De clientèle mag dan op leeftijd zijn, de sfeer is broeierig in Dancing Heidelicht

Wie tussen Witrijt en Postel de Belgische grens oversteekt, komt erlangs: Dancing Heidelicht. En wie dat op zondagmiddag doet, ziet het naastgelegen grasveld volstaan met auto’s – kentekenplaten uit België en Nederland. Uit de wijde omtrek komt de trits ouderen hierheen. Uit Lommel, uit Oirschot, uit Best. En soms nog verder: uit Breda, Tilburg of Turnhout. Ze komen om te dansen. Want in Heidelicht wordt nog gedanst. Écht gedanst. Foxtrot, wals, jive – dansschooldans. Met meters sanseveria’s voor de ramen, die langzaam beslaan. Want de clientèle mag dan op leeftijd zijn, de sfeer is er broeierig. Wie danst, raakt elkaar aan. En als partners overlijden, scheiden of dementeren, vindt men hier een nieuwe kans op aanraking. Op liefde misschien. Heel Heidelicht is vol van zulke verhalen.

Nellie (72) en Frans (64) bijvoorbeeld. ‘Alleen is maar alleen’, zegt Nellie. Met een hand houdt ze haar ijsthee vast, met de andere haar nieuwe vlam. Nellie gescheiden, Frans weduwnaar. En zie ze nu eens. Na wat oogcontact op een zondag bij Heidelicht brak een vriendin van Nellie het ijs voor ze. Wat kletsen, een lift naar huis, de volgende zondag al bloemen en yes: verliefd zoals Nellie nog nooit eerder verliefd was. ‘Vanaf die eerste ontmoeting leefde ik wel even op een wolkske.’ En dolgelukkig sindsdien. Nellie: ‘We hebben een afspraak: geen gemopper, geen geruzie. Daar zijn we te oud voor.’

_{Wilt u dit artikel liever beluisteren? Hieronder staat de door Blendle voorgelezen versie.}

De mooiste van de dansvloer

Aan een tafel in de hoek zit de Hubert (75) achter een glas bier. Zijn ogen gaan snel over de dansvloer. Links, rechts, hij volgt iets, als een leeuw een gazelle. Niet meteen toeslaan, moment kiezen. Twee maanden geleden kwam hij hier voor het eerst binnen. Stom toeval. Het was waterkoud, wilde even opwarmen en reed hierlangs. Een koffie alstublieft, en toen zag hij haar. Naam? Doet er niet toe. Maar van de hele dansvloer was ze meteen de mooiste. Hij had al elf jaar niet meer gedanst, maar voor haar ging hij weer. En nu komt hij bijna elke zondag. Een dansje bij haar stelen, maar als ze niet met hem danst, dan danst ze wel met een ander. ‘Jaloers? Daar ben ik te oud voor.’

Sommigen komen hier voor de dans alleen. Als de vloer bijna leeg is, schuiven Gerard (67) en Fran (67) hun stoel naar achter. In drie grote passen staan ze schuin voor de dj en twee tellen later is de eerste pirouette gedraaid. Twee keer per maand komen ze naar Heidelicht. Voor de sfeer vooral, want vaak is het te druk en te krap om te dansen zoals ze willen: met gróte bewegingen. Gerard: ‘Wij maken graag afwijkende figuren, daarvoor heb je ruimte nodig. Als die er even is, dan gaan we de vloer op.’ Foxtrot, Weense wals, Engelse wals, tango: ze zijn van alle markten thuis.

Het is een plek uit een andere tijd, maar Heidelicht floreert. Alleen bij warm weer is het er rustig, maar meestal is het vol. Dan zitten de bezoekers aan lange tafels, vrouwen fleurig bejurkt en mannen in overhemd met korte mouwen, ruit en een borstzakje. Haren gekamd en een geurtje in de nek. Even eruit, zegt vrijwel iedereen over hun beweegredenen. Met geraniums kun je niet dansen en de televisie praat niet terug. Op de menukaart: ‘Verwenkoffie met 2 luxe pralines’, ‘Oxo bouillon - 2,30 euro’ en ‘Advokaat’. Op de wc: ‘Na elk toiletbezoek uw handen wassen!!’.

Dj Frans

Onderdeel van het succes is dj Frans (70). Buiten staat hij een sigaret te roken. Een snelle, want hij moet over anderhalve minuut terug zijn om een nieuw nummer op te zetten. Hij draait al dertig jaar, vroeger veel privé op feesten en partijen, maar daarmee is hij gestopt. ‘Dan sta je de helft van de avond rotzooi te draaien. Boem, boem, boem. Hier is het een ander verhaal. Hier draai ik wat ik mooi vind. En je krijgt eer voor je werk: een dansvloer vol.’ Hij schiet z’n half opgerookte peuk onder een bloembak en haast zich weer naar binnen. Een walsje. Nog maar eentje, een langzame.

Simonne (80) kijkt toe. ‘Dansen lukt bijna niet meer, ik ben blij dat ik nog loop. Onlangs een nieuwe heup en ik heb drie nieuwe knieën.’ Drie? ‘Ja, eentje was alweer aan vervanging toe. Dus het snelle werk - quickstep, tango - laat ik gaan. Dan kijk ik. Ik kan het er niet op gokken. Langzame walsjes, die lukken nog wel eens.’

Dus zo kwam het dat ze vorige week toch een zwoel moment op de dansvloer beleefde. 83 was hij, en hij kon dansen. ‘Beter dan ik in ieder geval. Misschien had hij zijn eerste knieën nog. Hij wilde meteen met me mee naar huis. Of ik dat gedaan heb? Wat zijn dat voor brutale vragen?’

Aan een tafeltje aan het raam, zitten Riet (net 80) en haar drie vriendinnen. Keuvelend, maar af en toe gaat er een blik naar de dansvloer. Tot er opeens iemand uit de dansende kluwen komt, de enige met een stropdas vanmiddag. Gedecideerd wijst hij naar Riet. Ze schrikt. Ik? Jij, wijst de man. En daar gaat ze.

Niet stoppen met liefde

Voor sommigen is Heidelicht meer dan een verzetje. Het is hét verzet tegen het naderende einde. Vastklampen aan leven en niet stoppen met de liefde. Toen Jannie (70) uit Boxtel te horen kreeg dat ze botkanker in haar been heeft, kreeg ze de keuze: been eraf en langer leven, of het einde accepteren. ‘Ik koos voor het laatste. Het been zit er nog aan. Tien jaar geleden ontmoette ik mijn vriend in een andere dancing, nu leef ik elke week toe naar Heidelicht. Op vakantie mag ik niet meer, dat is te gevaarlijk met die tumor in m’n been, dus mijn kwaliteit van leven zoek ik hier. Echt dansen gaat niet meer, maar met mijn kruk en als hij me stevig vasthoudt, dan gaat het nog een beetje. Dat is voor mij genoeg.’

Zo sloeg de vonk tussen Rik (85) en Martha (77) ook over. Hij zag haar dansen en raakte betoverd. ‘Haar manier van dansen, daar viel ik voor. Man, ze raakte me meteen.’ Nu zitten ze aan een tafeltje rechtsvoor, bij dj Frans. Vaste plek, ze komen elke twee weken. Rik met een handdoek voor het zweet dat over zijn voorhoofd gutst. Ze dansen, soms met elkaar, soms met een ander. Geen probleem? In koor: ‘Jawel.’ Ze kunnen er behoorlijk twist over krijgen. Rik: ‘Dan is ze – ja, ik zeg het maar gewoon hè – toch een beetje jaloers. Nou, zet dat maar niet in de krant. Maar het is wel zo.’

Ondertussen zit Riet al weer tussen haar vriendinnen. Het begon al bij hoe ze gevraagd werd. ‘Dat wijzen! Je moet toch op z’n minst je danspartner even komen hálen? Maar erger nog: hij kon helemaal niet dansen.’ Gegiechel bij al haar vriendinnen. Riet, harder nu: ‘Hij danst niet, hij bewéégt.’ Geproest. Riet steekt haar glas omhoog, alle glazen volgen. ‘Nou meiden, op de volgende.’