Glenn Helder: ‘Ik ben supertrots op mijn kleur, maar ik ben ook supertrots Nederlander te zijn’

Op zijn telefoon laat Glenn Helder een foto zien van het Nederlands elftal dat in 1995 een belangrijke wedstrijd speelde tegen Ierland. ‘Ik ben de enige op deze foto die het heeft verkloot.’

Dan laat hij nog een foto zien van vroeger. Een paar dagen eerder is Helder 50 geworden. In een WhatsApp-groep met andere oud-voetballers werd een foto gedeeld van een jonge Glenn. ‘Ik had lang haar, dat was mijn handelsmerk. Bij Arsenal noemden ze me Lionel Richie. Nu is mijn haar weg en mijn geld ook.’

Je kunt er zelf om lachen?

‘Natuurlijk. Wat denk jij dan?’

Uit wat voor gezin kom je?

‘Stabiel. Mijn vader was streng, tegen hem hoefde ik echt geen grote bek op te zetten. Ik voetbalde bij Sparta en leerde een Surinaamse collega kennen van SVV/Dordrecht. We waren allebei een jaar of 20. Op een dag nam hij zijn zoontje mee. Een week later ontmoette ik zijn vriendin, die hun dochtertje bij zich had. Ik vroeg: waar is je zoontje? Ze zei: wat bedoel je, ik heb geen zoon. Hij was zo jong en had al twee kinderen bij twee verschillende vrouwen. Ik kon het niet geloven, zoiets kende ik niet.’

Hoe kon het dan mis gaan?

‘Omdat ik een debiel was. Ik ging van Sparta naar Vitesse en begon te drinken en roken. In Arnhem had je de Korenmarkt. Die kon je ook de Glenn Heldermarkt noemen, zo vaak ging ik uit. Ik voelde me opgelaten als andere mensen naar me keken, zo is het begonnen. Tot mijn 25ste had ik nog nooit gedronken.’

Wat dronk je?

‘Safari met jus d’orange. Ik proefde de alcohol niet, maar werd wel licht in mijn hoofd en was me er niet meer van bewust dat mensen naar me keken. Van Vitesse ging ik naar Arsenal, naar de Premier League. Daar ging het verder mis. Alles was te snel veranderd. In anderhalf jaar ging ik van 2.300 gulden per maand naar een miljoen per jaar.’

Kon je vader je niet tot de orde roepen?

‘In het begin heb ik geluisterd. Als ik terug kon in de tijd, zou ik net zo respectvol met geld omgaan als mijn ouders. Mijn vader was lasser. Ik speelde in de jeugd bij Ajax. Iedere dag reed hij na zijn werk van Leiden naar Alphen aan den Rijn, waar ik op school zat, en dan naar de training in Amsterdam. Het hele gezin stond in het teken van Glenn, terwijl ik nog twee broers en twee zussen had. Mijn familie heeft me nooit iets kwalijk genomen en wilde nooit geld van me aannemen. Ze zeiden alleen: jammer dat je het hebt vergooid.’

Hoe was het om voor het Nederlands elftal te spelen?

‘Voor een wedstrijd gingen de aanvoerders Danny Blind en Frank de Boer langs alle spelers: ga je akkoord met de premies? Ik zei: krijg ik nog geld ook, joh? Om voor Nederland te spelen zou ik zelfs geld bijleggen.’

In die tijd stonden de zwarte en witte spelers van het Nederlands elftal tegenover elkaar.

‘Dat verhaal met De kabel speelde tussen de spelers van Ajax, het ging over hun salarissen. Daar stond ik buiten. Ik ben sowieso een beetje anders. Bij het Nederlands elftal zat ik niet als Surinamer, maar als Nederlander. Ik ben supertrots op mijn kleur, maar ik ben ook supertrots Nederlander te zijn.

‘Ik ga je twee verhalen vertellen. Bij Sparta had ik een Renault 19TL van de club. Geen dure auto, maar hij was wel nieuw. Vier keer per week werd ik aangehouden. Iedere keer stapte ik uit en begon ik te schelden tegen die agenten. Op een dag gebeurde het weer, in Leiden. Ik begon meteen te schelden, dat ik er strontziek van werd. Alleen omdat ik zwart was en in een nieuwe auto reed.

‘Die agent zei: hé Glenn. We kenden elkaar van school. Hij zei: Glenn, jij weet dat ik geen racist ben, maar als een jongen met jouw kleur in deze auto rijdt, is die meestal gestolen. Als jij rustig blijft en niet agressief wordt, zul je zien dat er niets aan de hand is. De volgende dag werd ik weer aangehouden. Ik bleef in de auto zitten en gaf mijn papieren aan de agent. Die gaf hij meteen terug, zonder ze te bekijken en hij wenste me een prettige dag.

‘Een paar jaar later speelde ik bij Arsenal en reed ik in een BMW 8-serie met als nummerbord: M8 GLN. Vanaf Zestienhoven werd ik door de politie achtervolgd. Ik reed zo hard dat ze me niet eens konden klokken, boven de 240 km/h. Pas bij de Schipholtunnel konden ze me aanhouden. Die agent herkende me. Ik zie nog voor me hoe hij mijn autosleutel naar me teruggooide en zei: Glenn, klootzak, volgende keer niet zo hard rijden, hè. Ik mocht gaan. Het klopte niet, net als vier keer in de week worden aangehouden. Maar het is wel de realiteit; het hoort bij de maatschappij. Over beide maak ik me niet meer druk.’