'Het ging echt niet meer met Frans. Hij kon niet eens meer een eitje pellen'

Ik was een kleine, donkere kaaswinkel binnengelopen, een gewone, zonder mini-truffel-edammertjes of meisjes in gefabuleerde klederdracht; de kaasboer, een tamme vijftiger aan wie geruststellend weinig te beschrijven viel, liet juist een plakje proeven aan zijn enige klant, een rond appelvrouwtje dat met blozende wangen tegen de 80 dribbelde. 'Lekker', zei ze. 'Doe maar een stukje. Van twee ons. Een kléíne twee ons, hoor.'

'Toe maar, krijg je mensen?', spotte de kaasboer. 'Zeikerd', riposteerde de oude. 'Ik zit alléén tegenwoordig. Het ging echt niet meer, met Frans. Dat is hard gegaan hoor, op 't laatst...' Ze tikte tegen haar voorhoofd. 'Ja...ja...', zei de kaasboer, tastend met zijn mes. 'Zal ik maar niet liever plakjes doen, dan?'

De vrouw schudde haar hoofd. 'Nee, plakjes drogen zo uit', zei ze. 'Het begon ermee dat hij zijn eigen eitje niet meer kon pellen, dat zal nu een jaar geleden zijn. Nou ja, ik ben niet te beroerd om een eitje te pellen, ik heb 't altijd gedaan, voor de kinderen, de kleinkinderen...mijn handen staan er zogezegd naar. Maar al gauw kon hij niet zelf meer eten. Dan zat hij daar in die stoel naar dat gepelde eitje te kijken, zo hulpeloos...'

'Ja...ja...', sprak de kaasboer. Hij hield het mes nog steeds aarzelend met beide handen boven de kaas. 'Nou, wat doe je dan, je vóért 'm zijn eitje', vervolgde de vrouw. 'Het smaakte hem nog wel, maar 't ging langzaam, langzaam... en dan was 't eindelijk op, en dan ging-ie zitten huilen als een kind, met zo'n gek, hoog stemmetje...dan moest hij naar het toilet...'

'Ja...ja...', zei de kaasboer weer. Hij guillotineerde behendig een heel klein puntje van de grote kaas. 'Eerst haalde hij het nog, als ik 'm er gauw genoeg naartoe kon sjouwen', hernam de oude. 'Maar ik ben ook geen 20 meer... en 't ging zo rúíken, in huis. Uiteindelijk zei Sandra, mijn oudste, ze zegt, mam, dit kán niet meer.'

'Ja...ja...', zuchtte de kaasboer. Hij legde het stukje kaas op de weegschaal. 'Nou, ik moet ze nageven, je hoort wel van wachtlijsten, maar 't was zo gepiept', zei de vrouw. Dus daar zit hij nu, in dat tehuis, helemaal de weg kwijt. Als Sandra komt denkt hij dat ík het ben...'

'En moet je nagaan, we zouden in april 55 jaar getrouwd zijn. Nou ja, dat zíjn we ook, natuurlijk. Maar -'

''t Is toch iets meer geworden', zei de kaasboer zorgelijk boven dat puntje kaas. 'Krap een half pond...'

''t Is goed hoor jongen, pak maar in', zei de oude. 'Het komt wel op. Ik zeg altijd: je leeft maar één keer.'

Reageren? s.witteman@volkskrant.nl