In Museum Voorlinden hebben ze wooo-kunst, en dat zorgt voor een heel fijn dagje uit

Ik noemde Museum Voorlinden in mijn hoofd steeds het Instagrammuseum omdat ik elk stuk uit hun collectie al voorbij had zien komen op mijn Instagramtijdlijn. Het fotogenieke zwembad waar je als bezoeker zelf in kunt gaan staan, waarbij het lijkt alsof je onder water staat. De piepkleine liftjes in een hoekje van een zaal. Het vergrote, hyperrealistische bejaarde stel onder een parasol.

Het is allemaal erg fotografeerbaar. Leuk, je kinderen bij dat gigantische bejaardenstel zetten of je eigen grote voet bij de miniliftjes. Het museum is erg - en dit wist ik allemaal zonder dat ik het ooit in het echt gezien had - van het genre wooo-kunst, dus van 'Wooo, wat is dit groot!' en 'Wooo, wat is dit klein!' en 'Wooo, het lijkt alsof ik onder water sta!'

Wij er dus heen. Wooo-kunst leek me leuk voor de kinderen. 'Ze hebben er een zwembad en muizenliftjes', zei ik 's ochtends bij het ontbijt. Zo krijg je ze wel mee.

En het was ook wooo-kunst en ik herkende veel van Instagram en veel ook niet, trouwens, en ik vond mezelf een snob.

Een snob omdat ik aanmatigend had gedaan over de wooo-kunst en een snob omdat ik het zaakje al die tijd niet helemaal had vertrouwd; zo'n chemie-industrieel in ruste die een heleboel dure kunst koopt en dan zijn eigen museum laat bouwen. In Wassenaar. Dat vond de snob in mij verdacht.

Maar mag ik de voordelen opnoemen van een chemie-industrieel in ruste die een eigen museum laat bouwen? Het is een heel mooi gebouw. Want het hoefde niet van subsidiegeld en met compromissen en gemeenteraden. Het heeft comfortabele en lekker ruikende wc's. Want multimiljonairs accepteren geen lelijke wc's. Het personeel is aardig en vraagt wat je van het museum vond. Want toch iets met besef van marktwerking, denk ik. Er is een fijne winkel. Want ook iets met een besef van marktwerking, denk ik. Er is een bibliotheek die je door een glazen deurtje kunt bekijken, die eruitziet als de bibliotheek die ik ook zou laten bouwen als ik chemie-industrieel in ruste was, met heel zachte vloerbedekking en boeken tot het plafond en sfeerverlichting.

En ze hebben er wooo-kunst, en dat zorgt voor een heel fijn dagje uit. Het is een beetje alsof je in de Efteling bent, want daar roep je ook veel wooo, en alles is goed bedacht, neergezet en toegelicht, elk pad loopt waar het naartoe moet lopen en iedereen is aardig. Ze hebben er geen poffertjes, maar die regel je zelf dan maar.

Ze hebben er wel een goeie tosti, trouwens. En kroketten. En je mag heel dichtbij de lichamen van die twee reuzebejaarden onder de parasol komen. Dat zou in een gesubsidieerd museum nooit mogen. Maar van een rijke chemie-industrieel in ruste mag dat allemaal.

Wat aardig, eigenlijk.