Het is allemaal de schuld van de zzp’ers

Al jaren kon je in de krant lezen dat het een wankele toestand was in het MC Slotervaart. Er was eeuwig gedoe over geld, er waren terugkerende twijfels over het bestaansrecht, er waren de beruchte belastingschuld van 10 miljoen euro en de dreigende sluiting in 2006 waarna een ondernemer de boel overnam, er was het fenomeen Aysel Erbudak waar een boek over is geschreven, er was een of andere ondernemer, er was wéér gedoe over geld, er was ernstig achterstallig onderhoud, er was concurrentie van omliggende ziekenhuizen, er waren klachten van de medische staf over de managementkwaliteiten van het bestuur en over de intenties van de aandeelhouders van het ziekenhuis.

Maar wat is volgens het ziekenhuisbestuur ‘een belangrijke oorzaak’ van het faillissement dat gisteren werd uitgesproken? Geen eventueel mismanagement, geen mogelijk verkeerde ondernemersbeslissingen, geen eventuele overbodigheid, geen kennelijke verouderde gebouwen en andere lasten uit het verleden.

Niets van dat al. Het waren de zzp’ers. Ingehuurd personeel, dat het vuige lef had om geld te vragen voor zijn diensten, en zo die arme, onderbetaalde zorgbestuurders op kosten heeft gejaagd.

Deze krant trok er gisteren de voorpagina voor uit, alsmede twee volledige kantjes binnenin. Daarin valt onder meer te lezen dat het maar doet, dat personeel in de zorg. Gaat uit dienst, verhuurt zich terug als zelfstandige, vraagt ‘hoge tarieven’, ‘weigert’ rotdiensten te draaien, ‘benadeelt’ collega’s in vaste dienst, laat anderen opdraaien voor de administratie. Dat vinden zorginstellingen ‘ongewenst’, de hogere uurtarieven zijn zelfs ‘zonde van het geld’.

Niet zo lang geleden, het moet rond eergisteren zijn geweest, liep het land over van het begrip voor mensen die in de publieke sector werken. Onderwijzers, verpleegkundigen, politieagenten: allemaal ondergewaardeerde en onderbetaalde helden, die hun tijd moeten verdoen met nutteloze administratie. Het geld van de dividendbelastingafschaffing moest dáárheen. En het was een grove schande dat de mannen en vrouwen uit de zorg te plichtsgetrouw waren om er een staking tegenaan te gooien.

En nu blijkt dat het zorgpersoneel het dan maar in godsnaam zelf regelt: iets meer loon, ontheffing van administratieflauwekul, autonomie, gewoon serieus met je vak bezig zijn. Door doei en de groeten te zeggen tegen onwillige en inflexibele werkgevers (‘Toedeledoki’, zou onze premier zeggen, met zwaaiend handje). Huur me maar terug, op mijn voorwaarden.

Goed geregeld, dacht ik. Werkt misschien wel nóg beter dan staken. Zolang de markt ernaar is.

En de markt is ernaar, want in hetzelfde nieuwsstukje over de opmars der uitzuigende zzp’er stond dat bemiddelingsbureaus de vraag naar zelfstandigen niet aan kunnen. Dezelfde werkgevers die inhuur ‘ongewenst’ vinden, en hogere uurtarieven voor zorgprofessionals ‘zonde van het geld’, huren zich te pletter in. Misschien zouden ze zich eens moeten afvragen waarom zo weinig mensen in vaste dienst bij ze willen werken.

Met het beeld van de zzp’er als bijl aan de wortel van eerlijke instellingen kunnen we lang vooruit. Eerbiedwaardige kranten zien (na eerbiedwaardig hakken in de vaste bezetting) kosten oplopen door inhuur van vreselijk dure freelancers. Arm PostNL raakt in problemen door kolossale tarieven van pakjesbezorgers.

De mensen zullen het nog geloven ook.