Op bezoek bij Ronald Sørensen, de man van Leefbaar Rotterdam én PVV
.
Dat je dus niet elke zin hoeft te beginnen met: ik wil niet discrimineren, maar... Of: ik heb geen hekel aan buitenlanders, maar.... Precies daarom heeft Ronald Sørensen zo genoten van de nieuwjaarsreceptie van Leefbaar Rotterdam. Een feestje, vindt hij, om je woorden even niet op een goudschaaltje te wegen.
Zo'n feestje had hij de PVV ook gegund. Een jaarlijkse ontmoeting van Kamer- en statenleden, gewoon om elkaar te treffen. En ook om 1.200 leden te organiseren, zodat de PVV subsidie kan opstrijken - de partij laat nu een miljoen euro liggen. Het is één keer gebeurd, daarna wilde Wilders niet meer. Een zoveelste reden voor Sørensen om de PVV de rug toe te keren.
Ik zit aan de keukentafel in een buitenwijk van Rotterdam. Buiten duidt niets er op dat de stad zich opmaakt voor een hevige verkiezingsstrijd. Een deel van die strijd speelt zich af in het hoofd van de man tegenover me.
Ga maar na: Sørensen was in 2001 de man die Pim Fortuyn binnenhaalde als lijsttrekker van Leefbaar Rotterdam. Na diens dood werd Sørensen voorzitter van de raadsfractie. Van 2011 tot 2015 was hij senator, maar dan namens de PVV. Dezelfde PVV die nu naar Rotterdam komt, de stad waar Leefbaar de erfenis van Fortuyn bewaakt en aan een tweede termijn in het college bezig is.
'Je bent de eerste', zei Sørensen toen ik hem belde of ik eens langs mocht komen. Dat was ironie, legt hij meteen uit - alle lokale media hadden al aangeklopt. Ironie is al een tijdje niet meer straffeloos te gebruiken. Al blijkt uit de bundel met verzamelde Elsevier-columns van Pim Fortuyn die hij me bij vertrek zal geven - 'namens Leefbaar Rotterdam' - dat Fortuyn een liefhebber was.
Z'n vrouw Nel zorgt voor koffie met koekjes, terwijl Sørensen, die in de raad flink kon donderen, huiselijk in jogging en genuanceerd tot en met uitlegt hoe het zit. En Wilders nog steeds 'een verschrikkelijk aardige vent' vindt.
Maar wat bezielt hem om Leefbaar het leven zuur te maken? 'Geert wil het', zegt Sørensen. 'Meer is het niet. Die ziet dat de PVV hier landelijk net wat meer haalde dan de VVD. Dat wij er zitten interesseert hem niet. Terwijl wij lokaal veertien zetels hadden, en de VVD drie. Verdeeldheid op links is voor ons altijd een zegen geweest. Nu trapt de PVV in dezelfde val.'
'Des Heren wegen zijn ondoorgrondelijk en die van Geert ook', zegt hij als ik vraag hoe het mogelijk is dat de PVV met een lijsttrekker kwam die binnen een dag het veld moest ruimen. 'Hij had die lijst aan mij moeten voorleggen. Zo'n band hebben we wel. Ik had die blunder kunnen voorkomen en gezegd: doe niet mee.'
Voor PVV-politici heeft hij een typering: wezels in een fles. 'Ben je eenmaal binnen, dan is er geen uitweg meer.' Daar was die miljoen euro van pas gekomen: dan kun je ze in de eigen organisatie opvangen.
De nieuwe lijsttrekker, Maurice Meeuwissen, is een onbekende. Die wordt voor de haaien gegooid, vindt Sørensen. Voor Leefbaar is dat gunstig. 'We hebben straks rechts van ons een partij. Dat maakt ons redelijker.'
Wat zijn nu eigenlijk de inhoudelijke verschillen tussen Leefbaar en de PVV, wil ik weten. Sørensen komt met bestuurservaring. 'Wij hebben laten zien dat we het kunnen en weten dat je niet alles krijgt wat je wilt.' Maar puur inhoudelijk? Schoorvoetend, maar toch: 'Wij zijn wat genuanceerder. Gematigde moslims en moslimvrouwen hebben onze steun. We zijn niet islamofoob. Fortuyn zei het al: emancipatie begint bij de vrouwen.'
Onvermijdelijk belanden we bij burgemeester Aboutaleb. 'Dit is nou een Marokkaan waar je wat aan hebt', had Sørensen over hem gezegd. Nadat hij begrip voor salafisme toonde, diende Leefbaar vorige week een motie van treurnis in. Aboutaleb ging ver over de schreef, vindt Sørensen. Maar met een motie van wantrouwen krijg je VVD en CDA niet mee.
Om een andere nieuwkomer, 50Plus, dwars te zitten gaat Sørensen straks campagne voeren; hij kreeg plek vijftig op de kieslijst. Hij hoeft zo nodig niet meer. Maar als hij veel voorkeurstemmen krijgt...
Sørensen (70) grijnst, stommelt de trap op en komt terug met een beeldje en de columns van Fortuyn. Wat een - in ironie verpakte - woede, toen al. Ik lees de laatste zinnen: 'Het wordt tijd dat hieraan een einde wordt gemaakt. Kortom, ik kom eraan.'
