Illustrator Peter van Hugten gebruikt de hele wereld als model
Al veertig jaar reikt Peter van Hugten met zijn illustraties in de Volkskrant de lezer kunstwerken aan, waarin hij het belang van de mens relativeert.
Je moet een sterk gemoed hebben om de ochtend te beginnen met de economiepagina’s, waarop de koppen vaak al goed zijn voor een depressie. ‘Dit gaat er gebeuren met uw kruimelpensioen’. Als ik het toch doe, komt dat door de illustratie van Peter van Hugten. Al veertig jaar een rustpunt in de krant, stilaan een monument geworden, maar nooit te betrappen op herhaling of sleetsheid. Zelf wil hij er niet van weten, daarom zeg ik het hier: zonder dat de lezers het lijken te beseffen, krijgen ze van hem altijd een kunstwerk aangereikt.
Engeland had Aubrey Beardsley, Frankrijk had Félix Valloton, maar wij hebben Peter van Hugten. De man die jaren lesgaf in modeltekenen, gebruikt de hele wereld als model; mensen zijn bij hem dikwijls enigszins logge zwarte gevaarten, maar ze plooien zich, bukken en buigen, huppelen en deinen, doen er alles aan om zich naar de veel kleurrijker omgeving te voegen.
En dat werkt. Van Hugten relativeert het belang van de mens, en promoveert de zogenaamde achtergrond tot het bonte vormenspel waar die onhandige dikkerd onderdeel van mag zijn. Zie het echtpaar rechts beneden, als het ware toe geknipoogd door het wolkenkoppel hoog in de lucht.
Als boekillustrator maakte Van Hugten naam door uitgaven van Tijl Uilenspiegel, Willem Elsschot, Gérard de Nerval en Joseph Roth. Eenlingen voelen zich bij deze tekenaar thuis. Dat is geenszins verbazingwekkend. Van Peter van Hugten is er ook maar één. Zolang hij bij ons blijft, kunnen we alles aan: een nieuwe ochtend met nieuwe rampen, het kruimelpensioen, tot en met de rechtlijnigheid van al die kortzichtige lieden die de wereld te kort doen.
