Lyzza, de rijzende ster in de dancescene

De 19-jarige Amsterdamse van Braziliaanse afkomst had hier met haar eigenzinnige variant van dance voornamelijk succes in het alternatieve dance-circuit. Tegelijk werd ze opgepikt door online muziekautoriteit Pitchfork die haar vorig jaar de ontdekking noemde van het Primavera festival in Barcelona. Ze deed shows met de New Yorkse performancekunstenaar en queer hiphoppionier Mykki Blanco, is onder de hoede genomen van Sophie, de Schotse dj/producer die onder anderen voor Madonna heeft gewerkt en bracht vorig jaar twee ep’s uit waarop ze ook als zangeres is te horen. Ze draaide in Berlijn, Londen, Madrid en Shanghai. Maar in Amsterdam? Hier kon ze met haar experimentele elektronische muziek maar moeilijk aansluiting vinden met de Amsterdamse dancescene.

‘Ik voelde me het zwarte schaap. Ik werd niet snel gevraagd door grotere organisaties en viel een beetje buiten de boot van de dj-crews, de dj’s die in hun eigen clubje zitten en vaak voor dezelfde feestjes worden geboekt.’

In het Volkshotel in Amsterdam zegt ze dat als je ‘klaar bent met die standaard 140 beats per minute techno’ je in Nederland, ‘waar nog in hokjes wordt gedacht’, niet echt je creatieve ei kwijt. Hoe ze haar muziek dan zelf typeert?

De rijzende ster in dance haalt haar schouders op en doet een halfhartige poging: ‘Club Lyzza?’

Ze vindt het moeilijk te omschrijven wat uit haar handen komt.  Op haar twee ep’s, Powerplay en Imposter, hoor je gelaagde elektronische dancepop. Je kan stuiteren op de beat voorzien van hihats waar de stoom ritmisch uit sist, of zweven op kleedjes van synthesizerakkoorden. Daaroverheen zingt of rapt Da Silva. Als ze als dj op het podium staat, wordt het een tandje agressiever en mengt ze hiphop, Braziliaanse bailefunk, reggaeton, grime en trap met harde techno tot een effectief wapen dat je heerlijk om de oren slaat.

Het heeft in Londen een grotere impact dan hier. Daarmee is Londen niet per se beter dan Amsterdam, zegt ze. ‘Het is veel groter dan Amsterdam waardoor er automatisch een groter publiek is dat ook nieuwsgierig is naar andersoortige dance.’

Sinds ze als 8-jarig meisje met haar moeder vanuit Rio de Janeiro naar Amsterdam verhuisde, is ze geïnteresseerd in muziek. Op jonge leeftijd waren er pianolessen die in haar herinnering standaard vergezeld gaan van een gefrustreerde leraar. ‘Ik had moeite met noten lezen en probeerde alles op gehoor te spelen.’

Die lessen werden ingeruild voor een dj-workshop. Ze was verkocht. Op 17-jarige leerde ze zichzelf de muzieksoftware van Logic te gebruiken dankzij online instructies. Ze werd meteen actief als dj. Om aan de bak te komen, moest ze soms wel liegen over haar leeftijd. ‘Ik ben al drie jaar lang 19.’

Jong ja, maar dat is niet zo’n bijzonderheid in een dj-landschap waar talenten soms te jong zijn om te drinken in de club waar ze draaien. Wat haar, tegen wil en dank, wel bijzonder maakt is dat Lyzza een vrouwelijke dj is. Wordt ze daardoor in Amsterdam niet altijd voor vol aangezien?

‘Hmm, op bepaalde plekken heeft het meegespeeld. Maar ook al wordt er wel eens laatdunkend over vrouwen als dj’s gedaan, ik probeer me er niets van aan te trekken.

Dat lukt niet altijd. Er was een akkefietje vorig jaar. Lyzza was geprogrammeerd op Appelsap, het hiphopfestival in Amsterdam. Ze bedankte voor de eer toen ze erachter kwam dat een artiest op de line-up beschuldigd was van seksueel misbruik en intimidatie. Famous Dex, zeiden de geruchten, de Amerikaanse rapper van wie beelden van beveiligingscamera’s waren opgedoken, waarop hij zijn toenmalige vriendin aftuigde. Maar beiden, Lyzza en de organisatie van Appelsap, ontkenden dat het om hem ging.

Ze heeft toen nog wel op de afterparty van Appelsap gedraaid. ‘Backstage hebben een aantal mannelijke collega’s me de huid vol gescholden. Ze verschilden blijkbaar met me van mening. Ik was dat kleine meisje dat niet wist waar ze het over had. Ik liet het stoïcijns over me heen komen. Maar daarna heb ik wel een half uur op de wc staan huilen.’

Eigenlijk wil ze er niet over praten, ‘want daarmee geef je dat soort types teveel aandacht’. En ze heeft ook altijd een dubbel gevoel als ze het heeft over ‘de vrouw als dj’.

‘Aan de ene kant maak je het onderwerp zo beladen met alle gevolgen van dien. Dan worden op dancefestivals weer podia speciaal voor vrouwelijke dj’s opgezet. Alsof je zielig bent dat geholpen moet worden. Mensen moeten blijkbaar komen kijken van: Oei, moet je zien een vrouwelijke dj. Terwijl wij net zo goed zijn als mannen. Aan de andere kant, maar 19 procent van de dj’s die geboekt worden is een vrouw.  Dus tja...’

En dan zijn er ook mensen in de scene die dat soort onderwerpen ‘niet chill’ vinden omdat ze ‘te zwaar of te politiek zouden zijn’.

Da Silva zwijgt toch maar niet. Ze is uitgesproken. En ze voegt de daad bij het woord. Sinds vorig jaar organiseert ze elk maand de X3 (Triple X) party’s in Amsterdam. Feestjes in safe spaces voor iedereen die, ongeacht sekse, kleur, seksuele geaardheid of leeftijd, helemaal los wil gaan. Waar een uitbundig dansende homo niet word nagewezen als hysterische nicht.

‘We hebben alleen security aan de deur. Daar wordt wel meteen aan de bezoekers onze huisregels uitgelegd, gevraagd of ze zich er aan willen houden en gezegd dat we hen eruit mogen zetten als ze dat niet doen. Het werkt. Je merkt dat als je mensen die verantwoordelijkheid geeft, ze die ook nemen en op zichzelf letten.’

Ze werkt op het moment nog aan twee ep’s in een Londense studio, er komt misschien zelfs een samenwerking met de jongens van het moderne, hippe Britse soulcollectief Jungle. Het gaat goed met Lyzza. Heeft ze dan nog steeds het gevoel dat ze een beetje een fraudeur is – de titel van haar tweede ep Imposter sloeg op haar zelf. ‘Ja, haha. Misschien komt het omdat ik nog zo jong ben. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds posters aan de muur hangen van artiesten naar wie ik opkijk.’ 

En als ze dan een telefoontje krijgt van haar manager die vraagt of ze iets met haar mentor Sophie wil doen of als Nicolas Jaar, grootmeester in experimentele elektronische muziek, laat weten dat hij haar muziek tof vindt, dan voelt ze zich toch nog een beetje een guppie. Ze lacht. ‘Maar dan denk ik: fake it till you make it.’ En ze lacht harder.