Tussen al die domme wichten uit Bad Habits, Holy Orders NL was Grace wonderlijk gecast

Toch gezwicht voor dat EO-programma Bad Habits, Holy Orders NL, het zoveelste programma waarin domme wichten naar een moeilijk oord worden gestuurd om erachter te komen dat een iPhone met een Swarovski-kristallen hoesje ook niet alles is.

Meestal sturen de programmamakers de domme wichten naar de Amazone of Afrika om zichzelf tegen te komen, maar de budgetten bij de NPO zijn krap, dus moesten de meisjes, door de EO trouwens ‘vlotte meiden’ genoemd, naar de nonnen, gewoon naar Vogelenzang, waar een klooster blijkt te staan van de Karmelietessen van het Goddelijk Hart van Jezus. Daar moeten ze een paar weken ‘afstand doen van alcohol, mannen en smartphones’. De hél.

Van elk type dom wicht heb je er eentje in het programma. Er is het domme wicht met de opgespoten lippen, die bij Pauw verkondigde dat je vroeg moet beginnen met botox, want als je je spieren rond je 20ste lamlegt krijgt je nooit rimpels. Er is een wicht met een Instagramaccount met foto’s van haar kont. Er is er een wicht dat knap is en daardoor onbegrepen. En er is er een wicht genaamd Grace, die vindt dat een uitgaansavond pas geslaagd is als je gekotst hebt.

Grace werd thuis gefilmd terwijl ze zich met haar beste vriendin opmaakte om uit te gaan en in de spiegel rapte van YOU KILLA MA DA BO IS DA SAME MANA MO – het kan ook net iets anders zijn geweest, maar ik versta het niet altijd.

Die Grace is wonderlijk gecast, daar kom je al gauw achter, want haar levensprobleem is niet ‘Zal ik doorgaan met mijn kontaccount op Instagram?’, maar: haar beide ouders zijn vermoord en toen is ze gevlucht uit Congo. Deze vrouw heeft geen kloosterregime nodig om geconfronteerd te worden met zichzelf, deze vrouw is al geconfronteerd met alles.

Kom ik zo op terug.

Aan de andere kant zijn er de nonnen bij wie ze intrekken. Hoofdnon is Elvira Maria, een grote roodbewangde zuster die in de eerste aflevering tot twee keer toe beweerde dat God maar een héél klein gaatje nodig heeft om bij iemand naar binnen te kunnen flitsen. Ze wist niet dat je dat soort dingen in het huidige klimaat maar beter niet kunt zeggen. Voor je het weet, begrijpt iemand je verkeerd.

De domme wichten gingen slapen in hun kloostercellen, moesten vroeg opstaan en toen was het Allerzielen en moesten ze de doden herdenken. Grace ook. Maar die wilde niet. Ze wilde er ook niet over praten. De andere meisjes, perplex om zo veel emotie bij een ander en zelf niet in staat om emotie te tonen vanwege de botox, keken haar hulpeloos aan.

Zuster Elvira Maria wist er wel raad mee en wikkelde Grace in een grote habijtomhelzing.

In de armen van de grote non huilde Grace als een kind.

En ik ook, natuurlijk.