You heeft de looks van Gossip Girl, maar de zwarte humor van Dexter (vier sterren)

Gehoord in de sportschool: ‘Heb je You al gezien?’ De nieuwe Netflix-original is een hype, en dat heeft veel te maken met de geslaagde genremix die de serie is: deels romcom, deels thriller, deels social media-satire. You serveert Instagramwaardige twintigersglamour voor een breed publiek – mooie mensen, hippe clubs, Manhattan glanzend in roze ochtendlicht – maar behoudt met de bijtende voice-over van protagonist Joe Goldberg genoeg ironische distantie. You heeft de looks van Gossip Girl, maar de zwarte humor van Dexter. Dit is een serie met zelfspot.

Net als in het boek van Caroline Kepnes kruipen we in Joe’s hoofd, waar het prima toeven is, want hij is een gevatte verteller en scherp observator. Met knullige charme gespeeld door Penn Badgley (Gossip Girl), is Joe de perfecte nuchtere gids op de Upper East Side, domein van rijke, pronkzieke ‘prinsessen’ (hier stylist of influencer). Joe is de buitenstaander – hij is niet rijk, niet hip, en hij werkt, godbetert, in een boekhandel. Hij houdt van literatuur, citeert schrijvers en is een meester in het doorprikken van hipster-larie. Ja, Joe is zo’n man die je meteen mag, behalve dat er aan dat leuke hoofd óók iets heel erg mis is. Dat blijkt als hij Guinevere Beck (Elizabeth Lail) ontmoet: deels aspirerend schrijver, deels lichtzinnige millennial. Joe zal haar hebben, besluit hij, en haar bevrijden uit haar leeghoofdige vriendinnenkliek, goed- of kwaadschiks. Dus infiltreert hij in haar online leven – hetgeen bij Beck (wachtwoord: 1234) griezelig gemakkelijk gaat. (Als dystopische parabel over online privacy neemt You zichzelf wél serieus.)

Daarna dringt Joe zich fysiek aan haar op, vermomd als het perfecte vriendje dat – dankzij alle online informatie – haar wensen, grieven en grillen perfect aanvoelt. En nee, dat is geen gevaarlijk positieve weergave van een stalker, zoals hulporganisaties beweerden. Daarvoor is Joe van meet af aan te gestoord, met die gebeitelde glimlach en maniakale blik. Bovendien, hallo, dit is fictie. En fictie die je zo slinks het moeras van morele ambivalentie in lokt, dat is slimme, spannende fictie. Dexter was ook geen lieverdje.

Veel meer dan over goed of fout gaat You over hoe liefde wordt gecompliceerd door moderne communicatie. Welk beeld creëren we van onszelf? Hoe leugenachtig is dat? En voedt al die bedrieglijke openheid niet juist de onderlinge argwaan? Knap aan You is dat je ergens hoopt dat de twee het toch zullen redden, ondanks deze obstakels. Totdat Joe steeds verder ontspoort.