In het zesde seizoen van House of Cards blijft de geest van Kevin Spacey door de gangen dwalen (drie sterren)

Nee, we missen hem niet, maar de waarheid is dat we hem al een hele tijd niet missen. Ergens halverwege seizoen 5 hadden we het wel gehad met de Underwoods: House of Cards had zichzelf overleefd. We hadden in de eerste fascinerende seizoenen hun nietsontziende greep naar de macht gevolgd, maar toen ze eenmaal in het Witte Huis zaten, leken de schrijvers geen kant meer op te kunnen. Ja, de Underwoods keerden zich tegen elkaar en aan het slot van het vijfde seizoen werd Frank afgezet en draaide Claire zich in het slotbeeld richting de kijker om te verklaren dat zij aan de beurt was.

Profetische woorden, weten we inmiddels. Kevin Spacey verdween van het toneel na een #MeToo-schandaal en het zesde seizoen werd herschreven om president Claire heen. Maar de geest van Frank Underwood, en daarmee op een onheilspellende manier ook die van Spacey, is nog nadrukkelijk aanwezig. ‘Wat Francis ook beloofde of gedaan heeft, is samen met hem begraven’, meldt Claire. Maar zo werkt het niet, natuurlijk.

In het fictieve Underwood-universum (met nog steeds onberispelijke acteurs en dito art direction) blijven de lijken uit de kast te vallen: Claire kan niet opeens met een schone lei beginnen in een soort feministisch universum waar de vrouwenzaak de eerdere moordzaken van de kaart heeft geveegd. En al kan Robin Wright de serie makkelijk dragen (kunnen we na vijf afleveringen gezien te hebben stellen); de geest van Kevin Spacey blijft door de gangen dwalen.

House of Cards, altijd zo heerlijk pervers, begint nu opeens een punt te maken over de macht van oligarchen, met de introductie van de familie Shepherd (Diane Lane en Greg Kinnear), de heerschappij van de witte man van middelbare leeftijd en de bedreigde rol van de pers in het huidige, enfin, vul hier zelf het T-woord in. House of Cards heeft een geweten gekregen. Maar dat was niet de reden dat dit ooit een opwindende televisieserie was, lang geleden.