Direct naar artikelinhoud
ColumnEva Hoeke

De tondeuse erover, yay or nay?

De tondeuse erover, yay or nay?
Beeld Valentina Vos

Sinds ik mijn haar rood heb geverfd, is de kwaliteit van mijn leven er met sprongen op vooruit gegaan: aandacht, toenemend temperament, alles. Maar één ding heb ik over het hoofd gezien en dat is dat je met geverfd haar ineens elke zes weken naar de kapper moet. Elke zés weken! Dat is nogal een verschil met mijn gebruikelijke kappersbezoek van eens in het halfjaar. Vaker hoefde ook niet: lang is lang en aan een coupe soleil, de schutkleur van elke girl next door tussen de 15 tot 55 jaar, kun je je geen buil vallen. Nee, dan rood. Niets zo armoedig als een rooie met melkboerenhondenhaaruitgroei, zeker als dat ook nog eens wordt ontsierd door beginnend grijs, om over de rappe verfletsing van de rest maar te zwijgen, en dus, lang verhaal kort, overweeg ik mijn haar er volgende keer maar gewoon helemaal af te scheren. Hup, tondeuse erover en klaar is Kees.

Het kan zijn dat u nu iets heel heftigs voelt.

Iets dat lijkt op weerzin, of zelfs haat. Wees gerust, u bent niet de enige - het proefballonnetje dat ik erover opliet op Facebook - ‘De tondeuse erover, yay or nay?’ - werd namelijk zonder pardon uit de lucht geschoten. ‘Af-schu-we-lijk’, zei de een, ‘laat ik het godverredomme niet merken’, zei de ander, en weer iemand anders beperkte zich tot het uitspugen van de naam Sinéad O’Connor, uitgerekend degene die het zaadje ooit plantte met haar beeldschone Nothing compares to you. Eén dame had twee jaar lang grappen moeten aanhoren over Huishoudbeurs-kort-pittige kapsels. ‘Bovendien’, schreef ze, ‘is kort haar vooral prachtig bij meisjes onder de 25 die 12 kilo wegen en van make-uppen en hippe kleertjes houden.’ Verder dachten ze allemaal dat het later vast raar terug zou groeien, grijs, of zonder krullen, of zelfs helemaal niet (?), en ik hield er rekening mee dat ik met een kale kop iedereen zou moeten uitleggen dat ik géén kanker heb. ‘Misschien kan je dat dan meteen in je nek laten tatoeëren’, zei mijn beste vriendin Carolien, een, toegegeven, nogal cynische vrouw. ‘Krijg je er van mij een abonnement op Ajax bij, ben je helemaal af.’

En dat waren dan nog de vrouwen.

‘Geil!’, riep de ene man, alsof ik überhaupt op zijn seksuele goedkeuring zat te wachten. ‘Zal je vriend leuk vinden’, riep de ander. En op mijn antwoord dat het actrice Demi Moore in haar rol van G.I. Jane anders ook geweldig stond: ‘Ja, en een half jaar na die film ging ze scheiden.’

Misogynie is een groot woord, maar vreemd was het wel - alsof ik ze iets persoonlijks afpakte. ‘Jullie zijn gewoon bang voor verandering’, riep ik terug, want dat aan de behoefte om mijn uiterlijk te veranderen een zeker verzet ten grondslag ligt, snap ik zelf ook wel. Ik ben niet gek, dat rooie kwam ook niet zomaar uit de lucht vallen, het zal met de leeftijd te maken hebben, bijna 40, dan begint het gesodemieter in wezen van voren af aan. En dan is kaal ineens geen mode meer, maar een daad. Maar dan toch wel een daad waarvan anderen verder geen hinder zouden ondervinden. Of waren ze bang dat ik hierna zou doorslaan, dat ik allerlei rare meningen zou krijgen, dat ik misschien zelfs wel feminist zou worden? ’s Avonds legde ik het hele verhaal aan de Man voor. ‘Zelf weten’, zei hij terwijl hij een bord pasta voor me neerzette. ‘Het is jouw hoofd.’

Mooi hè? Heel die druk meteen van de ketel.

eva.hoeke@volkskrant.nl

De buzz cut: statement of modegrill?

Deze vrouwen lieten de tondeuse over de kruin gaan. Is het een statement, of slechts een modegril?