Memoires van de koning van de geinpop - of was het rock-’n-roll?

Kom van dat dak af staat te boek als de oerknal van de Nederlandse rock-’n-roll. Puristen weten wel beter: The Tielman Brothers timmerden al een paar jaar spectaculair aan de weg toen middelbare scholier Peter Koelewijn tot zijn eigen stomme verbazing in 1960 ineens die monsterhit scoorde. En dan die tekst over Janne Jansen zijn vrouw, de koorddanseres die op het bordes was geklommen en het verdomde om naar beneden te komen: dat is geen rock-’n-roll, dat is humor voor al uw feesten en partijen.

Rock-’n-roll is ook niet het eerste woord dat je te binnen schiet als je Koelewijns memoires Peer leest, adequaat opgetekend door Tjerk Lammers. Zeker, met The Rockets maakte de Eindhovenaar begin jaren zestig nog een handjevol hits en tot op de dag van vandaag treedt hij geregeld met hen op. En in de tweede helft van de jaren zestig stond hij aan de wieg van het korte maar hevige succes van de ruigste band van Nederland (Q65) en van de meest dwarse protestzanger van Nederland (Armand). Maar in de lange carrière als liedjesschrijver en producer die daarop volgde onderscheidde Koelewijn zich vooral door zijn grote talent voor wat in het Engels novelty (geinpop) wordt genoemd. Beestjes (1967) van Ronnie en The Ronnies was een vroeg voorbeeld, net als Kom uit de bedstee mijn liefste (1968) van Egbert Douwe (pseudoniem van Veronica-dj Rob Out). Ook maakte hij in 1969 een gelegenheidsplaatje met Johan Cruijff (Oei oei oei, dat was me weer een loei). En in 1995 smeedde hij het smartelijke liefdesliedje Living Next Door to Alice  van Smokie om tot de Europese feestkraker Alice, Who the Fuck is Alice?, waarbij hij zelf onder het pseudoniem Gompie de zang voor zijn rekening nam.

Koelewijn had veel meer in zijn mars dan het bedenken en lanceren van eendagsvliegen. Hij was de grote man achter de carrière van Nico Haak, zette halverwege de jaren zeventig Ria Valk weer op de kaart, stampte een paar jaar later de meidengroep Babe uit de grond en speelde een belangrijke rol in het wereldsucces van Helmut Lotti, om maar een greep te doen. Met rock-’n-roll hebben al deze wapenfeiten niets van doen. Maar het ongebreidelde enthousiasme voor de populaire muziek dat Koelewijn al zo’n zestig jaar lijkt te bezielen, vooruit, dat zou je met een beetje goede wil wel rock-’n-roll kunnen noemen.