Column: Hoe komen die jonge Marokkaanse gasten toch aan zulke dikke Audi's?

Ze staan op het punt de weg over te steken als er een vrolijke bruiloftsstoet langsrijdt. Niemand hoeft zich af te vragen wat voor bruiloft het betreft, want de Marokkaanse muziek, het luide getoeter en een Marokkaanse vlag ter grootte van een strandlaken verraden de oorsprong van de feestgangers. En dat het een feest wordt, is wel duidelijk, want iedereen zingt, klapt en schudt mee. Behalve één meisje dat met getuite lippen een selfie neemt. Moet ook gebeuren. Mijn man kijkt de stoet even na en vraagt me: 'Hoe komen die jonge gasten aan zo veel dikke Audi's? Er zat werkelijk geen één normale auto tussen.' Ik grinnik en antwoord dat er vast eentje tussen zit die eerlijk is verdiend. Verder zal er ook minstens één zijn die een creatievere herkomst heeft en de rest komt gewoon van autoverhuur.nl. Mijn man verwondert zich over dat laatste en vraagt zich af waarom je als genodigde een auto zou moeten huren voor een feest.

Moeten, moeten... Niks moet. Maar een auto is een belangrijk statussymbool en als alle jongens met een flitsende nieuwe bak aan komen rijden, staat een Opel Kadett wat sneu. Daar zijn die selfieschietende prinsessen niet van onder de indruk. Toen ik na mijn afstuderen naar Marokko ging, vroeg een oom welke auto ik had gekocht. Hij vond het gek toen ik zei dat ik geen nieuwe had gekocht en dat die er ook niet zou komen omdat mijn oude Corsaatje het nog prima deed. Trouwens, ik ging toch met de trein naar kantoor. Mijn oom bulderde het uit en vertelde vervolgens aan iedereen die hem maar wilde horen de geweldige grap: 'Zie je deze dame hier? Die komt dus uit Nederland, is net advocaat geworden, maar rijdt een Corsa uit 1991. Waaaaahhaaahaha!' Vervolgens wachtte hij nog even voor hij de toegift erin knalde: 'Maar dat maakt allemaal niet uit, want mevrouw gaat met de trein naar haar werk!' Het was de beste mop van die zomer. Mijn neef deed dat slimmer, die sloot een krediet af tegen 7,9 procent rente, kocht de nieuwste en mooiste wagen die hij kon vinden en reed daarmee trots naar Marokko. Hij werd door iedereen vol bewondering nagekeken en zijn ouders kregen een respectvol knikje. Dat hadden ze goed gedaan met die jongen.

De relatie die Marokkanen hebben met geld is niet altijd verstandig te noemen. Het is belangrijker om mooie spullen te hebben dan een gezonde financiële huishouding. Dat laatste ziet toch niemand. Bovendien worden door Marokkanen weinig eigenschappen zo negatief gewaardeerd als gierigheid. Iemand die op z'n centen zit, wordt dat niet in dank afgenomen en krijgt dat te horen ook. Toen ik m'n man thuis voorstelde, maakte mijn moeder zich meer zorgen over de vraag of hij een Nederlandse vrek zou zijn, dan of hij wel besneden was. Dat laatste ziet toch niemand. Gelukkig kwam hij aanzetten met alle bloemen, taarten en schapen die hij kon dragen, waardoor mijn moeder opgelucht haar nieuwe schoonzoon in haar armen sloot.

Het afsluiten van dure leningen voor mooie spullen is niet iets wat ik mijn Nederlandse vrienden snel zie doen. Die hebben het verschil tussen bezittingen en schulden wat scherper voor ogen. Niet dat zij me niet verbazen als het gaat om geldzaken, overigens. Zo zat ik met een goede vriendin te kletsen in een café, toen ze me vroeg hoeveel gespreksstof we nog hadden: over tien minuten zou een nieuw uur op de parkeermeter ingaan, dus we moesten óf direct afronden óf een nieuw uur volkletsen. Onvoorstelbaar, dat iemand zo bezig kan zijn met 2 euro 10. En tijdens mijn studententijd heb ik een kleine week beduusd rondgelopen toen een studievriendin mopperde over de verhoogde rente op het box 3-vermogen. We hadden allebei meerdere bijbaantjes die we strak om alle colleges en tentamens heen planden zodat we de studie konden betalen. Maar zij bleek doodleuk op een zak geld te zitten van 22 duizend euro en werkte alleen maar zoveel omdat ze nóg meer wilde sparen. Toen ik dat aan mijn moeder vertelde, kwam ze met een Marokkaans spreekwoord: 'God, geef dat we ons geld omsluiten met onze handen en niet met onze harten.' Een mooi spreekwoord, dat we wat mij betreft in de Nederlandse taal kunnen opnemen. Omgekeerd kunnen Marokkanen het volgende spreekwoord lenen: 'De kap maakt de monnik niet.' (Oftewel: aan het uiterlijk kan men het innerlijk niet beoordelen.) Trekken we elkaar zo naar het midden van de balans. Zal de boekhouder blij mee zijn.