De kassabon van Bonnie en Clyde in Tubbergen
Tussen het kolkende wereldleed stond er woensdag een ontroerend verhaal in de krant over de ‘hotelpiraten’ Henk en Jolanda. Het stel, 63 en 54 jaar oud, reisde door Nederland, at en sliep in hotels en vertrok dan telkens voor dag en dauw, zonder te betalen.
Wilt u dit artikel liever beluisteren? Hieronder staat de door Blendle voorgelezen versie.
Uiteindelijk werden ze gepakt en daarmee kwamen de verontrustende feiten vrij. Zo bleken Henk en Jolanda eigenlijk Ján en Jolanda te heten. Hun bloedstollende schuilnamen gebruikten ze onder andere in hotel MarCant te Tubbergen. Daar hadden ze niet op een houtje gebeten; de krant drukte de onbetaalde kassabon van het hotel af, zodat we konden zien hoe ze die hele week hadden zitten brassen en slempen. Komt-ie: 2 cheeseburgermenu’s, 1 shoarmarol, 1 frikandel met saus, 1 berenhap met saus, 1 loempiamenu, 1 panini ham-kaas, 2 gehaktballen, 2 ‘trio met saus’ (klinkt pornografisch, maar zal wel een bont gekleurde paneercreatie betreffen), 1 gemengde salade (misschien had Jolanda een balansdagje) en 2 ‘surf en turf’, met 20 euro het duurste gerecht van de kaart. Dat was vást op zondag.
Met uitgestreken gezichten hadden Henk en Jolanda daar bovendien meegedaan aan het ‘plaatselijke beachvolleybaltoernooi’ (zijn er stranden in Twente?) en ‘amicaal aangeschoven bij de wekelijkse nazit voor het personeel’. De brutaliteit!
‘Er wordt ten onrechte de indruk gewekt dat die twee een luxeleventje leidden’, suste hun advocaat . ‘Meestal aten ze goedkope witte bolletjes met smeerkaas. Soms sliepen ze in een bos.’ Je ziet ze voor je, Henk en Jolanda, kleumerig onder een druipend struikje, met een van het ontbijtbuffet gestolen mes die zompige bolletjes besmerend. Bonnie en Clyde in Tubbergen.
Ik heb Hotel MarCant even gegoogled. Het blijkt een discocafé met een paar karig uitgeruste kamers erboven en een gedeelde badkamer op de gang. In de recensies wordt geklaagd over cafélawaai tot diep in de nacht. Boze tongen beweren zelfs dat je er geen ei bij het ontbijt krijgt. Geen wonder dat Henk en Jolanda zich daar te buiten gingen aan drank. Veertig vaasjes bier en 39 glaasjes port gingen er in die week doorheen, zag ik op de bon. Plus één glas ‘droge huiswijn’. Na 39 glazen port moet Jolanda verzucht hebben: ‘Nee, Henk, doe me nu maar eens een wit wijntje.’
Ik moest denken aan Mark Rutte en zijn sneer naar de ‘witte wijn sippende elite uit Amsterdam’. Iemand moet hem waarschuwen. Het is allemaal nog veel erger dan Mark denkt. Het elitaire gif van die witte wijn beperkt zich niet meer tot Amsterdam. Het verspreidt zich langzaam maar zeker over de rest van Nederland.
Helemaal tot in Tubbergen.