Ik ben geen kenner van zijn oeuvre, maar zeker is dat Frank Kramer zijn carrière onnavolgbaar en in stijl afsloot
Zoals de man is, viert hij zijn afscheid. Hoe de een onnavolgbaar afzwaait, en de ander onnadrukkelijk.
In de 18de minuut van Atlanta United – Portland, de stand was 0-0, begon commentator Frank Kramer een gedicht van Willem Wilmink voor te dragen. Kramer had op dat moment, het was half drie in de nacht van zaterdag op zondag, nog geen woord gezegd over het spel van de finale van de Amerikaanse voetbalcompetitie, live uitgezonden door Eurosport.
‘Als ik dood ben, moeten jullie mijn verhalen doorvertellen’, reciteerde Kramer. ‘Als iemand getroost moet worden, kunnen jullie altijd bellen.’
Zodra het eerste fluitsignaal klonk, begon Kramer uit te weiden over rakelings gerelateerde of volstrekt irrelevante onderwerpen. Eerst over matchfixing. Daarna: het rendement van de beleggingstips die hij de kijker door de jaren heen had gegeven. Vervolgens boorde hij een reservoir aan van persoonlijke anekdotes over zijn verleden als profvoetballer.
Een verhandeling volgde over John F. Kennedy die Frank Sinatra verraadde (‘Je kunt het vergelijken met dat Kennedy een vriendschap had met Gerard Joling, maar op het laatste moment toch ging slapen in het huis van Gordon’), waarna Kramer de discografie van Sinatra doornam. ‘One for my baby’, zong hij gevoelig. ‘And one more for the road.’
Toen Atlanta de 1-0 scoorde in de 39ste minuut onderbrak Kramer zijn betoog. ‘Deze Martinez heeft de onhebbelijke gewoonte om telkens als ik aan het woord ben te scoren.’ In de tweede helft negeerde hij de 2-0 volledig. Hij zat middenin een verhaal over oud-trainer Fritz Korbach.
Dankzij enkele nachtwakende Twitteraars werd verslag gedaan van wat het afscheid van Frank Kramer (71) bleek te zijn. Eurosport bood de volgende morgen excuses aan. Helaas ben ik geen kenner van de rest van zijn oeuvre, maar zeker is dat Kramer zijn carrière onnavolgbaar en in stijl afsloot. Een perfomancekunstwerk van Networkiaanse proporties.
Zoals de man is, viert hij zijn afscheid. Paul Witteman (72) had er zondag voor kunnen kiezen om zijn allerlaatste aflevering van Buitenhof, dat hij van 1995 tot 2006 en vanaf 2014 presenteerde, te saboteren. Hij had Sybrand Buma een vraag kunnen stellen over de songteksten van rapper Boef, of het publiek kunnen verrassen met een dansje of een anekdote over zijn tijd op het conservatorium.
Niets van dat al. Hij voerde zeer inhoudelijke gesprekken over het Marrakechpact en de Belgische kabinetscrisis, de gelehesjesprotesten en de klimaattransitie. Het debat tussen Peter Vandermeersch en Peter De Roover (N-VA) verliep zo ordentelijk dat Witteman twee minuten lang, een eeuwigheid op tv, niet tussenbeide kwam. Onnadrukkelijk heerste hij over de tafel.
Toen Witteman Buma bedankte voor het gesprek, bedankte de CDA-voorman op zijn beurt Witteman voor de ‘vele mooie interviews’. Witteman keek naar de tafel en lachte bescheiden. Hij sloot de uitzending af met de woorden: ‘Het was een eer en een genoegen, mooie zondag.’ Lichte ontroering. Hij frutselde wat aan zijn jasje en hief het glas.
Tot zover. Ze zijn niet dood, Kramer en Witteman, maar we zullen hun verhalen doorvertellen.