Politici weten: altijd percentages noemen, ook als je uit je nek kletst
In fraaie vergezichten en hooggestemde verhandelingen zijn de mannen en vrouwen van de Nederlandse politiek niet zo goed, en als ze dat wel zijn, verdenken we ze al snel van ijdelheid, leeghoofdigheid en een groot ego, wat ernstige verwijten zijn in deze contreien. Berekeningen willen ze, doorrekeningen van het Centraal Planbureau, alle overtuigingen netjes teruggebracht tot een percentage in een tabel, opdat ze bekrachtigd door de deskundigen met een staatje in de hand hun gelijk kunnen halen. ‘Kijk maar, hier staat het: wij bezorgen het land twee komma zesenveertig procent extra banen. En zíj doen maar één komma drieëntachtig. Stem op ons.’
Hier bij ons zou iemand als Aragorn, de latere koning van Gondor en Arnor uit In de Ban van de Ring, niet ver komen met zijn pleidooi tegen zijn strijdmakkers om in een kansloze missie de Zwarte Poort van Mordor te bestormen, met het argument dat het misschien eng lijkt, maar dat ‘we vandaag vechten!’. Hier bij ons zou een van de soldaten de vinger opsteken en vragen of de effecten van een aanval wel zijn doorgerekend, en wat de percentages zijn.
Er ging dan ook een golfje van opwinding door het land toen diverse Planbureaus gistermiddag bekend maakten dat ze heel hard gaan doorwerken om op 13 maart al, net op tijd voor de verkiezingen voor de Provinciale Staten die een week later zijn, bekend te kunnen maken wat het concept-Klimaatakkoord gaat betekenen voor de uitstoot van broeikasgassen en voor de koopkracht van huishoudens.
Koopkrachtplaatjes! In deze krant werd al verlekkerd gesproken van een ‘brisant thema’ voor de verkiezingscampagne, want verkiezingen zonder tabellen, staatjes en partijen die elkaar vanuit hun schutterspuntjes bestoken met twee komma zesenveertig versus één komma drieëntachtig tellen hier niet als echte verkiezingen. Een rapport, daar kunnen politieke partijen wat mee. (Zelfs de draai van het CDA over het kinderpardon is niet voortgekomen uit de opvatting die ergens diep in de vezels huist dat het gewoon hóóort, kinderen die van hier zijn hier houden, maar werd naar eigen zeggen ingegeven door een studie naar de effecten van het beleid op het welzijn van de met uitzetting bedreigde kinderen.)
Al zal het voor Klaas Dijkhoff niet hoeven, die doorrekening van het concept-Klimaatakkoord. Hij wist al twee weken geleden in De Telegraaf voor te rekenen dat het voorlopige Klimaatakkoord – 200 pagina’s vol plannen en plannetjes om de CO2-uitstoot omlaag te krijgen – niks was, niks is en niks zal worden. Hij heeft zijn eigen doorrekening al gemaakt: ‘Als Jesse Klaver van GroenLinks op tv praat over het klimaat, dan daalt het draagvlak met één procent.’ Altijd percentages noemen, weet Dijkhoff, ook als je uit je nek aan het kletsen bent.
Nog 22 nachtjes slapen, dan kunnen we ons met zijn allen dankbaar vastklampen aan het volgende rapport, en elkaar om de oren slaan met koopkrachtplaatjes. Met een beetje geluk heeft het Planbureau voor de Leefomgeving dan ook de nagekomen wens vervuld om de gevolgen van een CO2-heffing voor het bedrijfsleven uit te rekenen. Waarop degenen die aan het kortste eind trekken, zullen krijsen dat de rekenmodellen niet deugen. Heerlijk.