Jarl van der Ploeg zei dat hij eigenlijk niet zo goed wist hoe paracetamol werkte

'Zegt er weleens iemand nee?', vroeg ik aan het meisje van het Kruidvat. Vanonder haar uit achterdocht gefronste wenkbrauwen keek ze mij aan. 'Wat bedoelt u precies, meneer?' 'Nou, of er weleens iemand nee zegt als je die vraag stelt?'

'Euhm... nee, dat gebeurt eigenlijk nooit.' Op zoek naar medestand keek ze eerst naar rechts, waar de grijze winkelstraat nog triester oogde dan de regen die erin neerkletterde, en toen naar links, naar haar meeluisterende collega.

'Deb, heb jij dat wel eens gehad? Dat een klant nee zei?'

'Nee', zei Deb. 'Nooit.'

'Maar meneer', drong ze aan. 'Bent u nu wel of niet bekend met de werking van dit medicijn?'

Aangezien ik in Italië woon, waar de wijn praktisch gratis is maar de pijnstillers onbetaalbaar, gebruik ik mijn bezoeken aan Nederland hoofdzakelijk om karrenvrachten paracetamol in te slaan. Dat was altijd een vrij vervelende exercitie - met meer dan twee grootverpakkingen wek je argwaan, waardoor ik altijd urenlange strooptochten moest maken van DA naar Kruidvat naar Etos - tot mijn grote broer mij onlangs uitlegde hoe ik die tochtjes wat kon opleuken.

Hij was vlak daarvoor naar de Etos geweest, vertelde hij, waar ook hij de onvermijdelijke vraag kreeg voorgelegd. Hij besloot nee te zeggen en raadde mij aan voortaan hetzelfde te doen. Hij zei dat het kassameisje volledig was opgefleurd. Om dit bijbaantje te krijgen had ze dagenlang gestudeerd, culminerend in een reeks examens. Ze was trots dat ze nu alles over medicijnen wist, maar vond het erg jammer dat ze niets meer met die kennis deed.

Nu breekt mijn hart altijd een beetje wanneer ik mensen zonder publiek tref. In vliegtuigen bijvoorbeeld, als de stewardess laat zien hoe een zuurstofmasker werkt en ik om mij heen hoogstens wat minachtende belangstelling zie voor de ooit met veel zorg ingestudeerde routine. Ik ga dan overcompenseren, met als gevolg dat ik inmiddels heel goed weet dat ik bij een vliegtuigramp niet mag vluchten op hoge hakken.

'Weet je wat', zei ik vanuit hetzelfde mechanisme tegen het Kruidvatmeisje. 'Ik ben eigenlijk niet zo bekend met de werking van dit medicijn.'

'Oké, meneer', begon ze vlekkeloos de voors en tegens van paracetamol op te sommen.

'En weet je ook iets over dat medicijn?', wees ik naar een willekeurig wit doosje achter haar.

'Ja', zei het meisje, van wie de professionele vriendelijkheid langzaam veranderde in oprechte trots. Weer volgde een perfect ingestudeerde riedel. Omdat er geen andere klanten waren, begon ook collega Deb mee te doen. Ook zij wist alles en ook zij was er trots op.

Toen we klaar waren, rekende ik af en liep vrolijk naar buiten. Mijn broer had gelijk: de regen deed mij niets meer en ik kon mij niet voorstellen dat ik ooit nog hoofdpijn zou krijgen.

_{Jarl van der Ploeg vervangt deze week Sylvia Witteman.}