Lezers over het kinderpardon: ‘Ook ík zou in een uitzichtloze situatie liegen en verzwijgen - wie niet?’

De achterkant van het gelijk

In de reacties op de mogelijke verruiming van het kinderpardon komt – meer dan vorige keren – naar voren dat ouders niet zouden mogen ‘profiteren’ van het welbewust tegenwerken van de procedures. Simpel gezegd: als je identiteitsdocumenten laat verdwijnen, als je liegt en/of verzwijgt, verspeel je elk krediet. Briefschrijver George Meijer (O&D, 23 januari) gaat zelfs zo ver dat hij om die reden de kinderen wel wil laten blijven, maar de ouders wil laten uitzetten. De door Nederland geratificeerde internationale verdragen over kinderrechten laten een dergelijke extreem liefdeloze en tegelijkertijd contraproductieve handelwijze gelukkig niet toe.

Los daarvan zou iedereen die tegen het kinderpardon is, of tegen de gevolgen daarvan voor de ouders, zich moeten afvragen: ‘Wat zou ik doen in de situatie dat er voor mij en dus ook voor mijn kinderen geen toekomst in mijn land is?’ Ikzelf beantwoord die gewetensvraag als volgt: ouders hebben een ethische plicht om het allerbeste voor hun kinderen te bewerkstelligen. Daaraan is nationaal recht, en dus ook ons Nederlands recht, relatief ondergeschikt. Het is als het ware een door hogere principes ingegeven universele burgerlijke ongehoorzaamheid. Dus ook ik zou in een uitzichtloze situatie belemmerende documenten laten verdwijnen, liegen en verzwijgen. En werkelijk alles op alles zetten om de hogere ethische principes te laten prevaleren. Wie niet? Ik heb de vaste overtuiging dat het me zou lukken om te vluchten, in weerwil van elk ‘vertrekplichtbeginsel’ voor illegalen in het gastland van mijn keuze.

En dus is er op termijn maar één oplossing voor repeterende kinder- annex ouderpardons. Ontwikkel en implementeer internationale programma’s gericht op het voorkómen van vluchtmotieven. Niemand vlucht voor zijn lol, niemand vlucht vanwege triviale motieven. Bestuurskracht zonder verwoestende corruptie heeft in verschillende landen wereldwijd laten zien dat een zeer snelle verbetering van de leefomstandigheden voor eigen bevolking mogelijk is. We moeten massale nationale en internationale steun geven aan dergelijke bestuurskracht. Voorlopig blijft het dweilen met de kraan open. Gelukkig maar... Nederland vervalt niet tot barbarij.

_{Ludo Grégoire, Leiden, is jurist en studeerde af op het onderwerp het ‘vertrekplichtbeginsel’ (voor illegalen) in relatie tot het nationaal en internationaal vastgelegde recht op gezondheidszorg voor illegalen en hun kinderen.} 

Australisch model

De migratiediscussie gaat nu de volgende fase in: kun je het maken om een in Nederland geboren kind na enkele jaren terug te sturen naar het land van zijn/haar ouders? Het is allemaal niet zo ingewikkeld. De asielzoekers horen bij een van de volgende groepen: oorlogsvluchtelingen of economische gelukszoekers. Voor de eerste groep zou ik zeggen, natuurlijk ben je welkom zonder restricties als je vlucht voor oorlogsgeweld. Maar als de oorlog afgelopen is, wil ik je verzoeken weer terug te gaan. Deze groep hoeft dus niet in te burgeren. Dat ze terug moeten als de oorlog afgelopen is, horen ze vooraf. Ook de kinderen gaan mee terug.

Voor de economische gelukszoekers opteer ik voor een versoepeld Australisch model. Je bent welkom als je vooraf een baan en huisvesting geregeld hebt. Gedurende de eerste vijf jaar van het verblijf mag je geen beroep doen op sociale voorzieningen. Dan vermijd je ook de huidige situatie waarin een overgrote meerderheid van de Somaliërs na vijf jaar nog in de bijstand zit. Kinderen mogen mee naar Nederland en kinderen die hier geboren worden blijven natuurlijk in Nederland. Hoor je niet bij deze twee groepen, dan moet je binnen een redelijk termijn (weken in plaats van jaren) horen dat je verzoek afgewezen is. Hoe spijtig ook, als bijvoorbeeld in je thuisland homoseksualiteit niet geaccepteerd wordt, is dat geen grond voor asiel. We kunnen niet alle ellende in de wereld oplossen.

_{Mick Delahaye, Nieuwerkerk aan den IJssel}