Direct naar artikelinhoud
HandbalNycke Groot

De worsteling van handbaltopper Nycke Groot: opgebrand, opgestaan en doorgegaan

Als totaalhandbal bestaat, dan is Nycke Groot de totaalhandbalster in optima forma. Zo hoopt ze Nederland op het EK in Frankrijk naar de titel te leiden.

Nycke Groot in het duel met Zweden om het brons bij het WK van vorig jaar.Beeld EPA

De beste van de wereld, wie durft dat van zichzelf te zeggen? Nycke Groot uit het Noord-Hollandse Koedijk zeker niet. Het wordt voor haar gedaan door de gelouterde handbalcoach Olivier Krumbholz, de trainer van wereldkampioen Frankrijk. Hij draaide er deze week niet omheen in L’Équipe, het Franse sportdagblad. De Nederlandse handbalster is voor hem de beste die er momenteel rondloopt in internationale kringen.

‘De beste speelster ter wereld beheerst aanval én verdediging. Dan is Groot de beste’, aldus Krumbholz.

Groot, de totaalhandbalster, is misschien niet uitzonderlijk, in termen van opvallend. Maar ze is, zo viel Amandine Leynaud, de Franse doelvrouw haar coach bij, juist ‘uitzonderlijk compleet’. Leynaud kan het weten: zij speelt bij de Champions League-winnaar Györi uit Hongarije, waar Groot in de aanval en de defensie de scepter zwaait.

Twee jaar terug werd Groot (1.75 meter, 30 jaar) gekozen tot de beste speelster van het EK in Zweden. Nederland verloor de Europese finale, met één treffer verschil van Noorwegen (29-30). Vier seconden voor tijd werd de bal bij een vrije worp door aanvoerder Danick Snelder op de voeten van Groot gegooid, in plaats van in haar handen. Dat had met harsgebruik op de vingers te maken kunnen hebben. De kans op verlenging ging voorbij. Groot reageerde zich gefrustreerd af met een nijdige trap tegen de paal van het eigen doel.

Aan de vooravond van dit EK zegt Groot niet terug te kijken. ‘Ik ga over zulke dingen echt niet nadenken. Die bal op mijn voeten, hoe dat kwam? Joost mag het weten. En dan nog was het de vraag of ik die bal erin had gegooid. Het was onze laatste kans, hè. Je weet: zo gaan die dingen. Ik heb geen zin daar lang over na te denken. Ik was superteleurgesteld, maar het komt er niet op aan wie die laatste bal of strafworp mist. In een fase lieten wij de Noren vijf goals weglopen. Het was al knap dat we ze überhaupt nog inhaalden.’

Waren 2015 en 2016 haar grote jaren, 2017 lag een stuk lastiger, met een lastige doorloop naar 2018. Ze won wel met Györi twee keer de Champions League. Maar het putte haar uit, ze liep op haar tenen en bleef doordouwen, ondanks blessures. Vorig seizoen werd ze met Nederland in Hamburg derde van de wereld, voornamelijk op karakter en vechtlust.

‘Het begon al in de voorbereiding met een operatie aan de keelamandelen. Daarna kreeg ik een blessure aan het bovenbeen. In april had ik het aan de lies. Ik was in Almere om te revalideren. Ik had vier weken de tijd om de Final Four van de Champions League te halen. Het ging om mijn aanzetbeen, links. Ik maak heel veel zijwaartse bewegingen in mijn spel.’

Of ze bij de revalidatie over de grens ging? ‘Toen voelde het wel goed, hoor. Blijkbaar was ik daarvoor al over de grens gegaan. Het kwam ook niet in me op me vaker te laten wisselen. Opeens zei mijn lichaam dat het te veel was.’

De spierblessures dwongen haar tot de rust die clubgenoot Yvette Broch, erkend als de beste cirkelloper van de wereld, niet gegund was. Zij ging door tot ze opgebrand was. In augustus besloot ze geheel te stoppen met de sport. Ze had veel moeite om haar besluit te delen met Groot.

Nycke Groot.Beeld ANP

‘We hebben samen natuurlijk heel veel beleefd. We woonden onder één dak in Györ, in twee appartementen. We deden heel veel samen. Ze was bang mij alleen achter te laten. Dat vond Yvette moeilijk. We kwamen tegelijk naar Hongarije, zij van Metz, ik van Mydtjylland. Onze band werd heel sterk. We hadden in het veld al een klik, maar naast het veld bleek die ook te bestaan. Qua karakter lijken we niet op elkaar, wel qua topsportbeleving. We zijn allebei harde werkers. Alles moest wijken voor ons doel.’

Dat doel is bijgesteld. Groot was de vrouw die niets anders wilde dan voor de prijzen spelen en in elk vraaggesprek de zin ‘ik wil winnen’ liet vallen. Na de ineenstorting van Broch zegt ze het sportleven anders te zien. ‘Mijn nieuwste doel? Plezier hebben in handbal.’

Stress van grote wedstrijden heeft Groot niet meer. Ze debuteerde in het oranje shirt in 2004 in Frankrijk, op de leeftijd van 16 jaar oud. Ze is na al die jaren sterk in het hoofd. ‘Ik ben nooit mentaal gestrest.’

Dat ze af en toe lijdt onder migraine, heeft volgens haar te maken met lichamelijke stress. Klappen krijgen op het hoofd, als het lijf niet fit is. ‘Tijdens zo’n WK of dit EK staat er maximale stress op je lichaam. Voor dit toernooi ben ik fit. Ik ben nog langs de osteopaat geweest. Alles gecheckt. Het staat er goed voor.’

Ze was altijd de informele aanvoerder, achter de vrouw met de band, Snelder. Nu in Frankrijk is Groot bij afwezigheid van de geblesseerde Snelder (hernia) de captain. ‘Ik ben in het veld natuurlijk een leider. Maar ik was altijd blij dat ik me niet met dingen als persconferenties en zo hoefde bezig te houden. Dat is geen feest. Ik ben nu aanvoerder. Dat die jonge meiden mij veel vragen, ach, dat valt ook wel weer mee. Dat is normaal. De deur van mijn kamer staat open, maar ze lijken niet te durven. De gesprekjes met speelsters als Dione Housheer en Delaila Amega zijn meestal in de trainingshal of bij het eten. Dan komen ze even bij me.’