No no, no no no no: de eurodance is na twintig jaar weer klaar voor een nieuwe aanslag op de goede smaak

Revivals in de popmuziek hebben iets tegenstrijdigs. Ze verlopen volgens een zekere wetmatigheid: de meeste oplevingen duiken op als er een jaar of twintig zijn verstreken, maar toch zie je ze niet aankomen en deins je verschrikt achteruit als er zich een aandient.

Neem nu de eurodance-revival. Het vermaledijde popgenre uit de jaren negentig lijkt klaar voor een nieuwe aanslag op de goede smaak, met opgevoerde housebeats, kinderlijke melodietjes van meestal een zangeres en vaak ook nog een rapper. En refreintjes als ‘no no, no no no no, no no no no, no no there’s no limit.’ Of nog spitsvondiger: ‘He yo, Captain Jack, he yo, Captain Jack. Bring me back to the railroad track. Gimme a gun in my hand. I want to be a shooting man.’

Tijd heelt alle wonden. Werden we twintig jaar geleden nog oprecht boos om dit soort rijmwerk in liedvorm, tegenwoordig kunnen we er best om lachen. Zoals 2 Unlimited en Captain Jack destijds waarschijnlijk ook wel de humor van hun muziek inzagen. Dus zien we overal ineens de eurodance opdoemen, in wolken van nostalgie.

In de Ziggo Dome bijvoorbeeld, waar Charly Lownoise & Mental Theo, twee koningen van de Nederlandse eurodance, volgend jaar februari aantreden. Om een idee te krijgen van de plotselinge eurodance-honger: de show van het duo stond eerst gepland als eenmalig feestje in de Afas Live, voor een man of vijfduizend. Maar de kaarten vlogen zo hard de ticketkantoren uit dat het concert nu twee keer wordt opgetuigd in de Ziggo Dome. Voor een man of dertigduizend.

De timing voor het boek No Limit – De ultieme eurodance hits uit de 90’s van de broers Colin en Kevin Kraan is dus perfect. In het joviaal vormgegeven naslagwerk wordt teruggeblikt op een rumoerige periode in de Nederlandse (en Europese) pop. Mét de betrokkenen van toen, die mooi even ter verantwoording kunnen worden geroepen.

De eurodance kwam begin jaren negentig opzetten als medicijn tegen de ernstige neerslachtigheid van de grungerock en andere mistroostige popstijlen. Het genre werd opgebouwd uit Amerikaanse house, Britse rave, Belgische ‘new beat’ en een pizzapunt Italodisco, en moest vooral vrolijkheid naar de hitparades brengen. Niet moeilijk doen, maar dansen.

De muziek van het Duitse Snap (Rhythm Is a Dancer), het Deense Aqua (Barbie Girl) en de Nederlandse eurodance-monumenten 2 Unlimited (No Limit), Party Animals (We Like To Party), Twenty 4 Seven (Slave to the Music) en de onvolprezen Vengaboys (Boom Boom Boom Boom) verdeelde de muziekgemeenschap wreed in twee kampen. De ene helft trok op naar de discotheek om daar eens onbekommerd op en neer te springen en ‘I got the power’ te schreeuwen, de andere helft rende gillend weg als ergens Barbie Girl uit een radio kwam schetteren.

Het maakte de bandjes, die vaak werden gevormd door een slim producersteam op de achtergrond en twee zingende blikvangers voor op het podium en in de videoclips, weinig uit. In het boek No Limit wordt opgesomd hoe krankzinnig veel cd’s er werden verkocht door 2 Unlimited (20 miljoen), Aqua (38 miljoen) en Ace of Base (45 miljoen).

Er werd vreselijk veel geld verdiend met de eurodance, dus ontstonden er ook hoog oplopende conflicten tussen zangers en producers. Dat treurige proces wordt door de schrijvers minutieus gedocumenteerd, en de hoofdrolspelers zijn openhartig. Schrijnend is het verhaal van de Nederlandse act Twenty 4 Seven van de zangers Stay-C (Stacey Seedorf) en Nance (Nance Coolen) en de producers Ruud van Rijen en Tony Dawson-Harrison. Nance en Stay-C konden elkaar na een zoveelste wereldtournee niet meer uitstaan en uiteindelijk werd de zangeres naar eigen zeggen bruut aan de kant geschoven. Bij een nieuwjaarsborrel van de platenmaatschappij werd Nance voorgesteld aan ene Stella, die haar opvolger bleek. Nance was kennelijk al ontslagen, alleen wist zij dat zelf nog niet. Nance: ‘Dat was een enorme klap.’

Met Nance liep het wel goed af: de zangeres werd presentatrice van het tv-spelletje Lingo. Rapper Stay-C had meer moeite het hoofd boven water te houden toen de eurodance in de jaren nul wat inzakte. Hij ging het slechte pad op, kwam in contact met zware criminelen, werd gesnapt bij een grote drugsdeal en verhuisde in 2003 naar een Rotterdamse gevangenis. Stay-C in No Limit: ‘Door het succes met Twenty 4 Seven raakte ik verknipt. Mijn normen en waarden vervaagden.’

Gelukkig is Stay-C inmiddels een vrij man en zelfs weer als zanger actief in het retrocircuit, met een nieuwe zangeres. Stay-C: ‘Het leven is supergoed nu.’