Direct naar artikelinhoud
Tv-RecensieHaroon Ali

TV-recensie: Nachtdieren van Ryanne van Dorst is een ode aan de outsiders

TV-recensie: Nachtdieren van Ryanne van Dorst is een ode aan de outsiders

In het programma Nachtdieren maakt presentatrice Ryanne van Dorst veel los bij vreemden. 

Ryanne van Dorst laat me hardop lachen voor de tv. En dan niet dat overdreven ‘gieren’ wat spelshows met BN’ers moeten opwekken. Ik zie Van Dorst (die in de eerste plaats rockmuzikant is) als de excentrieke stamgast in een bruine kroeg; zwartgallig en vol zelfspot. Daarom is het programma Nachtdieren, dat gisteravond van start ging op NPO 3, haar ook op het lijf geschreven.

Na Geslacht! (over gender) en Holland! (over onze nationale identiteit) is dit haar derde serie voor BNN-Vara. Van Dorst bewijst dat je niet ver op reis hoeft of veel budget nodig hebt om mooie tv te maken. In Nachtdieren rijdt ze rond in een oude Mustang en kijkt ze wie ze tegenkomt. Het is daarmee een knipoog naar De nachtrijder uit de jaren negentig, waarin Irene van de Laar op haar motor de ‘heetste plekjes van Nederland’ bezocht. De ontmoetingen zijn meestal toevallig – en daar ligt Van Dorsts grootste kracht. Ze is direct, ad rem en krijgt daardoor veel los bij vreemden.

Zo komt ze Frans tegen, die in de schuldsanering zit en tussen het grof vuil zoekt naar ‘oud ijzer’ en andere waardevolle spullen om wat bij te verdienen. Ze grabbelt met hem mee (‘Waarom gooien mensen een miniwok weg?!’), maar vraagt ook door als Frans vertelt dat hij zijn dochter al acht jaar niet heeft gezien. Dat is ‘even een moeilijk onderwerp’ voor hem, maar Van Dorst vrolijkt Frans op met het Feyenoord-lied Hand in hand, kameraden. (We zijn in haar thuisstad Rotterdam.)

Ryanne van Dorst en haar oude Mustang in de serie 'Nachtdieren'.Beeld BNNVARA

Van Dorst relativeert met haar gortdroge humor, bijvoorbeeld als ze bij de net afgestudeerde houtbewerker Tex binnenvalt, die nachtenlang het computerspel Fortnite speelt omdat hij niet weet wat hij met zijn leven moet. Zijn grote droom is nu om het spel te winnen, maar deze keer wordt hij zesde. ‘Prima’, zegt Tex, maar Van Dorst lacht zich kapot. ‘Wat kut! Wat gênant! En het komt ook nog op tv!’ En alsof dat niet genoeg is: ‘Je kan beter tafeltjes gaan timmeren!’

In de nacht worden mensen ook geconfronteerd met hun demonen. Van Dorst ontmoet een man die net een rondje heeft gewandeld door het park, waar homomannen wat genegenheid bij elkaar zoeken. De man zit namelijk al een tijd niet lekker in z’n ‘velletje’. Van Dorst geeft hem daarom een stevige knuffel en als hij wegloopt, zegt ze: ‘Het leven is niet altijd een lolletje – en daar hoef je je niet voor te schamen.’ Oprechte compassie en kwetsbaarheid, verpakt in één krachtige zin.

Het is verfrissend dat Van Dorst weinig duidt en kijkers niet verveelt met lange monologen of pathetische voice-overs. De verhalen van outsiders, nachtwerkers en mensen die wat mentale rust zoeken zijn immers al ontroerend genoeg. De stoere night rider toont simpelweg het leven in het donker, alleen verlicht door neongroene straatlampen. Daarmee is Nachtdieren een meditatieve mozaïekvertelling, als een verzachtend glaasje whisky voor het slapen gaan.

In ‘Hoe was jij op school’ bezoekt rockmuzikant en presentator Ryanne van Dorst met bekende Nederlanders hun oude middelbare school. Wat voor type waren ze toen? Bij welk groepje hoorden ze? Hoe heeft die periode ze gevormd tot wie ze nu zijn? En hoe is het om die ene leraar van toen nu tegen het lijf te lopen?