Direct naar artikelinhoud
Hoe is het nu metHermien

Hermien, de koe die nu in een rusthuis woont

Voor de dagelijkse ‘Column in...’ trekken Toine Heijmans en Margriet Oostveen door Nederland op zoek naar de verhalen achter het nieuws. Voor dit nummer gingen ze terug naar degenen die hun het meest zijn bijgebleven.

Hermien.Beeld Elvira Duives

De koe die eigenlijk Joke 18 heette, heet nog steeds Hermien. Mensen geven dieren graag mensennamen. Ze projecteren de wereld op zichzelf. Hermien woont tegenwoordig in het koeienrusthuis van Bert Hollander, in het Friese Oldeberkoop. Samen met haar zus, die Zus heet. Het gaat haar eigenlijk wel prima, zegt Bert.

In een vlaag van diervriendelijkheid werd Hermien wereldnieuws: ze was ontsnapt uit een slachttransport en liet zich niet vangen. Zes weken bleef ze in het bos. Haar naam galmde door het medialandschap, Hermien, Hermien, Hermien - totdat het onderwerp was uitgemelkt.

Dit was sowieso het jaar van de dieren. Boswachters van de Oostvaardersplassen werden bedreigd en met succes: de dieren bleven leven. Al worden ze nu weer afgeschoten.

Iedereen in het dorp Lettele wist waar Hermien was, maar niemand wilde dat vertellen, wat bijdroeg aan de geheimzinnigheid. Het was, kortom, een heerlijk verhaal. De koe die het niet meer pikte, de verzetsstrijder Hermien – ze moest eens weten.

Mijn zoektocht naar Hermien duurde een paar uur, en bracht me bij boeren en buitenlui die hoofdschuddend keken naar het zich ontrollende nieuws. Koe Hermien is een dier, zeiden ze. En mensen weten niet meer wat dieren zijn. Haar eigenaar, een hobbyboer, gaf het uiteindelijk op: als ze Hermien willen hebben, dan nemen ze haar maar.

Voor koe Hermien zamelden mensen geld in, een crowdfunding ondersteund door de Partij voor de Dieren. Het leverde ruim vijftigduizend euro op, meer dan genoeg om haar ‘vrij te kopen’, aldus Tweede Kamerlid Esther Ouwehand. Om Hermien in het koeienrusthuis te krijgen, is ze eerst neergeschoten met een verdovingsgeweer, waarna een kleine drijfjacht volgde en transport. De aankomst is gefilmd: een weerbarstig beest met goede hoorns dat met lange touwen uit de trailer wordt getrokken.

Vervolgens begon het ‘socialiseren’, zegt Bert. Hermien en Zus stonden de winter vast in de stal ‘om vluchtgedrag te blokkeren’. Eind maart gingen ze het land in, ‘dat ging vrij snel vrij goed’. Inmiddels kan hij haar zelfs ‘zonder gedreig aanraken’- bij Zus is dat anders, ‘die slaat bij het minste op tilt’.

Hermien is ‘vreemd genoeg heel vriendelijk en lief’ – vleeskoeien worden minder op karakter gefokt dan melkkoeien, zegt Bert, omdat ze meestal toch gewoon in het land staan.

Sinds twee weken staan ze weer op stal. Terugkijkend zegt Bert: ‘Omdat mensen het contact met dieren zijn verloren, blijven ze zich verbazen over wat dieren doen en kunnen.’

Regelmatig komen mensen bij hem kijken naar de Bekende Koe.

De vrijheid die ze Hermien gunnen, het ontsnappen aan het lot, gunnen ze denk ik vooral zichzelf. Mensen zijn ook koeien, hun levens ingedamd door talloze omheiningen.

Hermien is trouwens genomineerd voor de titel Dier van het Jaar 2018. Helaas werd ze verslagen door een labrador uit IJsselstein.