De Volkskrant film-, radio- en tv-tips voor donderdag 15 november

Bokeh

Te zien via Netflix
(Geoffrey Orthwein en Andrew Sullivan, 2017) 

Een post-apocalyptische film gesitueerd in IJsland: dat kenden we nog niet. Gelukkig dat nou net Geoffrey Orthwein en Andrew Sullivan aan de haal gingen met het concept, want hun speelfilmdebuut Bokeh is een zeldzaam intieme, fijnbesnaarde oefening in het genre. Jongelingen Jenai (Maika Monroe) en Riley (Matt O’Leary) zijn tot over hun oren verliefd wanneer ze op vakantie gaan naar IJsland. Orthwein en Sullivan, die de film zowel schreven als regisseerden, hebben weinig nodig om de bubbel voelbaar te maken waarin Jenai en Riley zich vrolijk voortbewegen, of de twee nu alleen op pad gaan of met een groepje toeristen. Maar of ze ook genoeg aan elkaar hebben wanneer op een morgen alle andere mensen in Reykjavik verdwenen zijn en ook de rest van het eiland, zo niet de hele wereld uitgestorven lijkt?

Wat er precies is gebeurd blijft onduidelijk in Bokeh. Jenai ziet weliswaar iets vreemds, wanneer ze in de nacht van de apocalyps wakker wordt en uit het raam kijkt, maar de volgende ochtend lijkt ze zich niets meer te herinneren van de opvlammende waas die over de stad trok. Ook Riley, die in zijn vrije tijd niets liever doet dan korrelige zwart-witfoto’s maken met zijn retrocamera, staat paf. Allicht. Maar terwijl hij zich vrij makkelijk bij de situatie neerlegt – er is vooralsnog elektriciteit en voedsel in overvloed en je kunt het einde der tijden op vreselijkere plekken beleven dan in het prachtige IJslandse landschap – voelt de gelovige Jenai zich verloren. Ze wil zo snel mogelijk terug naar haar familie, als die nog leeft. Ze wil begrijpen waarom dit is gebeurd. Waarom God nou net haar en Riley heeft gespaard. Of dit alles is.  En er is in het adembenemend kalme, zinnige Bokeh geen zombieplaag, buitenaardse invasie of ander spektakel dat haar van zulke vragen af kan leiden. Bokeh, zo kalm en ingetogen van opzet dat het al spannend wordt wanneer Riley onnadenkend in een lift stapt, heeft genoeg aan de twee fijne hoofdrolspelers: Monroe en O’Leary winnen meteen je sympathie, als geliefden die dachten voor elkaar te kiezen maar opeens aan de ander zijn overgeleverd.

Kunststof

NPO Radio 1, 19.30 uur

Jellie Brouwer gaat in gesprek met schrijver Maria Goos. Afgelopen weekend ging haar nieuwste toneelstuk We zijn hier voor Robbie, over een familiediner dat stevig uit de hand loopt, in première bij het Nationale Theater in Den Haag. 

Voor de vorm

NPO 2, 21.25 uur

Ontwerper Christien Meindertsma duikt in de geschiedenis van de bril. Vroeger schaamde je je ervoor, nu is het een hip mode-accessoire. Hoe zijn brillen tot stand gekomen? Hebben ze altijd pootjes gehad? En hoe ziet de toekomst van de bril eruit?

Iris onderzoekt

NPO 3, 21.45 uur

Waar loop je tegenaan in een relatie als jij en je partner een ander geloof hebben? Iris Lunenburg gaat op bezoek bij stellen met een verschillende religie, zoals Amro en Anita uit Hoorn. Amro is moslim en wilde dat Anita zich zou bekeren tot de islam.

3Doc: Die avond in Bataclan

NPO 3, 22.25 uur

Herhaling van de documentaire van Jessica Villerius over de aanslag in de Parijse concertzaal Bataclan in 2015. Villerius brengt met Ferry Zandvliet, die bij het concert was, een bezoek aan Azdyne Amimour, de vader van een van de terroristen.

2Doc: The Distant Barking of Dogs 

NPO 2, 23.05 uur

Deze documentaire van ­Simon ­Lereng Wilmont won op het Idfa in 2017 de prijs voor beste debuut. Het toont de gevolgen van de oorlog voor de 10-jarige Oleg. Hij woont met zijn oma in Oost-Oekraïne, en leert op school over schuilkelders.

Duran Duran: There’s something you should know 

Canvas, 23.20 uur

Documentaire over Duran Duran, de band die wereldberoemd werd met hits als The Reflex en Notorious. De bandleden worden onder andere gevolgd in Tokio, waar ze zich voorbereiden op hun Paper Gods-tour.

La chana

NPO 2, 00.10-01.30 uur

(Lucija Stojevic, 2016) Een obsessief bespeeld percussie-instrument. Een mitrailleur. Nee, het ritmische geratel dat in de documentaire La Chana steeds weer de soundtrack overspoelt, komt van de voeten van Antonia Santiago Amador. Oftewel La Chana, op hoge leeftijd nog steeds de Catalaanse koningin van de flamenco. Een wervelwind van passen, gebaren, blikken en kreten, dat was Amador in de jaren zestig, zeventig en tachtig . Niets moeilijks aan, als je Amador zelf mag geloven. Geef je over aan het flamencoritme en alles gaat vanzelf, zegt ze in de documentaire, die op het documentairefestival Idfa in 2016 de publieksprijs won. La Chana, zo laat de Kroatische documentairemaker Lucija Stojevic treffend zien, was zo’n hypnotiserende verschijning dat ze bij haar publiek het denken zowat uitschakelde. Nu komt de menselijke orkaan van weleer amper nog de trap op. Daardoor krijgen de scènes van Amadors oude dag vanzelf iets tragisch. Tegelijkertijd maken die beelden Stojevic’ liefdevolle portret compleet: tv-kijkend met haar poedel en haar tweede echtgenoot, sjokkend in Hello Kitty-hemd, verschijnt La Chana als een hartelijke, nuchtere vrouw naar wie je uren zou willen kijken en luisteren.