Direct naar artikelinhoud
TV-recensieFamke Louise, de documentaire

Famke Louise, de documentaire genereert een mengsel van medelijden en bewondering dat een onbehaaglijk ballonnetje in je maag vult

Famke Louise, de documentaire genereert een mengsel van medelijden en bewondering dat een onbehaaglijk ballonnetje in je maag vult

Famke Louise, de documentaire, werkt toe naar een even onvermijdelijk als verrassend einde.

Wat mensen van Famke Louise vinden is een soort Zwarte-Pietkwestie, zegt manager Bizzey: ze houden van haar of ze haten haar, niemand is zonder mening. De negentienjarige Famke Louise, drie jaar geleden begonnen als vlogger en inmiddels succesvol rapper, krijgt het inderdaad extreem te verduren op de sociale media. ‘Famke, pleeg zelfmoord!’, leest ze voor in Famke Louise, de documentaire; een serie van fotograaf en filmmaker Elza Jo Tratlehner, vanaf maandag te zien via Videoland.

De haatberichten die Famke ontvangt, zijn vaak onderwerp van haar rapteksten: ‘Ik laat die haters huilen’, zingt ze in Op Me Monnie. Dat liedje werd vorig jaar een internetsensatie, daarna volgden nog elf hits, vaak inclusief voorzichtig sexy videoclip. In de documentaire zien we dat dat hard werken is: Famkes tourschema is overvol, collegarappers zijn opvallend mild: al maakt ze haar muziek niet helemaal zelf, klinkt het, Famke is sowieso een doorzetter. ‘Het is ook leuk, hoor’, zegt Famke zelf, met de voor haar kenmerkende stoïcijnse intonatie. Toch krijg je als kijker het gevoel dat er iets niet helemaal goed zit. Famke Louise, de documentaire genereert een mengsel van medelijden en bewondering dat een onbehaaglijk ballonnetje in je maag vult.

Elza Jo Tratlehner imponeerde eerder met de intense documentaire Jolene. Voor ‘Famke Louise’ is haar regie prettig subtiel. Ogenschijnlijk terloops registreert ze optredens, zanglessen en coachingssessies, met haar montage stelt ze wel degelijk relevante vragen. Nadat we hebben gehoord dat Famkes ex Tim, YouTube-ster Snapking, haar op een vervelende manier voor filmpjes gebruikte – in zogenoemde prankvideo’s moest Famke doen alsof ze vreemdging – zien we een clipregisseur opmerken dat Famkes kont wel wat beter in beeld mag. Waar kijken we nou naar: een meisje dat nog steeds wordt gebruikt, of een jonge vrouw die haar droom najaagt? Het antwoord is niet eenduidig. Famkes managers lijken redelijk begaan, ondertussen zit de documentaire vol beelden die je hart breken. Famke die tijdens een optreden glazen bier tegen haar hoofd krijgt. Famke die als tiener blijft vloggen wanneer haar vader net is overleden. Famke die, ogenschijnlijk uit protest tegen haar strenge leefregels, een softijsje en kroket tegelijk wegwerkt. Famke die elke dag online wordt doodgewenst.

Famke Louise, de documentaire.Beeld Halal film/ Videoland

Je zou het fenomeen Famke kunnen zien als symptoom van onze huidige entertainmentindustrie: de macht van views, de lastige positie van vrouwelijke artiesten, internetpolarisatie. Maar hoe vaak Famke ook zingt over money, in de film zijn het vooral de mensen om haar heen die het over geld hebben; Femke zelf oogt het gelukkigst als ze aan nieuwe nummers schrijft. Zo werkt Famke Louise, de documentaire toe naar een even verrassend als onvermijdelijk einde: Famke belt haar managers om te zeggen dat ze ermee stopt. Ze is uitgeput, wil haar eigen keuzen kunnen maken: ‘Ik heb geen miljoen streams nodig om trots te zijn.’
In een van de laatste scènes zien we Famke haar eerste eigen huis inrichten. ‘Eindelijk kan ik bloemen kopen en ze op het aanrecht zetten’, zei ze eerder. Dat doet ze nu.