Het onderscheid tussen infantiliteit en volwassen gedrag wordt overal steeds vager

Er heerste totale chaos. Gingen ze nou nog weg of hoe zat het? De spanning was al weken opgebouwd en inmiddels ruimden zowel het NRC als de Volkskrant extra kolommen op pagina 2 in om duiding te geven aan de gekmakende onzekerheid. Toen eenmaal bekend werd dat ze toch echt zouden vertrekken, bleek tot overmaat van ramp het waterpeil in de Zaan te laag omdat ene Hendrik Haan ’m met z’n emmertje leeg stond te scheppen en was het dus überhaupt nog maar de vraag of de Goedheiligman, Amerigo, en de niet-geschminkte ‘Nieuwe Pieten’ naar Zaanstad konden komen.

Terwijl De Betrouwbare Mannetjes op Britse webshops de Europese Uittocht van Albion te gelde probeerden te maken, sleepte Nederland zich hortend, stotend en procederend naar de Intocht. In het Sinterklaasjournaal belde een pikzwarte Maarten Wansink vanaf ‘Pakjesboot 12’ alle gemeenten af om te vragen of ze misschien daar terecht konden, maar niemand wilde het kroesbepruikte klauterfenomeen helpen. Een ludieke knipoog naar een relletje eerder dit jaar, toen geen enkele stad zich meldde om de Sint te ontvangen uit angst voor ongeregeldheden. Het was niet de enige link met de grotemensenwereld: toen Huispiet met Den Bosch belde kreeg hij nul op het rekest omdat ze de onhandige ‘Nieuwe Pieten’ niet zagen zitten. Snapt u?

En zo maakte het Sinterklaasjournaal van zichzelf weer een groot spiegelpaleis van de discussie over het Sinterklaasjournaal. En het onderscheid tussen infantiliteit en volwassen gedrag werd overal toch al steeds vager. Emile ­Ratelband, jaren geleden al van de redactie- naar de realityrolodexen verplaatst, bleek na wat internationale wind in de zeilen toch weer een interessante gast voor zowel DWDD als Pauw. Het CDA tweette trots rond dat het een wetsvoorstel door de Kamer had geloodst waarmee cadeaubonnen voortaan twee jaar geldig zijn, en zelfs de leider van de Vrije Wereld gedroeg zich bij het dreigende verlies van Congreszetels als een jengelend kind dat zijn overwinning in een spelletje monopoly veilig wil stellen voordat de laatste dobbelsteen geworpen is.

Ondertussen moest Theresa May onder het puberale gejoel in het Lagerhuis een deal verdedigen waar niemand om had gevraagd. Twee Brexitministers, de staatssecretaris van Noord-Ierse zaken en nog vier leden van de regering stapten op, en omdat niemand verantwoordelijkheid wilde nemen, en iedereen zoet gehouden moest worden, was een zouteloos compromis de enige uitkomst, met enkel boze mensen als gevolg.

Je kan nou eenmaal niet iedereen tevreden krijgen. Terwijl de een walgt van de hoeveelheid roetvegen, vraagt de ander zich af hoe er in 2018 nog zo’n gitzwarte piet op die boot kan staan. ‘Wie behoefte heeft aan discussie moet zijn heil ergens anders zoeken. (...) Het is onze taak maatschappelijke ontwikkelingen te weerspiegelen, niet om ze te sturen of er standpunten in over te nemen’, verdedigde de NTR het programma. Maar hoewel ze met de roetpieten eindelijk de weg van de onvermijdelijkheid lijken te hebben ingeslagen, en Pakjesboot 12 vandaag natuurlijk gewoon Zaandam binnenvaart, blijft het merkwaardig dat ze – ondanks het feit dat termen als ‘Pakjesboot 12’ en ‘Amerigo’ gemeengoed zijn geworden – nog steeds hun invloed ontkennen. En zo hobbelen ze, met gekke kwinkslagen over hun eigen rol in deze farce, nog altijd achter de discussie aan .

Wij bleven maar denken aan die arme Britten. Helemaal gek gemaakt met een mythe, een kinderachtig waanbeeld met bijbehorend gebrek aan verantwoordelijkheid. Toch geven wij de hoop nog niet op. Sterker, bij zoveel opgeklopte onzekerheid en kinderachtige chaos, kan het bijna niet anders dan dat het uiteindelijk allemaal toch nog goedkomt.

Voor de komende week adviseren wij u de volgende mening:

Nou ja, ze hebben altijd hun lekkere keuken nog.

Veel plezier van uw nieuwe mening!