Op roze sloffen van de eeuwige jeugd: Van Persie en de Federer van 2018

Door de roze schoenen oogt zijn pas op de blauwe baan van Melbourne nog lichtvoetiger en speelser dan normaliter. Roze is een lievelingskleur van de jeugd, van vrolijke kinderlijkheid. Roger Federer, de beste tennisser aller tijden, is 36 jaar. Hij won 20 grandslamtoernooien sinds 2003, na de zege van zondag op de Kroaat Marin Cilic. Federer verbindt generaties topsporters.

Het is fascinerend om relatieve ouderdom op het sportveld te aanschouwen, vooral als ouderdom zo'n jeugdig karakter aanneemt, alsof leeftijd niet bestaat. De eeuwige jeugd, wie wil dat niet? Gevorderde leeftijd in de sport bestaat in alle soorten en maten. Op de zondag van Federer ontdoet Robin van Persie zich in de Kuip na rust van zijn trainingsshirt, in de slotfase van Feyenoord - ADO. Hij is begonnen als reserve. Het volk snakt naar de rentree van de zoon van Rotterdam, al is die dan 34 jaar en liggen de beste jaren achter hem. Alleen al de illusie dat de genialiteit van zijn jongensjaren nog schuilt in de krochten van zijn voetbalziel, doet liefhebbersharten overslaan.

Van Persie is niet zo fit als Dirk Kuijt vorig seizoen, toen die Feyenoord kampioen maakte. Maar hij wil het liefst voor altijd blijven voetballen, al is hij steeds grijzer aan de slapen. Van Persie is trouwens ook niet zo fit als de Federer van 2018, die na een tijd vrijaf in 2016 mogelijk sterker is dan hij ooit was. Hij was sowieso talentvoller dan zijn rivalen, want tennis gaat hem van nature makkelijk af. Puur talent houdt jeugdig, als een smeerseltje met de rijkste levenssappen.

Djokovic, Murray, Nadal, ze kampen met blessures in het krachtspel tennis. En kijk die Cilic beuken, zondag in Melbourne. Opslagen van 200 kilometer of meer, forehands als granaatinslagen. Zijn baard druipt van het zweet. Hij oogt als een beul die beseft dat hijzelf risico loopt onder het hakbijl te eindigen.

Federer kijkt vooral ontspannen. Hij beweegt soepel. Die roze schoenen zijn de sloffen van het heilige vertrouwen. Wat de oorzaak is van zijn tweede of derde jeugd? Het grotere racketblad dan voorheen, de sterk verbeterde backhand. Het familiegeluk, met twee tweelingen en een vrouw die achter de loopbaan van haar man staat.

Federer oogt soms zelfs een beetje nonchalant, alsof hij zich zeker waant. Cilic ogen schieten vuur. Hij balt een vuist op momenten dat hij Federer lijkt te breken.

Maar die is gewoon beter. Een machine, maar dan eentje met slingers en kleur. Snel slaan. Backhand. Opslag. Hij beheerst het hele arsenaal. Versnellen. Winnen. Alleen zijn donkere wenkbrauwen fronsen soms, of anders die van zijn vrouw op de tribune.

Het zou mooi zijn als Roger Federer doorgaat tot zijn 40ste, als ode aan de jeugd, als eerbetoon aan de topklasse die de sport nodig heeft. Hij is zuinig op zijn lijf. Hij juicht zelfs afgemeten. Armen de lucht in, drie keer. Hoi. Hoi. Hoi. De roze schoenen dansen.

^{Reageren? w.vissers@volkskrant.nl}