naar de donkere kant van het leven trekt. Ik kan behoorlijk somber zijn, en zorgelijk, en met existentiële vragen zitten. We zijn allemaal maar atomen, en op een dag worden we gewoon stof onder de grond. Dat is echt overweldigend teleurstellend.

Die duivel in mijn hoofd kan heel hardnekkig zijn. Maar ik kies toch voor de engel. Ik wil graag lief zijn voor anderen en goed voor de planeet. Dat probeer ik.’

People, Places & Things is vanaf vrijdag 4/1 te zien in Huis Oostpool in Arnhem. Première 11/1.