Direct naar artikelinhoud
recensieAll I Want For Christmas

Kitsch, maar stijlvol, camp én elegant: Mariah Carey geeft perfect kerstfeestje in de Ziggo (vier sterren)

Mariah Carey in de Ziggo Dome.Beeld Andreas Terlaak/Lumen

Het is donderdagavond, twintig over negen, en de Ziggo Dome kijkt op de klok. Mariah Carey is twintig minuten te laat. Divagedrag! Er wordt een fel afkeurend fluitconcert ingezet, want van divagedrag zijn wij hier niet gediend. Het klinkt niet erg feestelijk. Gelukkig zet de bijna volle concerthal daarna een wat vrolijker wave in om de tijd te verdrijven.

We zijn vanavond tenslotte bijeen voor een blijmoedige kerstshow van Mariah Carey, de stralendste kerstster op aarde. Mariah Carey, die tot in lengte van dagen kan rondkomen van de verdiensten uit die ene heel grote kersthit die ons begin december allemaal in de juiste stemming slingert: All I Want For Christmas Is You. Bij zo’n show wil je toch niet met een chagrijnige kop ‘boe’ gaan zitten roepen.

Dan komt de diva op, klokslag halftien, en de irritatie verdwijnt als sneeuw voor een waterige decemberzon. Allemensen, wat een entree. Carey verschijnt als een witte engel, inclusief vleugels, te midden van een in hagelwitte pakken gestoken band en pal voor een zes meter hoge kerstboom in een echt overweldigend sfeervol kerstdecor. De toon is gezet. De aankleding is kitsch, maar stijlvol. Precies goed, zoals alles rond kerst kitsch moet zijn en het liefst toch ook een beetje elegant.

Laat dat evenwichtsspel maar aan Carey over. In de hits van haar beroemde kerstplaten brengt zij sentiment en vrolijke feestelijkheid samen en laat zij het kerstlied gloeien in soms een beetje jazz, soms een beetje disco, maar vooral de spiritualiteit van de Amerikaanse gospelcultuur en dus de diepste wortels van de r&b. En wat brengt ze de muzikale Amerikaanse eredienst in deze kersttournee puntgaaf naar de concertzaal, met een soepel spelende band en vooral een uitmuntend trio achtergrondstemmen.

Carey zingt een kerstklassieker als Silent Night zó goed, dat je bijna vergeet hoe uitgesleten dat nummer eigenlijk is. Haar frasering is vlekkeloos en ze stuitert door de toonladders met een ongekende gratie. Als ze dan ook nog haar laatste hoge noten net dat ene laagje rasperigheid meegeeft, weet je dat je met een echt grote zangeres te maken hebt en dat die vanavond toevallig ook nog in geweldige vorm verkeert.

Het vocale machtsvertoon lijkt haar nauwelijks moeite te kosten. Na een heerlijk funky vertolking van When Christmas Comes, met op de achtergrond fraaie zwart-witprojecties van Manhattan in kerstsferen, spuit Carey een mondspraytje in haar keel en door maar weer. Haar uithalen zijn perfect en trekken het publiek gedurende de hele show uit de stoeltjes. Zó geef je camp en kitsch dus een stoot kwaliteit en klasse mee. Als halverwege de show een compleet gospelkoor het podium opkomt, bij het eeuwenoude liedje Carol of the Bells, heb je het idee dat je eindelijk bij die kerkdienst zit waar je altijd al eens bij had willen zitten.

En dan vergeet je zomaar die minpunten van deze wondermooie kerstshow. Namelijk dat Carey het in haar hoofd haalt twee liedjes van haar nieuwe popplaat door de set heen te fietsen, bij wijze van showstoppers. En dat Carey tot vervelens toe zegt dat ze niet één, maar twee kerstplaten heeft gemaakt en dat iedereen die zou moeten kopen.

Als je eenmaal mild bent gestemd door de geweldige uitvoeringen van haar liedjes, ben je bereid te denken dat Carey met dat gezeur haar rol van een beetje wereldvreemde en eigenwijze diva eigenlijk gewoon perfect speelt.