In het overvolle Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald voelt alles gehaast (twee sterren)

Het Harry Potter-universum blijft uitdijen. De nieuwe serie over de door J.K Rowling bedachte tovenaarswereld, Fantastic Beasts, zou aanvankelijk een trilogie worden, maar al snel bleek dat de als scenarist aangestelde Rowling maar liefst vijf delen in de pen had.

Het duistere Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald is de tweede film, en maakt meteen duidelijk waarom drie delen te weinig waren. Wat wil Rowling veel! Oude personages keren terug en voor je weet wie ook alweer wie is en wat zijn of haar rol is binnen het verhaal, zijn er weer nieuwe geïntroduceerd – er zijn zo’n acht hoofdpersonages, ieder voorzien van een eigen geschiedenis. De film moet over politiek en populisme gaan, en over het belang van familie en wortels, en ook nog tijd inruimen voor liefde en romantische misverstanden. Ondertussen blijft er maar verdomd weinig tijd over voor die heerlijke fabeldieren uit de titel.

Kort iets over de plot van Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald? Een poging: de Britse zoöloog en fabeldierenvriend Newt Scamander (Eddie Redmayne) trekt in 1927 naar Parijs om te voorkomen dat peutermoordenaar en oproerkraaier Grindelwald de macht grijpt. Dit is de meest versimpelde beschrijving, de wirwar van zijweggetjes buiten beschouwing gelaten.

Feitelijk is het plezierig dat dit universum blijft groeien: fijn dat nu het Parijs van de jaren twintig met al zijn art deco een grimmige Rowling-make-over krijgt. De nieuwe dieren – zoals een soort Chinese draak met een pluimstaart – maken indruk. Explosies, implosies: regisseur David Yates, die al vier Potter-films en de vorige Fantastic Beasts maakte, weet er wel raad mee. De personages die een grotere rol krijgen, Grindelwald (Johnny Depp, de man die je met liefde haat) en zijn ‘meer dan vriend’ Dumbledore (Jude Law), zijn interessant.

Maar het is niet genoeg. Ruim twee uur duurt de film, maar omdat hij zo overvol is, voelt alles gehaast. Rowling schrijft, zo lijkt het, ook met het oog op visueel spektakel. Want er moet toch een reden zijn dat de personages zich steeds weer van de ene schitterende locatie naar de andere verplaatsen, zonder noemenswaardige logica. Dat de personages het ene na het andere emotionele moment meemaken, wordt vooral duidelijk door de dwingende muziek van James Newton Howard.

De vlakheid van al die personages wreekt zich. Zo krijgt het gestuntel van Redmayne – in deel 1 nog zo charmant – iets gemaakt en irritants. En de spectaculaire finale, waarin alle verhoudingen nog eens door elkaar worden gehusseld, laat teleurstellend koud.