Direct naar artikelinhoud
RecensieTim Knol

Tim Knol jubileert in Paradiso met een heerlijke trip door zijn oeuvre (vijf sterren)

Het zaterdagavondje Tim Knol in Amsterdam zou best de boeken in mogen gaan als een wijze les voor iedere artiest die er nog mee te maken krijgt. Het kopje erboven: ‘Jubileum vieren doe je zo.’

Tim Knol met de Bluegrass Boogiemen op het Once in a Blue Moon-festival in Amsterdam in augustus vorig jaar.Beeld Ben Houdijk

Tim Knol uit Hoorn zit tien jaar in het popvak. Dat viert hij in Paradiso, waar hij ooit voor het eerst de planken op liep als voorprogramma van de band Johan. De zaal zit stampvol en die hartverwarmende toeloop verdient hij. Knol is een van getalenteerdste songwriters van het land, hij bracht vorig jaar zijn  nieuwste plaat uit en dan cirkelen er ook al bijna tien jaar topmuzikanten om hem heen, hetgeen de feestvreugde live nóg groter maakt.

Tim Knol is de afgelopen jaren nogal veelzijdig geworden, al zit onder al zijn werk een fundament van de betere Amerikaanse muziektradities. Onder zijn eigen naam maakt hij diepgravende, soms verlekkerd melancholische countryrock. Met zijn band The Miseries stampt hij er furieuze garagerock uit, waarbij het sterke refrein overigens nog steeds heilig is. En dan is Knol ook nog een carrière begonnen als bluegrasszanger, samen met de fenomenale Blue Grass Boogiemen.

Een mooie vondst: Knol speelt in Paradiso steeds een paar nummers met een andere bandbezetting, waardoor hij echt een trip door zijn oeuvre kan maken. Wat klinkt alles goed: die tweede stem van gitarist Anne Soldaat naast dat hoge en ijle stemgeluid van Knol, in nummers als Soldier On. De raggende rammelgitaren in de punktrack Skinflint van The Miseries. De gesmeerde meerstemmigheid bij het onversterkte maar machtige bluegrassnummer Crying Shame. En die opgewekte countryrock van Knols debuutplaat, in bijvoorbeeld het prachtnummer Sam.

En dan bereikt Knol ook nog de perfectie in een cover van een van zijn grote helden, de singer-songwriter Gram Parsons. In het eindeloos treurige A Song For You grijpt Knol iedereen bij de strot met een jubelende maar breekbare zangstem, en speelt hij de zaal ineens doodstil.

Wat een muzikale rijkdom, en wat een heerlijke manier om een nieuw Nederlands popjaar mee af te trappen.

Tim Knol met de Bluegrass Boogiemen op het Once in a Blue Moon-festival in Amsterdam in augustus vorig jaar.Beeld Ben Houdijk