Liefde in Hilversum

Wilt u echt weten wat liefde is? Ik zet daar mijn vraagtekens bij. U staat graag in de rij bij de Python of de Droomvlucht, maar of dat nu liefde is? Een raar gevoel in de onderbuik wordt vaak verward met liefde. Het gaat zo: je wacht een leven lang, je wilt de liefde omarmen en na een jaar of 47 ga je zelf maar zoeken. In Hilversum, bij de Top 2000.

Ik heb zondag 30 december zes uur lang online zitten kijken naar mensen die zich in het Top 2000 Café hadden weten te vechten. Even uitleggen aan de Volkskrant-lezers die op zondagochtend, precies om half tien ’s ochtends, een langspeelplaat van Jacques Brel opzetten: het Top 2000 Café is geen echt café, maar een studio in Hilversum. Een dj draait plaatjes uit de Top 2000 en ieder uur wordt een nieuwe lading mensen binnengelaten om raar mee te zingen, met de armen te zwaaien, maar toch vooral om 4 seconden met hun kop op de radio-tv te komen.

Een varkensslachterij, maar dan met muziek. Alle Friezen tijdens de Elfstedentocht in een hok van 10 bij 10. Omdat ik wist welke liedjes er gedraaid zouden worden, kon ik gericht kijken. Ik verheugde mij erg op drie liedjes. Tussen zeven en acht uur ’s ochtends werd Wonderful Tonight gedraaid van Eric Clapton.

En ja hoor, de sappen gingen stromen. Het café veranderde terstond in een dorpsdiscotheek uit 1974. Lichamen hingen zwaar tegen elkaar aan, te kleine schoenen om te warme voeten, de blaas vol opgehouden pis en dan het hoofd in elkaars nek om samen met Clapton te fluisteren dat iedereen vanochtend gewoon keihard wonderful was. Hij zong dan wel ‘tonight’ maar dat maakte voor de sfeer weinig uit. Ochtendmonden vol met stukken bruinbrood hingen lispelend tegen elkaar.

Het volgende liedje op mijn lijst stelde ook niet teleur. Ergens om vijf voor tien werd The Final Countdown gedraaid van Europe. Misschien wel een van de lelijkste popliedjes ooit. Een keyboardintro als een atoomaanval van een vreemde mogendheid, daarna een bas die klinkt alsof een zwakzinnige heel hard met zijn blote handen op een stuk karton slaat en dan de zanger die opent met de volgende zin: We’re leaving together, but still it’s farewell. In de tijd van Shakespeare werd je door vier paarden uit elkaar getrokken als je dat opschreef.

In het Top 2000 Café ging het erin als koek. Gehos. Samenklonteringen van mensen vlak voor de camera. Iets met rare hoedjes en vooral heel veel de armpjes in de lucht. Hopla, het liedje was klaar, weer een nieuwe groep mensen in het café. Ik wachtte geduldig op de shift tussen elf en twaalf. Dan werd I Want To Know What Love Is van Foreigner gedraaid.

Het werd alles wat ik mij er van had voorgesteld. Verbroedering. Al die zoekende mensen in de studio, die elkaar helemaal niet kenden, ze durfden het eindelijk hardop te zingen, samen met andere dolende zielen. Zij wilden weten wat liefde was en ze wilden weten waar je het kon vinden. Niet bij de slager of op hun werk, daar waren ze inmiddels wel achter, maar dat ze het juist hier zouden vinden, voor een camera in een nagemaakt café, dat was niet minder dan een wonder.