De Houdini van Suriname bereidt een nieuwe ontsnapping voor

En over het tegengestelde: over machtigen die totaal niet hangen aan de parafernalia van de macht, die het geen bal zou kunnen schelen als het morgen allemaal ophoudt omdat ze zich dan met net zoveel toewijding en plezier zouden wijden aan dozen sjouwen of vloeren dweilen - althans die indruk weten ze overtuigend te wekken.

Er is ook de categorie mensen op machtsposities voor wie het krijgen, hebben en houden van hun positie bovenop de apenrots van levensbelang is. Omdat ze anders in de gevangenis kunnen belanden.

Toen Desi Bouterse in 2010 tot president van Suriname werd beëdigd, en een traan liet lopen omdat 'deze kleine indiaanse jongen' het tot 's lands hoogste ambt had geschopt, had hij iets bereikt dat hem misschien wel nog liever was dan de bovenliggende partij zijn in een wit paleis aan het Onafhankelijkheidsplein: de macht om een strafproces tegen hem te torpederen.

En dat deed hij. Met verve. Er werden juristen in stelling gebracht en wetsartikelen bedacht waar je bij stond, er waren vergoelijkingen en redeneringen die zich moeilijk laten navertellen, voormalige tegenstanders lispelde hij beloften in het oor. En al snel was er van het proces tegen de hoofdverdachte van een massale moordpartij in de jaren tachtig van de vorige eeuw weinig meer over. Hij regelde amnestie, voor hem en voor zijn maten, voor alles wat heeft plaatsgevonden in de jaren tachtig, toen een revolutie van zestien jonge mannen die heus het beste voorhadden met het land en met de mensen, ontspoorde. Zoals dat wel vaker gebeurt met revoluties - vraag het maar aan mensen die weleens een machtsbastion hebben bestormd en tot hun eigen stomme verbazing geslaagd zijn in het verdrijven van het gezag. Er is zelden een coherent plan B.

De president is militair geweest, bevelhebber van het leger zelfs, dus hij weet dat het zaak is altijd waakzaam te zijn, ook wanneer alles kalm lijkt. Dat zijn amnestiewet na een lange, slepende en complexe juridische strijd onlangs door de krijgsraad van tafel werd geveegd, kan dan ook geen volslagen verrassing zijn geweest. Hij reageerde door te doen wat hij best kan: dreigen in vaagtaal, zeggen dat 'de constitutionele veiligheid' van het land, van zíjn land, in gevaar is.

Wat hij daarmee bedoelt, is niet helder. Het is niet ondenkbaar dat hij zijn eigen veiligheid op het oog heeft; het is hem wel vaker overkomen dat hij het landsbelang en zijn eigen belang met elkaar verwart.

De waarnemend president van het Hof legde al uit dat de enige constitutionele crisis die het Hof ziet, gelegen is in de belabberde werkomstandigheden van de rechterlijke macht. De top van de rechterlijke macht moet moeite doen om aan wc-papier en printer- en kopieerinkt te komen.

Ondertussen is de Houdini van de Surinaamse politiek een nieuwe ontsnappingsroute aan het voorbereiden. Alles om te voorkomen dat hij de vernederende gang naar de rechtszaal moet maken. Het gaat hem nog lukken ook.