Gokken op de Brexit

Het filmpje van de vuurwerkshow langs de Theems waarmee Londen het nieuwe jaar inluidde, en dat terug te zien is bij de BBC, desgewenst ‘in 360 graden’, duurt twaalf lange minuten. Daarin komen alle varianten op vuurfonteinen langs tegen de achtergrond van dat aanstellerige reuzenrad waarvoor de kaartjes lekker goedkoop worden als het een beetje opschiet met die Brexit en het vallende pond.

Het reuzenrad zelf is uitgelicht in fier Europablauw en omzoomd met Europagele sterretjes; de begeleidende soundtrack wordt halverwege onderbroken om de miljoenen kijkers in binnen- en vooral buitenland in het Duits, Frans, Spaans en nog een aantal talen van het vasteland te verzekeren dat ‘Londen open is’. Het enige dat ontbrak was een flard uit Ode an die Freude.

Daar kun je vakkundige pr in zien van de burgemeester van een wereldwijd financieel centrum die met de moed der wanhoop probeert bedrijvigheid, geld en talent binnenboord te houden nu er nog 87 dagen resten om de Brexit niet op een ramp uit te laten lopen, terwijl de lijstjes van bedrijven die hun activiteiten aan het verplaatsen zijn naar het vasteland, of die overwegen te vertrekken uit het Verenigd Koninkrijk of die verdacht worden van vertrekplannen gestaag groeien.

Je kunt er ook een politieke provocatie in zien, zoals het geschuimbek op diverse kanalen van de oude en nieuwe media suggereerde, en een gotspe dat een burgemeester het vuurwerk dat van en voor heel het land is misbruikt voor een pro-Europa- en antiBrexitboodschap.

Zo valt dus ook vuurwerk eenvoudig te verpolitieken – bij het VVD-campagneteam zijn ze ongetwijfeld al aan het brainstormen geslagen: vuurpijlen die ‘Doe. Normaal.’ in de lucht tekenen of ‘Ja, dus?’, fonteinen die een vaasje vormen tegen het wolkendek, de mogelijkheden zijn oneindig.

Nu de twee jaar van krankzinnigheid hun einde naderen, neemt mijn eigen rouwproces over de aangekondigde scheiding van een exceptioneel EU-lid nieuwe vormen aan. Van ontkenning naar ongeloof, via verdriet dat culmineerde in woede en minachting, met een tussenstapje naar het tijdelijk beleden geloof dat op een dag iemand opstaat die ‘We doen het niet, zand erover’ zegt, naar begrip en sympathie, en vervolgens naar berusting en driftige calculatie, want hadden we niet nog ergens een vergeten minipensioentje in het Verenigd Koninkrijk liggen van toen de man daar een tijdje moest werken en moeten we daar niet achteraan voordat daar de hekken neergaan en de bruggen worden opgehaald en niemand meer dat godverlaten land in of uit kan of wil.

Daar kwam gisteren iets nieuws bij: opflakkerende hoop. Want stel je voor dat het toch niet doorgaat? Of later pas, veel later, wanneer het er toch niet meer toe doet omdat het gehele Westen dan allang onderhorig is aan China. Dat het 29 maart wordt en dat er niets gebeurt.

Het kan. Gokkers op de politieke wedmarkt, waar een mens zijn geld kan inzetten op verwachte politieke ontwikkelingen, geloven sinds half december in meerderheid dat er geen Brexit zal zijn op 29 maart van dit jaar. 57 procent gokte eind december op neen, 43 procent op ja volgens Betdata. Daar zullen gokkers tussen zitten met een tegendraadse inslag, of romantici die weigeren het ongelooflijke te geloven. Maar ook types die er een geïnformeerde slag naar slaan, volgens een redenering die loopt langs een no-deal, een nieuw referendum wellicht, mogelijk nieuwe verkiezingen of andere ondoorgrondelijke wegen. Ik gok met ze mee.