Wat nét kan: drieduizend cd’s in een Opel Corsa. Ik heb tot diep in de nacht dozen naar binnen gesjouwd
Nu ik in de terminale fase van het writen ben aanbeland, dat wil zeggen: de achterste loodjes van de laatste loodjes, denk ik weleens terug aan de vorige keer dat ik bijna een boek af had, inmiddels ruim acht jaar geleden, en wat er toen allemaal misging, niet eens met het writen zelf, maar met mijn verstand.
Het was een andere tijd, ik had nog 4.300 euro voor de rest van mijn leven, en geen werk, behalve het afwriten van dat boek, wat juist nog heel veel werk was, een paradox waarbij maar één strategie paste: hand op de knip en binnen blijven.
Deed ik ook. De enige luxe die ik me daarom permitteerde, was zo nu en dan een klassiek cd’tje kopen op Marktplaats, liefst van de prijsvechter Naxos, een label dat uitstekende opnamen verzorgde voor sappelaars. Meer dan 3 euro hoefde zo’n gebruikt Naxosje niet te kosten, en meestal pingelde ik er een kwartje af.
Op een zaterdagochtend in 2009 zat ik ontspannen te writen, toen ik even ging kijken op Marktplaats. Maar in plaats van een tweedehands Naxosje, zag ik een tweedehands cd-winkel.
Gewoon negeren.
Een meneer uit Dordrecht bood zijn complete inventaris aan, 3.300 hagelnieuwe klassieke cd’s, cellofaantje er nog omheen, van de Middeleeuwen tot nu, alleen maar toplabels, af te halen voor 3.000 euro.
‘We gaan naar Dordrecht’, zei ik toen Ingrid naar beneden kwam. Dat vond ze leuk, we waren al dik een jaar nergens heen geweest, omdat Bruin het a. niet kon trekken, en b. er geen tijd voor had, zoals gezegd omdat Bruin dat fuckboek moest afwriten.
Daar gingen we, in Ingrids zwarte Opel Corsa. ‘Wat gaan we doen, dan?’, durfde ze pas te vragen toen ik bij de ABN op de Grote Houtstraat ‘even ging pinnen’. Ze was natuurlijk bang dat ik toch nog thuis wilde blijven. Daarom vond ze het niet erg dat ik pas een half uur later, toen we veilig op de snelweg zaten, antwoordde: ‘We gaan een cd-winkel overnemen.’
Natuurlijk schrok ze een beetje. Maar keren op de A4 kon niet. Geduldig legde ik mijn businessplan uit: van die 3.300 cd’s wilde ik er hooguit 2.500 zelf houden, voor de collectie, de afdankertjes verkocht ik op Marktplaats voor 5 euro per stuk. We gingen geld verdienen! Met deze jaarcijfers behaalde ik een nettowinst van 200 ekkers, waarvan we op de terugweg konden eten.
De vent was een aparte. Zijn winkel dreigde failliet te gaan omdat het Dordrechts Museum gesloten was voor een verbouwing, precies in zijn straat. Van mijn geld wilde hij een camping beginnen in Frankrijk. Bijna ketste de koop af: terwijl we aan het inladen waren, zei hij dat Mozart zijn pianoconcerto’s ‘er blind had uitgepoept’, ze waren allemaal ‘hetzelfde’.
Niet zo, gozer. Niet zo.
Wat nét kan: drieduizend cd’s in een Opel Corsa. De campingbeheerder maakte de achterklep vast met een touwtje. Ingrid reed op de spiegels naar Haarlem en ging naar bed. Ik heb tot diep in de nacht dozen naar binnen gesjouwd. Was ik een gelukkige eigenaar? Fluctueerde. Soms dacht ik rijp te zijn voor het dolhuis, dan weer, als er een mooi Naxosje opdook, vond ik mezelf een geniale koopjesjager.