Bohemian Rhapsody is de slechtste film in jaren: rock-’n-roll uitgelegd aan ome Arie en tante Bep

Gisteren zag ik de film Bohemian Rhapsody, een verpletterende ode aan Queen, hun muziek en hun uitzonderlijke zanger Freddie Mercury. Verpletterend en ode, dat zijn niet mijn woorden. Ik kan me niet herinneren dat ik de laatste twintig jaar een slechtere film heb gezien. Een keiharde stomp op het bovengebit van iedere Queen-fan.

De film Bohemian Rhapsody wil Bob Ross zijn, de vriendelijke mompelaar die automonteurs en machinebankwerkers vertelde dat ze eigenlijk schilder waren. Uiteindelijk schilderde iedereen dezelfde besneeuwde berg of een scheel roodborstje.

Bohemian Rhapsody is op zijn best een scheel roodborstje met een hangend oog. Rock-’n-roll uitgelegd aan ome Arie en tante Bep. De dialogen in de film lijken te zijn geschreven door de redactie van het Jeugdjournaal. Even een stukje dan maar, vrij vertaald naar het Nederlands. Freddie: ‘Ha jongens, potverdorie dat was een stukje lekkere muziek. Jullie beheersen je instrumenten voortreffelijk! Zoeken jullie nog een zanger? Nou, dat komt goed uit, want ik zing. Let maar eens op wat er gebeurt als ik met een groene cape om mijn hoofd de planken uit de grond rock! Waar wachten we op. Komaan, jongens. Erop en erover!!’

Grote levensthema’s worden in de film steeds handig opgelost. Freddie Mercury telefoneert met zijn vrouw en ziet een trucker gebruikmaken van het openbaar toilet (ontluikende homoseksualiteit), Freddie hoest en kijkt verbaasd in zijn zakdoek (Freddie heeft aids), Freddies vader vraagt of de televisie aan mag om zijn zoon te zien optreden (vader is dus toch trots op zijn jongen).

Onbedoeld hilarisch zijn de scènes waarin de kijker de ontstaansgeschiedenis van een beroemd Queen-liedje krijgt uitgelegd. Midden in een slecht geacteerde ruzie speelt de bassist het begin van Another One Bites the Dust. Freddie reageert meteen. Weer even vrij vertaald naar het Nederlands: ‘Wat speel je daar? Ik vertel jullie, jongens, dit is onze nieuwe sound. De sound van nu.’ De drummer: ‘Nee, dit is geen Queen. Ik stop ermee. Ik wil geen disco spelen. Ik ben een rockdrummer.’ Freddie: ‘Deze baslijn zal Queen nieuw leven inblazen. Komaan mannen, ik weet wel een tekst!’ Daarna volgt een montage van Freddie die zich bloedgeil door een zaal vol motorkleding heen wurmt.

En zo zijn er talloze scènes. Freddie gebruikt cocaïne. Hoe maken we dat in één shot duidelijk? Laten we een glazen tafel vol met poeder in een geruïneerd huis neerzetten met een microfoon ernaast. Freddie is eenzaam: we laten hem tegen twaalf katten lullen.

De acteurs zijn uitgekozen op hun uiterlijk. De drummer moest ongeveer de kin hebben van de echte Queen-drummer en de bassist moest een goedmoedige hondenkop hebben. Verder is het aardig als ze net zo kunnen bewegen als de echte Queen-muzikanten. Eerlijk is eerlijk: de bassist beweegt net als de echte bassist.

Nog één scène dan. De gitarist wil meer communicatie met het publiek. Daarop heeft hij iets gevonden! Met zijn voet stampt hij op de vloer. Boem boem klap, boem boem klap. ‘Heel makkelijk. Dat kan iedereen meeklappen en dan doe ik daarna iets met mijn gitaar.’ Freddie, wie anders, ziet meteen de hitpotentie. Hij zingt met zijn hoofd in zijn nek en een ongemakkelijk grote prothese in zijn mond: ‘We will, we will rock you.’

Ja mensen, zo ontstaan alle bekende liedjes! Vergeet dat nooit.