Saïda Maggé kreeg haar droombaan bij Nieuwsuur: ‘Een uitzending presenteren is topsport’

Televisie of radio? (1)

‘Televisie. Ik ben in december begonnen bij de radio, die liefde is nog pril. Televisie maak ik sinds 2008, toen ik stagiair werd bij AT5. Afgelopen mei ben ik als vaste invalpresentator begonnen bij Nieuwsuur.

‘Als presentator wil je invloed hebben en met televisie bereik je een groter publiek. Bovendien ben ik een adrenalinejunk die geniet van alles wat bij televisie komt kijken. Tijdens een live-uitzending moet je op zo veel letten. Als ik bijvoorbeeld geconcentreerd ben, kan ik boos kijken, waardoor de kijker ten onrechte de indruk kan krijgen dat ik de gast wantrouw. Daar moet ik op letten.

‘Bij mijn Nieuwsuur-debuut had ik gezonde wedstrijdspanning. Natuurlijk is het een prestigieus programma, maar in de kern verschilt het niet van wat ik bij AT5 deed: samen met de (eind)redactie een draaiboek in elkaar zetten, presentatieteksten tikken en het mooiste; het voorbereiden en voeren van gesprekken. Ik kon er zelfs even van genieten. Toen Dionne Stax het overnam voor het nieuwsblok, keek ik naar de desk en dacht: ‘Ik zit hier gewoon!’

‘Wat is je ultieme droombaan?’, vroeg een vriendin in de kroeg aan me. ‘Nieuwsuur’, zei ik. ‘Misschien ooit, over jaren.’ Een week later benaderde Nieuwsuur-hoofdredacteur Joost Oranje me. Of ik interesse had om te solliciteren.

‘De sollicitatie begon met een gesprek met Europacorrespondent Saskia Dekkers over de rechtsstaat in Roemenië. Ik had daar een goed gevoel over en ging door naar de volgende ronde. Die, zeiden ze, zou een stuk pittiger worden. Dat was ook zo.’

Café of sportschool?

‘Café. Ik ben niet zo sportief en haat de sportschool. Zeker in Amsterdam vind ik de fitnesscultuur afschuwelijk. Ik heb het idee dat ze elkaar daar alleen maar willen outshinen, laten zien wie de grootste spierbundel is. Ik loop wel hard, lekker fris in een park, om fit te zijn voor televisie.

‘Door de werktijden bij Nieuwsuur zit ik nu een stuk minder in het café dan toen ik bij AT5 werkte. Daar hielden we allemaal enorm van ouwehoeren en gingen we drie keer per week de stad in: we waren om half 6 klaar met werken. AT5 was een familie, waar ik veel vrienden aan heb overgehouden.’

Clairy Polak of Jeroen Pauw?

‘Een héél moeilijke. Ik ben van beiden groot fan, maar nu nog iets meer van Jeroen Pauw. Ik vind hem een van de beste interviewers van Nederland. Hij is zó prettig. Hij prikkelt, heeft gevoel voor humor, laat soms merken wat hij van iets vindt maar dat stoort niet, is ontzettend goed voorbereid. Hij weet zich precies aan te passen aan zijn gast, waardoor het een gelijkwaardig gesprek wordt. Een pingpongwedstrijd. Heerlijk om naar te kijken.

‘En hij heeft nog spannende, knetterende interviews. Die mis ik bij andere programma’s. Matthijs van Nieuwkerk is een briljante presentator, maar DWDD is wel heel gezellig.

‘Clairy is de koningin. Tijdens mijn studententijd, toen ze vaker op tv was, keek ik tegen haar op. Zo’n goede interviewer en heel neutraal. Je wist bijna niets van haar. Jeroen Pauw heeft een programma om zijn persoonlijkheid heen gebouwd.

‘Voor zo’n show moet je levenservaring hebben. Ik ben 31 en invalpresentator. Laat ik dat maar eerst goed onder de knie krijgen. Maar als het fundament ooit staat, zou ik graag meer van mezelf laten zien.’

Televisie of radio? (2)

‘Ronde 2 van mijn sollicitatie bestond uit een gesprek met economieduider Mathijs Bouman, een gesprek in het Engels en een mystery guest die op de ochtend zelf bekend werd gemaakt. Dat bleek oud-minister Ronald Plasterk te zijn. Speciaal voor mijn sollicitatie was hij naar de studio gekomen. Na het gesprek met hem over de nieuwe Inlichtingenwet hoorde ik in mijn oortje: ‘Er is zojuist een aanslag gepleegd in Central Park in New York. Je schakelt nu over naar de Amerikaanse verslaggever Eelco Bosch van Rosenthal.’

‘Het gesprek met Eelco was dus in het Engels. Aan het eind maakte hij een grappige opmerking, waar ik om moest lachen. Shit, dacht ik, we doen net alsof dit een echte uitzending is, er is net een aanslag gepleegd. Gelukkig hadden ze bij de regie hard meegelachen. Een paar dagen later belde hoofdredacteur Joost Oranje. Ik was het geworden.

‘Ik heb dit jaar twee nieuwe banen gekregen, want voor het dagelijkse Radio 1-programma Nieuws en Co maak ik sinds december de rubriek De bus. Zo’n twee à drie dagen per week trek ik het land in en spreek ik met mensen waar normaal óver wordt gesproken, zoals hulpbehoevenden die lastig aan een baan komen.

‘Radio heeft zo’n charme. Je moet eens letten op het verschil tussen radio- en televisie-interviews. Televisiepresentatoren werpen vaak iets op, maar formuleren geen vraag, of maken die niet af. Op de radio kom je daar niet mee weg. Daar heb je geen lichaamstaal, alleen je woorden.’

Nijmeegse Vierdaagsefeesten of een concert van Frank Boeijen?

‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik kies voor de Vierdaagsefeesten. Frank Boeijen zie ik best vaak, hij woont om de hoek bij mijn ouders. Kronenburgerpark kan ik natuurlijk lallend meeschreeuwen, maar ik zet zijn muziek niet zelf op. Sorry, Frank. Ik probeer ieder jaar wel naar de Vierdaagsefeesten te gaan.

‘Ik heb een heerlijke jeugd gehad in Nijmegen. Een kleine stad, veilig, maar gelukkig wel een stád. Ik zou nooit in een van de omliggende dorpen kunnen wonen. Veel te veel sociale controle.

‘Ik associeer sociale controle met belerende blikken of achterklap als je uit de pas loopt. Ik hou er juist van als mensen eigenzinnige keuzen maken. Op de School voor Journalistiek (SvJ) leerde ik mensen kennen die er al een ander leven op hadden zitten, dat achter zich lieten om hun droom na te jagen: een baan in de journalistiek. Dat soort mensen vind ik interessant.’

‘In mijn tweede jaar op de SvJ trokken alle ambitieuze studenten naar elkaar toe en leerde ik mijn huidige vriendengroep kennen. Het is fijn om mensen tegen te komen die net zoveel van nieuws houden en een mening over politiek hebben die wat feller wordt na een paar biertjes.’

Snackbar of sterrenrestaurant?

‘Sterrenrestaurant. Je moet nu absoluut niet denken dat ik elke week in een sterrenrestaurant zit – zo vaak heb ik er niet gegeten. Maar het is een avond uit. Met vrienden de hele avond tafelen, heerlijk eten. Dat vind ik belangrijk, daar ben ik mee opgevoed.

‘Mijn vader vind ik de beste Indonesische kok van Nederland. Een groot deel van mijn omgeving vindt dat ook: rond het avondeten was het vaak een zoete inval bij ons.

‘Zelf kan ik niet zo goed koken. Ik heb er geen geduld voor, het gaat te langzaam. Ik wil het wel met mijn vader over onze familierecepten hebben. Ik ga ze eens opschrijven, want ik moet ze toch ook ooit kunnen koken.’

Nieuwsuur: tussenstap of eindstation?

‘Het is raar om op mijn 31ste te zeggen dat Nieuwsuur mijn eindstation is. Maar ik ben nu vooral blij hier en wil in eerste instantie invalpresentator blijven. Ik ben net begonnen, daar ben ik druk genoeg mee. Een uitzending presenteren is topsport. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat ben je ermee bezig.

‘Maar mocht Mariëlle (Tweebeeke, red.) ooit een overstap naar een ander programma maken, dan zou ik het te gek vinden om het van haar over te nemen.’

‘Ik snap dat presentatoren wordt gevraagd of ze een latenighttalkshow willen doen. Volgens velen is dat het hoogst haalbare, maar zo zie ik dat nu helemaal niet. Als je ziet wat Nieuwsuur de afgelopen tijd aan onderzoeksjournalistiek heeft gedaan: de puinhopen bij het UWV, de overheidssteun aan verkeerde Syrische rebellenbewegingen. Echt geweldig. Dus ik denk nu niet: nou, ik wil een talkshow presenteren.’