Het leven is vurrukkulluk komt nooit helemaal los van de grond

Amsterdam ligt er stralend bij in Het leven is vurrukkulluk, de langverwachte verfilming van het boek van Remco Campert uit 1961. Al meer dan vijftig jaar waren er plannen om de springerige en taalvindingrijke roman te bewerken. Frans Weisz wilde er zijn speelfilmdebuut mee maken, maar stortte zich in plaats daarvan op Het gangstermeisje (1966), ook naar een boek van Campert. Geen verkeerde keuze, want die film zette hem als talentvol regisseur op de kaart.

Toch bleef het knagen bij Weisz, die door de jaren heen herhaaldelijk probeerde een verfilming van de grond te krijgen. Dat die er nu is, heeft iets triomfantelijks, maar roept ook vragen op. Heeft Camperts verhaal, zo nadrukkelijk verbonden met de vroege jaren zestig, nog wel iets te zoeken in deze tijd?

Weisz en scenarioschrijver Theo Nijland proberen die vraag op elegante wijze te beantwoorden. Hun versie van Het leven is vurrukkulluk is verankerd in het verleden én het heden. De jonge helden Boelie (Géza Weisz) en Mees (Reinout Scholten van Aschat) en hun familie en vrienden leven duidelijk in een eerdere tijd, maar bewegen zich door een modern Amsterdam, vol toeristen, expats en buffelmozzarella-minnende hipsters.

Het werkt een tikje ontregelend, maar dat is geen slechte zaak in een film die verder vooral vertrouwd oogt. Weisz is een verhalenverteller en acteursregisseur, geen filmvernieuwer. De nadruk in deze zomerse vertelling ligt op vriendschap, vrijheidsdrang, liefde, creativiteit en de band tussen verschillende generaties. Ouders spelen een veel belangrijker rol in de film dan in het boek. Dat voegt een laag toe en laat zien dat jong-zijn altijd veel te kort duurt; voor je het weet, kijk je terug op een jeugd die misplaatst zou zijn in het heden, hoe vers hij ook in het geheugen ligt. Een beetje zoals Boelie en Mees, dwalend door moderne straten met een hoofd vol jarenzestigidealen.

Het leven is vurrukkulluk

Drama
Regie: Frans Weisz
Met: Reinout Scholten van Aschat, Géza Weisz, Romy Louise Lauwers, Elsie de Brauw.
94 min., in 32 zalen.

Andere ingrepen overtuigen minder. Het is een trieste zaak dat Panda (Romy Louise Lauwers), in het boek behoorlijk welbespraakt, in de film zo weinig te melden heeft. Ze blijft een oppervlakkig fantasiemeisje, achternagelopen door de jongens. Een ergerlijk oubollige benadering van een vrouwelijk personage, zelfs gezien de nostalgische context. Ook de musicalelementen en de verwijzingen naar Kees de Jongen (het boek van Theo Thijssen uit 1923), explicieter dan bij Campert, doen de film meer kwaad dan goed.

Zo komt Het leven is vurrukkulluk nooit helemaal los van de grond, terwijl dat toch het doel lijkt van de makers: de kijker even optillen, een bevrijdende blik gunnen van bovenaf, op al dat gekrioel en geploeter daar beneden. Af en toe lukt dat, in een film waar onmiskenbaar met veel liefde aan is gewerkt.