Als u dacht dat alleen chique, intellectuele media aan longreads doen, nou, Story doet dat ook

‘Barbie is dood. Ik heb haar in Schotland achtergelaten.’ Ja, ik weet dat roddelbladen verderfelijk zijn, maar als je deze kop leest, dan móét je toch lezen wat daarop volgt? De beelden alleen al die een achtergelaten, dode Barbie – nota bene in Schotland – oproept!

Barbie, pardon, Samantha de Jong, doet, zoals dat heet als een roddelblad het niet gewoon zelf verzint, deze week haar hele verhaal in Story. En als u dacht dat alleen chique, intellectuele media zoals De Correspondent en The New Yorker aan longreads doen, nou, Story doet dat ook. Zestien minuten duurt het om het hele verhaal van de in Schotland achtergelaten dode Barbie te lezen.

Zelfs wie maar af en toe graast aan celebritynieuws had er vast notie van genomen dat Barbie, toen ze nog Barbie was, constant in de weer was met drugs en depressies, en toen was er nog die kwalijke zaak (en dat meen ik) van de 85 ziekenhuismedewerkers die onrechtmatig haar dossier hadden bekeken.

Vervolgens verdween Barbie uit het nieuws, want naar Schotland, waar ze afkickte van de cocaïne en weer Samantha werd. Daarover vertelt ze in die longread.

Je begint dat verhaal te lezen en je denkt meteen: niet doen, Samantha. Je roem heeft je niets dan narigheid gebracht, nu ben je op het goede spoor, laat de media erbuiten. Hou je aan je twaalfstappenplan en vertel het niet aan Story.

Maar na een minuut of acht lezen begin je daar ineens anders over te denken. Er zijn dan al heel wat drugs de revue gepasseerd, en vele mannen: ‘Jordi Ossel was geen goede keuze’, ‘Na Michael kwam Rolf Tangel’, gevolgd door ‘En toen kwam Jeffrey van der Meer in mijn leven’. En dan ga je denken: misschien is het juist goed dat Samantha dit allemaal vertelt, twaalfstaptechnisch. Dit is zo eerlijk, schaamteloos en afschuwelijk (ze heeft haar kinderen inmiddels vijf maanden niet gezien), dat niemand, ook types als Jordi Ossel niet, nog zal proberen haar weer in de drugsluren te leggen. Denk ik. Hoop ik.

Zoals dat gaat in een glamourbestaan, hoort bij het afkicken een make-over. ‘Het blonde haar herinnerde me te veel aan Barbie en daarom heb ik deze prachtige kastanjebruine kleur genomen.’ Whatever works, zou ik zeggen. Onderaan het stuk staan credits voor de leveranciers van nieuwe lichaamsdelen: ‘Met dank aan Beertjes Extensions (haar) en Liquid Beauty (lippen).’

Samantha heeft ook een nieuwe passie. ‘Waar ik me op verheug, is om samen met Angelina een unicornverzameling te krijgen.’ Angelina is haar dochter. ‘Dat is, zeg maar, mijn nieuwe verslaving. Alles wat met unicorn te maken heeft, verzamel ik nu. Ik weet dat Angelina daar ook weg van is, dus dat kunnen we samen doen.’

Dat je niet meer weet of je moet lachen of huilen. Dat is de kracht van een goeie longread.