Pin Cushion

Deborah Haywood, 82 min.
Laat je niet foppen door de massa kitscherige beeldjes, de poezenwanten en de zelfgebreide truien van Lyn en tienerdochter Iona, Pin Cushion is geen zachtaardige komedie over twee buitenbeentjes. Integendeel: moeder en dochter omringen zich juist met lieve dingen om de wrede buitenwereld op afstand te houden. Dat mislukt natuurlijk, in dit hartverscheurende sprookje, waarin regisseur Deborah Haywood laat zien dat kwetsbaarheid meedogenloos wordt afgestraft. (Floortje Smit)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

La Holandesa

Marleen Jonkman, 90 min.
Rifka Lodeizen speelt Maud, een vrouw van rond de veertig die dolend door Chili haar kinderloosheid probeert te verwerken en zich daarbij ontfermt over een jongetje, 'Messi'. Terwijl het prachtig gefilmde landschap in deze roadmovie steeds verandert, doet Maud dat ook. Mooi ook hoe debuterend regisseur Marleen Jonkman de intimiteit tussen haar en het jongetje vangt.
(Floortje Smit)

Les garçons sauvages

Bertrand Mandico, 110 min.
Voor de liefhebbers van genderverwarrende, zelfverzekerde filmkitsch. Vijf schooljongens verkrachten hun lerares, waarna ze onder het bewind van een ruwe kapitein (Sam Louwyk) een heropvoedingsreis naar een onbewoond eiland maken. Daar blijken piemel-achtige planten te groeien, waarvan je het sap beter niet kunt drinken als je je geslacht wilt bewaren. Een zinderende koortsdroom van een film, zoals je die alleen op het IFFR tegenkomt. (Kevin Toma)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

Insect

Jan Švankmajer, 98 min.
Insect is zijn laatste film, heeft Jan Švankmajer aangekondigd. Een afscheid in stijl van de 83-jarige Tsjechische meester van het surrealisme. De film heeft bijzondere animaties, excentrieke personages en een geheel eigen kijk op het befaamde toneelstuk The Insect Play, waarin insecten menselijke trekjes hebben. Bij Švankmajer krijgen de mensen - in de geest van Kafka - insectentrekjes. (Pauline Kleijer)

Anna's War

Aleksej Fedorchenko, 75 min.
Een 6-jarig Joods meisje verschuilt zich in november 1941 in een nazi-hoofdkwartier in door de Duitsers bezet gebied. Als een schichtig dier, vol overlevingsdrang, houdt ze zich staande; de film toont de beproeving vanuit het standpunt van het kind. De fluwelen touch van de Rus Fedorchenko (Silent Souls) geeft het beklemmende verhaal een hoopvolle glans. (Pauline Kleijer)

_{Tekst gaat verder onder de video.}

The Death of Stalin

Armando Iannucci, 106 min.
Nadat Stalin bewusteloos is aangetroffen in zijn datsja, slaat de paniek toe in het Kremlin: wie durft de macht naar zit toe te trekken? Beria en Chroesjtsjov vechten elkaar slinks de tent uit in deze even grimmige als geestige satire. De film is gebaseerd op een graphic novel - van de man achter de politieke comedyserie Veep. (Pauline Kleijer)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

The Heart

Fanni Metelius, 100 min.
Lief en eerlijk is dit Zweedse relatiedrama waarin de jonge filmmaker zelf een hoofdrol speelt. Twee creatieve twintigers gaan samenwonen in Stockholm, maar hun met zoveel vuur begonnen relatie verzandt al snel in gezapigheid. Twijfels en onzekerheid volgen, met humor en kwetsbaarheid verteld. (Pauline Kleijer)

Those Who Are Fine

Cyril Schäublin, 71 min.
Zürich als betonjungle, in dit opmerkelijke, kaalgeslagen regiedebuut. Terwijl internetcriminelen de bankrekeningen van bejaarden leegroven en de straten worden bevolkt door zwaarbewapende politieagenten, lijkt iedereen enkel te kunnen praten over ziektekostenverzekeringen en films waarvan ze de naam niet meer weten. Als een aflevering van Netflix-serie Black Mirror, maar dan zonder strakke plot. (Kevin Toma)

_{Tekst gaat verder onder de video.}

Rabot

Christina Vandekerckhove, 93 min.
Hartverscheurend en toch met mededogen gefilmd, dit portret van een groep bewoners van een te slopen woontoren in de Rabotwijk, de armste buurt van Gent. Beelden van reeds leeggeruimde kamers, met verdwaalde duiven op de radiator, worden afgewisseld met dikwijls pijnlijke inkijkjes in de levens achter de deuren die de laatst overgebleven bewoners voor elkaar juist gesloten hielden. Tussen de regels door: een warm pleidooi om die deuren wat vaker te openen. (Berend Jan Bockting)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

Blue My Mind

Lisa Brühlmann, 97 min.
De 15-jarige Mia (sterke rol van debutant Luna Wedler) wil graag normaal zijn en geaccepteerd worden door de populaire meisjes op haar nieuwe school. Intussen eet ze goudvissen uit het aquarium en groeien er vliezen tussen haar tenen. Actrice Brühlmann levert met haar eerste regie een weloverwogen mix van coming-of-age-drama, horror en sprookje, in de lijn van recente films als Raw (2016) en Thelma (2017). (Kevin Toma)

Kaartjes

In Rotterdam begint 24 januari het International Film Festival Rotterdam (IFFR), waar al het moois dat internationale filmmakers te bieden hebben centraal staat. Tickets zijn vanaf 19 januari 20:00 uur hier te koop. Ook dit jaar organiseert de Volkskrant weer een Volkskrantdag - met een dwarsdoorsnede van het mooiste wat IFFR te bieden heeft. Deze is op zondag 4 februari.

Western

Valeska Grisebach, 119 min.
Fantastisch hoe Berliner Schule-frontvrouw Grisebach, in even majestueuze als sobere beelden, de conventies van de western vanzelfsprekend naar haar hand zet. Een groep Duitse bouwvakkers gaat aan de slag op het Bulgaarse platteland, en al gauw botsen ze met de lokale bevolking. Alleen de door het leven getekende, zwijgzame einzelgänger Meinhard wordt vrienden met de dorpelingen, en ziet zich steeds meer tussen de twee kampen geplaatst. (Kevin Toma)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

Zama

Lucrecia Martel, 115 min.
Laat alle verwachtingen los en dompel je onder in Zama: een vrije adaptie van de roman van Antonio di Benedetto over het droeve, stroperige bestaan in 18de-eeuws koloniaal Zuid-Amerika. Hoofdpersoon Don Diego de Zama komt maar niet vooruit in de jungle. De Argentijnse Lucrecia Martel (La ciénaga) liet haar fans negen jaar wachten op haar vierde speelfilm. En alleen al de magnifiek gefilmde indianenaanval in Zama is die wachttijd waard. (Bor Beekman)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

Silent Mist

Zhang Miaoyan, 101 min.
Een publieksfavoriet zal deze ongrijpbare thriller in slow cinema-formaat niet worden, maar Miaoyan maakte wel iets heel bijzonders van het op feiten gebaseerde gegeven, rond een labyrint-achtig dorp waar de zedenmisdrijven elkaar snel opvolgen. Dankzij de lange, soms schijnbaar doelloze takes die door de donkere straten en steegjes van het dorp rijden, die steeds weer uitkomen bij dezelfde personages, waan je je zelf een (halfwakkere) dwaalgeest. (Kevin Toma)

Tesnota

Kantemir Balagov, 118 min.
Waarschuwing: in dit gezinsdrama rondom een ontvoering in een etnisch verdeeld oord in Rusland kijken personages op televisie een minuut of wat naar echte IS-achtige Tsjetsjeense martelbeelden. Dat wil niemand zien. Maar Tesnota is óók een krachtig verteld en volstrekt naturalistisch geacteerd portret van de wanhopige jonge tiener Ilana. HIj vecht voor iets van bevrijding in een ruwe, onverschillige wereld. (Bor Beekman)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

The Florida Project

Sean Baker, 115 min.
Na Moonlight en American Honey wéér zo'n fraai gestileerd en tegelijk authentiek en naturel gespeeld drama over het leven aan de zelfkant van de Amerikaanse samenleving. The Florida Project is een energiek portret van de 6-jarige Moonee. Haar moeder is stripper, maar is pas ontslagen. Nu slijten de twee hun dagen in een motel onder de rook van Disneyworld in Florida. Met een prachtige bijrol van Willem Dafoe als zachtmoedige motelmanager. (Berend Jan Bockting)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

Tiempo Compartido

Sebastián Hofmann, 96 min.
De tweede film van de Mexicaan die vijf jaar geleden op het IFFR gold als grote ontdekking, met zombiefilm-met-een-twist Halley. Tiempo Compartido laat een heerlijk sardonische aftakeling zien van een omhooggevallen snob en zijn familie in een luxeresort. Zijn villa is overboekt, al dan niet per ongeluk, en dat leidt tot een bij vlagen surrealistische satire over mannelijkheid, sociale ongelijkheid, de vermaakindustrie en het vermeende recht van de elite op alles wat ze begeert. (Berend Jan Bockting)

Nico, 1988

Susanna Nicchiarelli, 93 min.
Een icoon was ze in de jaren zestig, een van de muzes van Andy Warhol. Maar deze biopic over 'Nico', oftewel Christa Päffgen, gaat juist over de periode twintig jaar daarna. Het is moeilijk om je niet te laten betoveren door deze lastige vrouw, zonder valse romantiek geschetst door regisseur Susanna Nicchiarelli en geweldig neergezet door actrice Trine Dyrholm (Kollektivet). (Floortje Smit)

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding.}

The Guilty

Gustav Möller, 85 min.
Je hebt weinig nodig om een meeslepende thriller te maken, bewijst de Deen Gustav Möller met zijn knappe speelfilmdebuut The Guilty, dat zich in real-time volledig afspeelt in één ruimte. Een politieagent mag, in afwachting van een rechtszaak, alleen nog maar 112-meldingen aannemen. Een saaie taak, vindt hij, tot een jonge vrouw in paniek opbelt. Slim scenario, sterk acteerwerk. (Pauline Kleijer)

Voor de openingsfilm van het IFFR, Jimmie, trok regisseur Jesper Ganslandt als vluchteling door Europa met zijn eigen zoontje van 4. Lees hier ons interview met Jesper Ganslandt. (+)