De wereld is een boosaardige plek; De Betrouwbare Mannetjes weten er alles van

Misschien was het wel de schuld van de wereld. Want de wereld, zo moesten we weten, is ‘een boosaardige plek’. Of hij een verantwoordelijke aan kon wijzen voor de dood van Khashoggi was de vraag, maar Donald Trump was niet van plan bondgenoot Saoedi-Arabië van zich te vervreemden. ‘It’s a shame, but it is what it is’, had hij daags ervoor over het lot van de Saoedische journalist gezegd. Pech. Supervervelend. Kan de beste overkomen. Waarschijnlijk vond vriend Bin Salman het ook hartstikke erg. Even later bedankte Trump Saoedi-Arabië op Twitter voor de lage olieprijs. Zie je wel? Zulke kwaaie jongens zijn het niet.

De wereld is een boosaardige plek. De Betrouwbare Mannetjes weten er alles van. Eerder deze week waren we naar het hoofdkantoor van de Volkskrant gelokt om aldaar te horen dat er vanaf januari geen plaats meer is voor deze column. Natuurlijk, het is niet helemaal hetzelfde als in stukken gezaagd worden op een Saoedische ambassade maar toch, het leek ons niet heel veel eenvoudiger goed te praten. Zes jaar trouwe dienst. En dan: ontslagen. De zak. Ons congé. Als de wiedeweerga het bureau leeghalen als we er een gehad hadden, ons nooit-ontvangen toegangspasje inleveren, en door een virtuele bewaker naar de uitgang geëscorteerd. En dat vlak voor de feestdagen. We durfden onze respectievelijke kinderen nauwelijks nog in de ogen te kijken.

‘It’s a shame, but it is what it is.’ Het klonk een beetje als het ‘Zwarte Piet is nou eenmaal zwart, daar kan ik niets aan veranderen’ van premier Rutte uit 2013. Inmiddels waren er, zonder zijn bezielde leiding, rellen en ongeregeldheden in Groningen, in Rotterdam, in Leeuwarden en Den Haag. In Eindhoven stonden hooligans Sint en Piet toe te schreeuwen alsof Luuk de Jong weer eens in blessuretijd de winnende had binnengefrommeld. Vreedzame demonstranten werden uitgemaakt voor stinkhoeren en apen, bekogeld met eieren en bierblikjes, en terwijl een pikzwart geschminkte kleuter met twee middelvingers in de lucht lachend op de nek zat, ging de rechterarm gewillig in de nazistand.

Aso’s vond de premier het. Echt aso’s. ‘Het. Is. Een. Kinderfeest. Kin-der-feest!’, schreef zijn trouwe knecht Klaas Dijkhoff op Facebook als ware ook interpunctie een kinderfeest. ‘Heel eerlijk gezegd’ baalde Dijkhoff ervan dat hij hier ‘nu weer’ een stuk over zat te typen: Hij was de zwartepietendiscussie, ‘met de extremisten aan beide kanten, meer dan beu.’ En zo wrongen mensen zich ook hier in de meest bizarre bochten om goed te praten wat niet goed te praten valt. Het zou zijn uitgelokt, we moesten het meer als provocatie zien, en ‘both sides’ moesten een beetje normaal doen. Ja toch? Hoewel er dinsdag tijdens het debat Kamerbreed om leiderschap werd gesmeekt, hield Rutte vol dat het een discussie was die in praatprogramma’s moest worden gevoerd. De maatschappij moest dit zelf oplossen. Het was allemaal de schuld van de wereld, zoals dat zo mooi heet.

En terwijl we de machtigste man van het land en die op aarde hun defaitistische praatjes zagen afsteken, keken we nog een keer naar de foto’s van Jerry Afriyie, de aanvoerder van Kick Out Zwarte Piet, die tussen al het hatelijke geschreeuw kalm de eierschalen van zijn jas stond te vegen. Het blijft bewonderenswaardig hoe mensen die zich bewust zijn van hun eigen voortrekkersrol, ondanks alle hoon en tegenwerking, weigeren zich neer te leggen bij het onrecht in deze boosaardige wereld en blijven vechten voor waar ze in geloven. Maar genoeg over De Betrouwbare Mannetjes. Wij zien wel waar we weer opduiken.

Voor de komende week adviseren wij u de volgende mening:

Zit ik dan straks helemaal zonder mening?

Veel plezier van uw nieuwe mening!