Waarom laat de PvdA mij koud? Ze willen zo graag dat we allemaal weer van ze houden

Om maar met de deur in huis te vallen: dat het heel slecht gaat met de PvdA, boeit mij geen ass. Ik vind het wel heel erg dat de receptuur van Knorr Paella Wereldgerechten voor de 34ste keer wordt aangepast. Als ik voortaan 4 deciliter water toevoeg en dáárna pas de inhoud van de vier zakjes erdoorheen roer, is het dan nog wel mijn oude vieze paella?

Als morgen uitlekt dat een prominente PvdA'er jarenlang zijn auto heeft laten wassen door gehandicapte arbeidsongeschikten met een vakbondsverleden, dan doet mij dat niets, maar als mijn wifi niet meer werkt, ga ik zwijgend op de grond liggen.

Zo trof Tanja mij gisteren aan. Alsof ik door een judoka achteloos in een hoek was gesmeten. Mijn neus piepte, dus ze wist dat ik nog ademde. Tanja vroeg niet: 'Gaat het weer slecht met de PvdA?' Ze wist genoeg. Na anderhalf uur zei ik: 'Geen streepjes op de telefoon. Laat me maar even.'

Zo kan ik wel doorgaan. Ik som kort op waar ik de laatste dagen van in de war was. De zangeres van het ongelofelijke kutliedje Zombie is overleden. Mag ik mensen dan nog wel een corrigerende tik op het achterhoofd geven als ze het zingen? Als ik boodschappen doe en mijn handen langs een zak Surinaamse rijst laat glijden, waarom staat er dan steeds een vrouw met peenhaar naar mij te kijken? Is dat iemand van Rambam?

Nou ja, dat soort dingen. Ik denk nooit: hoe zou het met Lodewijk Asscher gaan? U moet dat niet verwarren met politieke apathie. Ik ben van alles op de hoogte. Het gaat mij specifiek om de PvdA. Al steekt Lutz Jacobi midden in een debat het haar in brand, dat zal me jeuken. PvdA-nieuws raakt mij niet meer.

Nu zijn het allemaal weer dikke vrienden, tot volgende week blijkt dat een Limburgs raadslid blinde kinderen van 7 jaar heeft ingezet om de laatste mijnschachten een leuk verfje te geven. Ik hoor de verklaring al: 'Ik heb naar eer en geweten gehandeld. Ik wist niet dat de mijnen veertig jaar geleden al zijn gesloten. Ik wilde de arbeiders verrassen. Het zal nooit meer gebeuren.'

Waarom laat de PvdA mij koud? Ik denk dat ik het weet. Ze durven niet klein te zijn. Ze willen zo graag geluid maken als ze stampen. Ze willen zo graag dat we allemaal weer van ze houden. Nu dat even niet zo is, hokken ze bij elkaar en zoeken ze naar oorzaken. Waar ligt het aan? Hoe worden ze weer de grootste? Hebben wij geen student met leuk vallend haar?

Zo zie ik politiek: je vindt iets. Je vindt dat heel belangrijk. Je ontmoet andere mensen die dat ook vinden. Opeens zit je met 130 man in een zaaltje. Je denkt voor het eerst: we moeten broodjes ham regelen, de volgende keer. Maar je vindt nog steeds iets en je bent blij als anderen dat ook vinden. Als genoeg mensen vinden wat jij vindt, mag je in de Tweede Kamer met je vuisten op een tafel trommelen als iemand iets zegt wat jij ook vindt.

Daarna word je plotseling weer klein, omdat minder mensen vinden wat jij vindt. Ik zou dan nooit denken: we moeten snel iets anders vinden. Bij de PvdA denken ze dat wel.