Een bord hachee. Een waterpas. Een kroeg die stond te ruften? We zagen door de metaforen het bos niet meer
‘Het had ook een boksbal kunnen zijn. Of iets anders.’ Kon ook. Verder vond John de Mol het wel een goeie. André Kuipers vond ’m ook goed. Maar niet alleen voor Nederland. Voor de hele aarde eigenlijk. ‘Die is heel kwetsbaar. Het voelt een beetje als een levende cel met een heel dun fluorescerend membraantje eromheen.’ Mark Rutte zelf zat ook bij Pauw, en Jeroen had voor de zekerheid een echt vaasje op tafel gezet. De premier had, vertelde hij direct, eigenlijk een heel ander soort vaasje in gedachten gehad tijdens het schrijven van zijn open brief. Maar dit kon ook. Als-ie maar breekbaar was. En broos. Net als Nederland dus.
Een vaasje. Dat we met z’n 17 miljoenen vasthielden. Jeroen vond het een ‘fantastisch beeld’. Het is breekbaar en van ons allen. Een teer bezit. Kom er maar eens op. Een soort wijnglas was Nederland eigenlijk. Een juskom. Dekschaal van Wedgwood. Een ei. Een garende soufflé. Een kerstbal, zo u wilt. Een waterkaraf. Waterpijp. Waterballon. Een natte filter met koffiedrab. Een spierwitte heupslip na een kipsateetje tijdens een broeierige Koningsdag. Of een spinnenweb. Goed, hij had hem al eens eerder gebruikt. Voor het pensioenstelsel. Dat was ook als een vaasje. Dat we om onbegrijpelijke redenen toen ook al met z’n allen vasthielden. Maar het was knap gevonden. Zonder meer. Waterbed. Kon ook nog. Zeepbel. Een overrijpe banaan.
Ingezondenbrievenschrijfster Daniëlle Spoelman uit Enschede vond Nederland helemaal geen vaasje. Zij vond het meer een hele grote homp klei. NRC-collega Japke-d Bouma twitterde dat Nederland meer een kroeg is ‘die vroeger in een statig pand op een lommerrijke gracht in Leiden zat en nu op een industrieterrein in Waddinxveen staat te ruften’. Rob Hoogland van De Telegraaf wees erop dat een vaas doorgaans op een tafeltje staat. ‘Dat je dat tafeltje om die reden als metafoor voor Europa kunt zien, dat het derhalve een krakkemikkig tafeltje moet zijn, zonder een waterpas afgesteld blad en met wiebelige poten van verschillende lengte waarvoor zelfs bierviltjes geen soelaas bieden’, en (voor de slechte verstaander) ‘dat die vaas daarom onvermijdelijk binnen de kortste keren op de vloer zou flikkeren.’ Henk Krol wilde best een stukje meegaan in de beeldspraak van Rutte. Hij schreef dat het alleen niet om het vaasje zou moeten gaan, maar om de bloemen. Prachtige bloemen, waren het. Met alle kleuren van de regenboog. ‘Maar er waren ook verwelkte bloemen bij.’ En sommige bloemen (lees: asielbloemen) kregen meer aandacht dan andere. ‘Zij krijgen meer pokon.’ Terwijl, juist de oudere bloemen verdienden ‘mest of een ijzeren steunstaafje’. Trouw-columnist Sylvain Ephimenco richtte zich niet zozeer op het vaasje als wel op de brief. Hij zag daarin ‘geen homp rood vlees die hij zou moeten verscheuren’. De brief ‘was meer een bord hachee of boerenkool met een kuiltje jus dat je al kijkend naar het schaatsen op tv naar binnen werkt’.
De Betrouwbare Mannetjes waren helemaal kapot. Een bord hachee. Een waterpas. Een kroeg die stond te ruften? We zagen door de metaforen het bos niet meer. En dan ook nog Henk Krol met z’n ijzeren steunstaafje. Was Nederland welbeschouwd niet meer een metafoor dan een vaasje? Iets waar je makkelijk over klaagt, maar tegelijkertijd maar al te graag gebruik van maakt als het je uitkomt. Waarbij je in een statig Leids pand veel te specifiek kan worden en als de jus uit een kuiltje heerlijk kan ontsporen. Wat bijna nooit klopt, maar dat mensen dan wel ongeveer begrijpen wat je bedoelt. Nee, we konden het wel waarderen. Een goede metafoor is als het leven zelf, zeggen wij altijd maar. Vaak weet je niet waar het heen gaat en lijkt het allemaal hopeloos, maar uiteindelijk valt alles toch nog op z’n plek.
Voor de komende dagen adviseren we u de volgende mening:
Tot volgend jaar!
Veel plezier van uw nieuwe mening.