Direct naar artikelinhoud
RecensieOnze Henry

Henry van Loon wisselt maffe verhalen en treffende imitaties af met liefdevolle verhalen over zijn ouders (vier sterren)

Henry van LoonBeeld Bob Bronshoff

Het goeie aan een moeder, zegt Henry van Loon, is dat ze er gewoon is. Toen die van hem vorig jaar overleed, voelde het alsof het dak van zijn huis werd afgetrokken. Het gebeurde vlak voor de populaire komiek, Instagramvlogger en acteur een nog bekender gezicht kreeg door zijn rol als conciërge Volkert in tv-hitserie De Luizenmoeder. Nu is de Brabantse vrouw die zo genoot van de kleine dingen, zoals op de fiets naar het tuincentrum gaan om een bloemetje te halen, het warme middelpunt van zijn vijfde show.

Onze Henry drijft minder ver weg van de dagelijkse realiteit als de voorstellingen die Van Loon de afgelopen jaren maakte, maar ook dit programma is rijk aan maffe verhalen, treffende imitaties, ongemakkelijke tussendoortjes, Engelse termpjes en absurde expedities die alleen hij kan ondernemen. Hij breekt ze telkens kort af om naar zijn geboortedorp Oirschot terug te keren en in gedimd licht liefdevol over zijn ouders te vertellen.

Eén ontroerende anekdote deelde hij eerder dit jaar al in Volkskrant Magazine. Van Loon houdt van tatoeages, zijn moeder vond tattoos maar niks. Vlak voor ze stierf, gaf ze hem en zijn oudere broer Patrick – die overigens zijn technicus is – ieder een envelop met 100 euro. ‘Ik weet niet wat een tatoeage kost’, zei ze, ‘maar…’ En wám, daar is weer een lompe grap in fel licht, of opnieuw een lang zeververhaal over een van zijn ‘passies’. Die passies, waaronder karten, formica en luxaflex, zijn een beetje gemakzuchtig-cult, maar hoe hij het brengt maakt het toch leuk. 

Slimme vertaling

De botte overgangen zijn een slimme theatervertaling van het onvermogen om te gaan met rouw, al zou je soms misschien willen dat hij iets langer in Oirschot bleef. Geouwehoer over motorrijden is een makkelijke afleiding van de grote emoties waar de(ze) nuchtere Brabander moeilijk over praat, het gemis en de vragen. Had hij niet vaker tijd moeten maken om terug naar huis te gaan? Aan de keukentafel vinden vader en zoon elkaar zonder veel te zeggen, geolied als ze zijn in hun stroeve communicatie.

In de veelal uitverkochte theaters waar Van Loon de komende maanden speelt, zitten vast een hoop mensen die de pijn van het weggevaagde dak herkennen. Vermoedelijk zal niet iedereen zich raad weten met het einde van de show, wanneer je geen kans meer krijgt om de brok in je keel weg te lachen. Een beetje huilen bij een lied van Henry van Loon, die ervaring kunnen sommigen dan ook afstrepen. 

Onze Henry, cabaret door Henry van Loon. Regie: Erik Whien. 6/12, De Kleine Komedie, Amsterdam. Tournee t/m 29/5.

Brabantse nuchterheid

Steffie Kouters interviewde Henry van Loon eerder dit jaar voor Volkskrant Magazine. Ze spraken onder meer over het overlijden van zijn moeder. Reagerend op een opmerking van zijn broer, die Kouters vertelde dat ze thuis in Oirschot geen praters waren: ‘Volgens mij is dat ook meer de generatie van mijn ouders. En Brabantse nuchterheid. Het was niet zoals tegenwoordig: ‘Hoe voel je je?’ Ik vind het ook wel charmant, dat we aan weinig woorden genoeg hadden. Mijn moeder en ik begrepen elkaar heel goed. En we hadden elkaar erg lief. Ik ben mijn maatje kwijt, in het gezin.’