Feyenoord Forever: geen woorden, maar tatoeages
De Kuip, Coen Moulijn, Dirk Kuijt, de coördinaten van de middenstip: wie fan is van Feyenoord, kijkt niet op een tatoeage meer of minder. In het boek Feyenoord Forever zijn meer dan zevenhonderd foto’s van eeuwige clubliefde verzameld op been en buik, borst en bil.
‘Nadat we in 2017 landskampioen werden, heb ik in het clubblad Hand in Hand een artikel geschreven over Feyenoord-tatoeages’, zegt samensteller Frans Reichardt. ‘De foto’s bleven maar binnenstromen. Uiteindelijk is het een serie van tien artikelen geworden met wel 150 tatoeages. Toen hadden we nog steeds een hele berg liggen. Zo is het idee voor een boek ontstaan.’
Het is een bonte verzameling van kleine emblemen tot grote projecten. ‘Sommige zijn schilderwerkjes, zoals van Pierre van Hooijdonk met de UEFA Cup. Mijn favoriet is een groot kunstwerk op een been met successen uit de Feyenoord-historie, met Willem van Hanegem, Europacup I, de wereldbeker, het stadion. Dat kostte vijf sessies van elk vier tot vijf uur. Maar ik vind elke tatoeage mooi, zelfs als ik denk: oei, die tatoeëerder zou een verbod moeten krijgen. Ik weet dat de drager hem met volle overtuiging heeft gezet en er trots op is.’
Kampioenschappen en successen zijn uitgelezen momenten om een tatoeage te laten zetten, aldus Reichardt die alle inzenders vroeg naar de datum van plaatsing. In 1993, 1999, de UEFA Cup in 2002 en na het kampioenschap van mei 2017 was het druk bij de tattooshops. ‘In 2017 was er een extreme piek’, aldus Reichardt.
Bij Tattoo Bob in Rotterdam worden per jaar ‘duizenden en duizenden’ Feyenoord-tattoos gezet bij supporters uit het hele land, zegt Ralph Moelker, de zoon van Bob die de zaak in 1968 begon. ‘Het is altijd al schering en inslag geweest. Vroeger was het simpel: een Feyenoord-embleem, een Feyenoord-bulldog, een Tweetie met een petje op, een tasmanian devil met Feyenoord-shirt. Tegenwoordig heb je veel artistieke projecten, zoals de complete skyline van Rotterdam en portretten van spelers.’ Evergreens zijn ‘Facta non verba’ (geen woorden maar daden) en 1908, het jaar van oprichting.
Meer dan eens lieten fans vroegtijdig een kampioenschap tatoeëren. ‘Dat is elke keer weer een opzienbarende happening, maar ze blijven het doen’, aldus Moelker. ‘Het lijkt haast een trend om er steeds sneller bij te zijn, soms wel anderhalve maand te vroeg. Dat is wel een paar keer misgegaan, maar de meesten laten het gewoon staan. Of ze laten er ‘bijna’ aan toevoegen.’
Niet iedereen in het legioen vindt die voortijdige tatoeages een goed idee, zegt Frans Reichardt. ‘Het is de goden verzoeken en ze vinden het arrogant. Laat eerst maar eens wat zien, voor je een grote bek hebt.’ Zelf heeft Reichardt drie Feyenoord-tatoeages. ‘Ik ben nog van de generatie die plakplaatjes liet zetten. Die ogen tegenwoordig wat lullig. Ik heb er wel nog eentje op mijn wensenlijst staan: mijn alltime favoriete speler, Willem van Hanegem.’
