Memphis en de loopkar: deze sympathie moet Oranje koesteren

Misschien is het omdat we zelf een meervoudig beperkte zoon hebben, Samuel, dat ik extra let op de wijze waarop mensen met gehandicapte kinderen omgaan. Daarom was mijn vrijdagavond al voor de aftrap van het pronkstuk Nederland - Frankrijk geslaagd toen Virgil van Dijk zijn jasje gaf aan het rillende meisje. Toen Frenkie de Jong sprankelend lachte bij het dansje van de jongen met Down.

Memphis Depay, helemaal rechts in de rij tijdens het volkslied, stond bij de jongen met een brilletje in een loopkar. Het ventje kan een beetje lopen, maar niet zonder hulp van het omhulsel.

Even zag ik Samuel weer banjeren over straat, in precies zo’n loopwagentje, om te oefenen voor wat hij tegenwoordig met spalken kan: lopen. Vrij. Los. Ieder zijn overwinning.

Memphis bukt, schuin achter het ventje. Hij probeert de blijdschap op het gezicht van het jongetje te ontwaren. Ik vond dit door beperkte kinderen opgeluisterde volkslied duizend keer mooier dan de altijd weer met filmpjes bewierookte Italianen die uit volle borst meezingen, alsof ze ter plekke willen sterven voor het vaderland.

Deze flow laten vloeien, dat is nu de kwestie voor Oranje. Deze sympathie koesteren, deze visie, deze eenvoud, deze inclusieve, open blik naar de samenleving. Voor Memphis heb ik sowieso een zwak, sinds een gesprek met de Volkskrant vier jaar geleden. Dat je hoofd in de auto terug naar huis overloopt na twee uur praten, dat je even je eigen gemakkelijke leventje probeert te vergelijken met zijn jeugd. Dat is op elk vlak onmogelijk. Dat tussen de regels door uitgesproken leed van de afwezige vader, de eenzaamheid, de halfbroer die om geld bedelde. Dat hij door voetbal zijn weg omhoog had gevonden, was al mooi genoeg.

Ik kon nooit zo goed kritisch op hem zijn, omdat veel zaken nu eenmaal belangrijker zijn dan de bijna niet te beschrijven zo mooie sport als voetbal kan zijn, hoewel we hem op dat voetbal behoren te beoordelen. Hij heeft zijn leven aardig op orde gekregen, nu hij een vrije rol in de aanval heeft, wat ouder is en de beste van de wereld wil zijn. En omdat hij God heeft gevonden.

Ja, natuurlijk krijgt hij daarop ook kritiek. Zo van: die Memphis altijd met zijn God. Laat hem toch. ‘Mornings are better when you talk to God first’, schrijft hij geregeld op social media. Ook op de ochtend na Frankrijk-thuis. Het is nog een mooi zinnetje ook. Kom daar eens om, op social media.

En dus was niet alleen het begin van de avond geweldig, maar ook het einde, met die penalty van Memphis. De wedstrijd is al gewonnen. Het sluitstuk zal bombastisch zijn. Iedereen in de magische Kuip gaat staan. Schiet hij hard? Bedenkt hij iets creatiefs? Dat laatste dus. De Panenka, het hemelse boogje, net over de uitgestoken hand van de naar de hoek vallende Lloris, die van woede op de grond slaat. Hij had het kunnen weten.

Gefopt door totale ontspanning. Heerlijke epiloog op deze perfecte avond.