Carrière van voetballer Jonathan de Guzman verloopt rigoureus anders

Een kunststof matje van 6 x 11 centimeter, met een korte operatie geplaatst in de buikwand. Meer was er niet nodig om ­Jonathan de Guzman te genezen van een sporthernia, een blessure aan de onderbuik die hem bijna zijn loopbaan kostte en hem, tot zijn verbijstering, in aanraking bracht met de duistere zijde van het profvoetbal.

De Guzman (31) vertelt tijdens een ­Skypegesprek en een ontmoeting in het Rotterdamse hotel Nhow voor het eerst hoe hij te maken kreeg met intimidatie, intriges, chantage en machtsmisbruik. Hij raakte bij het Italiaanse Napoli, waar hij van 2014 tot 2017 onder contract stond, zelfs verzeild in een vechtpartij met de technisch directeur die van hem af wilde.

De oud-Feyenoorder, 14-voudig Oranje-international, is even over uit Frankfurt, waar hij speelt bij het plaatselijke Eintracht. Hij heeft een hechtpleister op zijn wang. Nee, niet weer gevochten, zegt hij lachend, terwijl hij roert in een muntthee. Een nop van een Schalke-speler haalde zijn gezicht open.

In Duitsland heeft De Guzman zichzelf hervonden. De Duitse beker werd afgelopen seizoen gewonnen, Eintracht staat op de vierde plaats en is geplaatst voor de knock-outfase van de Europa League. Zijn coach Adi Hutter is gek van hem. Meer trainers waren dat. Van Henk Fraser, Erwin Koeman en Bert van Marwijk bij Feyenoord tot Michael Laudrup, Louis van Gaal en Rafael Benitez.

Toronto

Dat lag niet voor de hand. De Guzman groeide op in het voetbalvreemde Toronto, Canada. Zijn uit de Filipijnen gevluchte vader Bobby vond een videocassette van de Limburgse techniekgoeroe Wiel Coerver in de bibliotheek, kopieerde die en ging aan de slag met zijn twee zoons. Jonathan belandde in 1999, twaalf jaar oud, bij Feyenoord, waar hij kort na zijn achttiende verjaardag stormachtig doorbrak.

Hij stond snel op de radar van Chelsea en Manchester City, en van de KNVB, maar kreeg zware knieblessures. In 2010 verruilde hij Feyenoord toch voor het buitenland. Een reeks clubs volgde: Real Mallorca, Villareal, Swansea. In de Premier League verdiende De Guzman een uitverkiezing voor het Nederlandse elftal. Op het WK 2014 kreeg hij drie basisplaatsen van Louis van Gaal, die hem na alle festiviteiten over het veroverde brons uitgeleide deed met een trits complimenten.

De Guzman werd gekocht door de Italiaanse topclub Napoli voor 7,5 miljoen euro. Hij kende in de vurige Italiaanse stad een prima eerste driekwart seizoen onder Rafael Benitez. Maar toen was daar aan het eind van een interlandweek, maart 2015, ineens die mysterieuze bobbel onderaan zijn buik, die soms ook pijnlijk was. Hij vertelde het aan Napoli’s clubarts Alfonso De Nicola.

Minder koolhydraten

‘Ik werd op dieet gezet, minder koolhydraten, rust pakken,’ vertelt De Guzman. ‘Maar de pijn bleef terugkomen. MRI scans en testen wezen niets uit. Benitez zei: ga naar een andere dokter. Maar dat mocht niet van de club, De Nicola had de macht.’

In de zomer nam hij rust, daarna zou de kwaal over moeten zijn, werd hem verzekerd. Maar bij terugkeer had hij nog steeds last. Bovendien was Benitez naar Real Madrid vertrokken, Maurizio Sarri volgde hem als coach op en er kwam ook een nieuwe sportief directeur Cristiano Giuntoli, die provincieclubje Carpi had helpen opstuwen naar de Serie A.

Clubarts De Nicola had De Guzman fit verklaard. De Guzman wilde zich bewijzen aan de nieuwe coach en ging, zo goed en zo kwaad als dat ging, de voorbereiding op het seizoen 2015/2016 in. ‘Ik ben een speler met veel loopvermogen. Maar als je in plaats van meer dan 10 kilometer ineens nog maar 6 kilometer kan lopen op halve kracht, ja, dan wil een trainer je niet.’

Napoli wilde van hem af. ‘Ze geloofden niet dat ik nog last had. Ik kon wel lopen, maar niet aanzetten of voluit schieten. Ze dachten dat ik het verzon, dat ik me aanstelde. Dat werd zo vaak tegen me gezegd dat ik ging twijfelen aan de signalen van mijn eigen lijf. Het was sick.’

Jij moet weg, weg, weg

De Guzman moest van technisch directeur Giuntoli eind augustus, de laatste week dat de transfermarkt open was, naar een hotel in Milaan komen. ‘Ik zei dat ik de volgende dag moest trainen. ‘Nee, je blijft hier, zei Giuntoli. Jij moet weg, weg, weg.’ Ik dacht: zo praat je niet tegen mij.’

De Guzman werd ontboden op de hotelkamer van Giuntoli. De rijzige directeur gaf de voetballer zijn telefoon en baste dat De Guzman met Dick Advocaat moest praten, destijds de manager van Sunderland. De Guzman vertelde Advocaat dat hij eerst fit wilde worden. De Guzman: ‘Meneer Advocaat respecteerde het. Ik vroeg daarna: ‘Kunt u even praten met deze Giuntoli? Hij is een beetje agressief.’ Dat wilde hij wel. Maar ja, Giuntoli spreekt haast geen Engels. Dus dat werd niets.’

Hij moest die avond op last van Giuntoli in het hotel blijven. De volgende dag kwam de directeur met het net gepromoveerde Bournemouth op de proppen. De Guzman wilde niet in gesprek. ‘Ik wilde eerst fit worden. Giuntoli werd echt kwaad, ging op tafel slaan. Zijn assistent zei: ‘Luister als je niet tekent, wordt hij echt kwaad. Als je niet tekent ben je dood in Napoli, ga je niet meer spelen.’ De hele dag ging het zo door. Tot Giuntoli weg moest om andere deals te maken.’

De Guzman vloog de volgende dag naar Nederland voor overleg met zijn zaakwaarnemers Jan de Visser en Rodger Linse. Samen besloten ze dat hij eerst van die pijn moest afkomen bij Napoli, alvorens hij ergens anders zou tekenen. De middenvelder ging terug naar het trainingscomplex van Napoli. Het was inmiddels 1 september, de transfermarkt zat dicht. ‘Ik zat in de kleedkamer en Giuntoli zei: ‘Hé pezzo di merda, stuk stront, kom eens hier’. We gingen naar de spelerslounge. Giuntoli zei: ‘Je zou weggaan, je had het beloofd’. Ik zei: ‘Ik had helemaal niks beloofd’.’

Slaan in mijn gezicht

En toen begon het, vertelt De Guzman. ‘Hij sloeg ineens zo in mijn gezicht. Toen werd ik gek. We begonnen te vechten, stoelen vielen om. Mijn ploegmaat Zuniga kwam erbij, haalde ons uit elkaar en zei tegen mij: pak je spullen en ga naar huis.’ De Guzman, hevig geëmotioneerd inmiddels, ging eerst langs dokter De Nicola. ‘Ik zei: what the fuck heb jij gedaan? Door jou ben ik niet fit!’

Daarna in de auto naar huis belde hij trillend naar zaakwaarnemer De Visser. ‘Ik heb net gevochten met de directeur, wat moet ik doen?’ Op advies van De Visser probeerde hij Napoli-president Aurelio de Laurentiis te bellen. Die nam niet op. Een smsje leverde ook geen reactie op.

De volgende dag op de club vertelde de fitnesscoach dat hij voortaan alleen rondjes mocht lopen. Giuntoli vroeg De Guzman waarom hij de president had willen bellen. Vervolgens haalde hij Edoardo de Laurentiis, de zoon van de president, erbij. De Guzman: ‘Daar had ik het jaar ervoor een normale relatie mee. Hij zei: ‘Jij gaat nergens heen, jij blijft hier, jij bent dood hier.’ Toen dacht ik: nu ben ik helemaal verloren.’

Vier maanden lang liep hij in zijn eentje rondjes rond het veld. De band met medespelers verwaterde. ‘Ik heb het hele jaar met die jongens gespeeld en gelachen. Niemand heeft me geholpen. Ik snap het ergens. Als ze mij helpen, zeggen ze van de club: what the fuck doe jij met die gast?’

Sporthernia in tien minuten

Hij voelde zijn lijf slapper worden. ‘Ik had graag voor mezelf getraind. Maar waar? Iedereen kent me in Napels, dan wordt het meteen bekend.’ Dagelijkse belletjes met zijn broer Julian en De Visser hielden hem op de been. Na lang soebatten mocht hij naar een andere Italiaanse arts, Americo Menghi. Die stelde de juiste diagnose, maar tot een operatie wilde clubarts De Nicola niet overgaan.

Zaakwaarnemer De Visser sprak zijn contacten aan. KNVB-arts Edwin Goedhart zette hem op het spoor van de Deense specialist Per Holmich, de autoriteit op het gebied van sporthernia’s. Samen vlogen De Visser en De Guzman naar Denemarken. De Guzman vertelt met grote ogen: ‘Tien minuten! Tien minuten had hij nodig om te constateren: sporthernia, opereren.’

Maar terug in Napels gaf De Nicola daar opnieuw geen toestemming voor. ‘Toen werd ik emotioneel. ‘Ik zei: ik wil spelen.’ De Nicola zei: ‘Ik geloof niet in een operatie. Ik wil niet degene zijn die je carrière kapotmaakt’.’

Hij moest weg uit Napels. Maar wie wil een speler die een halfjaar alleen maar rondjes heeft gelopen en waarover gezegd wordt dat hij vervelend is en zich aanstelt? Alleen Carpi, de slechtste ploeg uit de Serie A. ‘Op mijn 29ste zat ik bij een soort amateurclubje. Ik was niet in vorm. Fysiek niet, mentaal niet. Zat daar in een hotel. Ik vond mezelf zielig. Depressief? Zoiets misschien. De mensen van Carpi waren gelukkig lief.’

Ze lieten hem naar München gaan waar dokter Ulrike Muschaweck hem uiteindelijk opereerde. ‘De pijn was snel weg. Maar mijn lijf was zo slap dat ik van de ene in de andere blessure rolde.’

Carpi degradeerde, De Guzman kreeg in de zomer van 2016 bij Napoli een tweede kans. ‘Coach Sarri zei dat ik me mocht bewijzen. Hij is een goede coach, dat bewijst hij nu ook bij Chelsea. Weet je, bij Napoli was eigenlijk alles top, de supporters, de faciliteiten. Op een paar mannen na. Voetbal is business, business is keihard, dat snap ik. Maar dit was onmenselijk.’

Bundesliga

De Guzman raakte geblesseerd aan zijn hamstrings en werd verhuurd aan de volgende laagvlieger, Chievo Verona. Ook daar bleef hij sukkelen. Hij was inmiddels dertig, volledig buiten beeld bij het Nederlands elftal. In de zomer van 2017 kon hij een lucratief contract tekenen in Azië, maar De Guzman vroeg De Visser een hengel uit te gooien in Duitsland. ‘Ik dacht: als ze ergens fit zijn dan is het in de Bundesliga.’ Lachend: ‘Het was ook de enige topcompetitie die ik nog niet had gehad.’

In Duitsland wordt hij als een openbaring gezien in een rol als spelbepalende middenvelder van Eintracht Frankfurt, vlak voor de defensie. ‘Ik heb het gevoel dat ik mijn beste voetbal speel.’ Met een treffer op 30 september tegen Hannover werd hij de eerste Nederlander die in de vier grootste competities gescoord heeft. ‘Daar ben ik heel erg trots op, zeker na alles wat er gebeurd is.’

De Guzman probeert niet teveel te denken aan wat er gebeurd was als in maart 2015, toen hij op zijn 28ste de voetbalwereld aan zijn voeten had, direct de juiste medische diagnose was gesteld. Wie weet zou hij er dan bij zijn, komende maandagavond tijdens Duitsland-Nederland.

‘Het is gelopen zoals het is gelopen. Ik wil het zwarte hoofdstuk Napoli afsluiten met dit interview. Ik houd belachelijk veel van dit spel, anders ga je ook niet op je twaalfde naar een ander continent en op je 28ste een miljoen rondjes rennen op een leeg trainingsveld. Ik heb me daar superslecht gevoeld.’

Hij is bovenal dankbaar dat het toch goed gekomen is met hem. ‘Er zijn zat voetballers die helemaal kapot gaan. Weet je, aan de buitenkant zie je niet hoe dingen gaan. Een speler die niet speelt, is niet interessant meer. De clubs hebben de communicatie in handen. Nu is het een keertje mijn beurt.’

Naschrift: Voetbalclub Napoli is de kans geboden te reageren op de uitspraken van Jonathan de Guzman. Van die gelegenheid heeft de Italiaanse club geen gebruik gemaakt.