De hardheid, de kille drive en de ambitie die er ook in Robèrt huizen

Weet u hoe Robèrt van zijn achternaam heet? En dan echt, hè, niet vagelijk. Ik heb het mezelf ook gevraagd. Ik twijfelde tussen Van Beckhoven en, logisch, Van Backhoven. En dan nog de varianten zonder n op het eind, en zonder c.

Maar ik wist het dus niet, niet precies. En het deed er ook niet toe. Dat was voor mij het ultieme teken – alsof ik dat nog nodig had – dat Robèrt een van de hele grote sterren van deze tijd is. Grote sterren hebben geen achternaam nodig. Linda. Wendy. Marco. Anouk. Jamai. En Prince en Madonna, maar die kent niemand meer. Madonna? Wie is dat? Zit die een beetje op dezelfde hoogte als Robèrt?

Mijn man verzuchtte laatst tijdens het tv-kijken dat alle grote tv-programma’s volledig worden gedomineerd door Robèrt. Hij zit in Heel Holland Bakt, hij zit in Wie is de mol?, en wie kleine kinderen heeft weet dat hij een extreem prominente rol speelt in het extreem populaire kinderprogramma Cupcakecup.

Het is een wonderlijk fenomeen dat een niet al te welbespraakte bakker de giga-ster van onze tijd is. Ik bedoel: Robèrt is lief en kundig, maar hij zegt eigenlijk altijd alleen maar ‘Lekker’. Wel op zijn eigen manier (‘Lekkech’) maar dat is het dan ook.

Hij is niet bijzonder knap, hij lijkt gewoon op een bakker. Het viel me jarenlang zelfs op dat hij best vieze nagels had, wat ik niet vond kunnen voor een meesterbakker die er nota bene altijd op hamert dat je je werkplek schoon moet houden, maar daar is nu verandering in gekomen. Dat is de sterrenmake-over die Robèrt heeft gehad: dat zijn nagels nu schoon zijn. De rest – de koksbuis, de grijze coupe, de onderkin – is hetzelfde gebleven. Moet ook.

In Wie is de mol?, is het dan ook onmogelijk om hem te verdenken, want hoe kun je in een aardige bakker een mol zien? Dat kan niet.

Maar wat ook eigenlijk niet kan, is een ster zijn als je zo volstrekt eendimensionaal bent. Als je alleen maar lekkech kan zeggen en altijd aardig bent, dan ben je geen sterrenmateriaal. En Robèrt is dat duidelijk wel. Hij heeft meer werk dan André van Duin!

Dus. Er moet een zwarte rand aan Robèrt zitten, een tweede dimensie, een diepere laag. En die heb ik ontdekt. In het afgelopen seizoen van Cupcakecup, dat deze kerstvakantie op tv was, ging Robèrt aan een kind laten zien hoe je een Bossche bol moest bakken, en toen dat kind niet goed luisterde, schreeuwde Robèrt ineens, terwijl hij agressief in een pannetje roerde: ‘Ik doe het maar één keer voor!’

Ineens zag ik de hardheid, de kille drive en de ambitie die er ook in Robèrt huizen. En toen wist ik zeker dat hij een hele grote was.